54. Happy, happy, happy…

Alicante, dinsdag 20 oktober 2020

Cliché, inderdaad, maar toch heb ik blijkbaar doorheen mijn ontelbare levensjaren 😉, geleerd om gelukkig te zijn met de kleine dingen die op mijn pad komen. Niet altijd, maar het is een leerproces van járen, weet je wel?

Het hele weekend was een aaneenschakeling van die kleine momenten van happiness, die er op hun beurt voor zorgden dat het een buitengewoon gelukzalig weekend werd. De twee volle dagen heb ik met een brede glimlach op mijn gezicht rondgelopen. Ik liep te stralen, te genieten, bijna zorgeloos. En dat, kan ik verzekeren, was al geleden van vóór maart…Je weet wel, toen het onvoorstelbare uit het niets opdook, ‘Het Beest’, de onzichtbare wereldvijand nummer 1, met stip genoteerd op die prominente plaats, nu al maanden aan een stuk.

Vooreerst bleek dat mijn broer, na uiteindelijk bijna een week ziekenhuisopname ten gevolge van covid, duidelijk op de goede weg was, koortsvrij en zuurstofvrij. Ik kan je verzekeren dat er een zware last van mijn schouders viel, een ‘doodslast’. Hij zou erdoor spartelen, ik kan weer gerust ademhalen, mijn gsm kan terug op stille modus staan ‘s nachts. Hij heeft immens veel geluk gehad, daar is hij zich heel erg van bewust. Gisteren mocht hij trouwens terug naar huis, weliswaar zal hij nog wekenlang moeten herstellen, maar hé, ik kan mijn ‘turbo-zorgen-maken-machine’ afzetten. Hoe zwaar het  écht doorwoog, heb ik pas beseft toen het tij begon te keren. De rust in mijn hoofd is grotendeels teruggekeerd.

bron : SellingpixColourbox

Uiteindelijk hebben we beslist om dan toch niet op ‘reis’ te gaan, maar ons te focussen op ons eigenste vakantieplekje, hier, in Lavinia. Door goed voor onszelf te zorgen, onszelf te verwennen, tijd te maken voor elkaar, te genieten van de zon, en van een goed boek. Daarom richten we onze eigen privé woning, -tuin, -en terras, bureau, zo aangenaam mogelijk in, met een kritisch oog op comfort. Tot nu toe lag de prioriteit altijd op de gasten en hún ruimte. We merken hoe belangrijk het is dat we zelf ook aan rust -echte rust- toekomen op ons eigen domein. Ook als er gasten zijn. Iedereen met een eigen zaak, weet dat de lijn tussen privé-tijd en werktijd uiterst dun en fragiel is. Vooral als de twee ook fysiek in elkaar door lopen. Dus richten we een tweede terrasje in, met het meest spectaculaire uitzicht over de vallei, de zee, de bergen en de stad. Op dit moment staat er enkel een cosy tuinbank en een vuurkorf, zomaar in de stoffige aarde, maar, we hebben er al ontelbare uren zitten genieten van de zon, en ’s avonds van de gezellige sfeer van de dansende vlammen in ons gezicht en de fonkelende lichtjes in de verte. Keuvelend, eenvoudig bij elkaar zijn, wij twee, genietend van de uitzonderlijke rijkdom die we hier hebben.

En deze rijkdom kunnen delen is heerlijk. Ons poetskoppel -Marta en Sergio- kwamen samen met ons, Sergio’s verjaardag vieren met een stukje gebak en koffie. Het ongedwongen kunnen praten en lachen, het genieten van deze vriendschap, deed mijn hart dansen van geluk en dankbaarheid om deze twee mensen die we nog maar een jaar kennen. Waarvan we de taal maar basic praten, maar, vriendschap spreekt vooral de taal van het hart. En we dragen deze twee mensen een enorm warm hart toe. We zijn hier uiteindelijk helemaal alleen -nu nog- ver weg van vrienden en familie, maar op hen kunnen we rekenen. Wat er ook gebeurt, ze staan er, dat hebben ze al meermaals gezegd, én bewezen. Er is een perfecte scheiding tussen hun ‘werken voor ons’, en onze vriendschap. Ook dat is uniek.

Het is voor hen een hele moeilijke situatie in deze huidige corona crisis, en dat doet pijn. Want zo graag willen we hun werk geven, maar als er geen gasten zijn, is er ook voor hen geen werk… Dit even kunnen loslaten, enkele uren maar, werkt zo bevrijdend. De bevestiging dat vriendschap en genieten van elkaar en van kleine dingen zo immens belangrijk is. De smile die dit op mijn hart printte en op mijn gezicht aftekende, heb ik een weekend lang meegedragen. En in mijn hart heeft ze zich met permanente inkt genesteld, op een klein plekje, waar mijn goede-herinneringen-en-warme-vriendschappen opgeborgen zitten. Gekoesterd, veilig verborgen voor sombere gedachten, muizenissen of tegenslagen. Want niemand kan me dit afnemen, niemand mag dit aanraken, dit is me te kostbaar. Het is mijn goed-gevoel-plekje waar ik netjes zorg draag voor alles en iedereen die me dierbaar is, die mijn leven kleur geeft, en die mijn hart warm laat kloppen. Dankbaar stel ik vast dat dat plekje alleen maar groter wordt…Misschien omdat ik mijn hart ervoor openstel?

Hasta luego,

Annemie ofte Ana

Wil je graag ons verhaal verder volgen? Momenteel werken we aan een abonneersysteem waarmee we je op de hoogte willen brengen van zodra er een nieuw artikel uitkomt. Tot zolang kun je altijd een persoonlijk bericht sturen met je opmerkingen, vragen, ideeën,… (anne.colenbier@gmail.com)

Lees meer verhalen door hier te klikken.