55. Happy happy happy once more…

Alicante, donderdag 22 oktober 2020

Vorige zondag zouden we als echte toeristen nog eens een dagje toeren in eigen land. Uiteindelijk vertrokken we slechts een half uur later dan gepland. Wat voor ons al een hele prestatie is😊.

Op ons dooie gemakje reden we richting Guadalest, waar een helderblauw stuwmeer ligt, met een prachtige natuur en dito vergezichten. De opzet was om te lunchen in het dorpje en erna door te rijden naar het meer zelf om er een korte wandeling te maken en aan de oever een siësta te nemen. Omdat het zondag was, was natuurlijk ook elke Spanjaard op stap. Dit hadden we moeten weten, maar al bij al bleek het bijzonder goed mee te vallen. Het was er gezellig, helemaal niet zo druk, maar gelukkig wel een beetje volk, zodat de terrasjes toch de Spaanse uitstraling kregen van luid babbelende mensen, en levendigheid. Heerlijk. Na een beetje rondkuieren in het kleine, eerder toeristische centrum, vonden we een restaurant met terras op een uitzonderlijke locatie. Het zicht op de vallei, de bergen en de zee was adembenemend mooi. En dit terwijl je, gewoon in een t-shirt, met de zon op je snoet, kon genieten van de blauwe lucht en de vrijheid van het loslaten van zorgen. En dat halfweg oktober, nota bene!

Op de menukaart, die helaas heel erg op toeristen was gericht, met bijhorende ,weinig uitnodigende foto’s van de gerechten -met net nog geen nummering ervoor- viel mijn oog op ‘conejo al ailo’. Nu moet je weten dat ik gek ben op knoflook, maakt me niet uit dat dit een vervelende bijkomstigheid kan hebben voor mijn medemens de dag nadien. Dit is trouwens een enorm voordeel in deze modern times -je kunt lekker blijven uitademen uit je lookbekje in je mondmasker. Geen kat die er aanstoot aan neemt. Of we een half uurtje konden wachten, vroeg de ober, want dit gerecht had wat meer tijd nodig. “Claro”, een typisch woordje in Spanje, geen probleem, “we hebben tijd zat”. Dat gaf ons extra tijd om te genieten van deze we-time.

bron : pinterest

Het half uurtje bleek -weerom- voorbij gevlogen te zijn. In goed gezelschap loopt de tijd altijd te snel vooruit. Ik kan niet zeggen dat het gerecht een plaatje was, maar oh my god! Toen ik voorzichtig een eerste stukje nam om te proeven, waande ik mij in de zevende hemel. De smaak was voortreffelijk, zo lekker heb ik nog maar zelden gegeten. Akkoord, ik moet toegeven, je moet echt al een liefhebber zijn van knoflook, want er was zowaar denk ik een volledige knol per bord verwerkt. Maar ook Wim had dit gerecht gekozen, dus, who cares? Het vlees smolt in mijn mond, de look verwende mijn smaakpupillen zoals nooit tevoren. Wat een genot, dit te mogen beleven, in de zon, met mijn dierbaarste soul mate naast mij. Wat zou ik nog meer kunnen wensen?

Onze magen zwaar beladen, kwamen we er nog net toe om nog even verder te kuieren door de gezellige straatjes, om dan terug met de auto, richting stuwmeer te rijden. Dachten we… Op de één of andere manier bleken we -ondanks onze grondige voorbereiding deze keer- en wellicht door mijn getater onderweg alleen maar verder weg van het meer te rijden. Ik had echt geen zin om helemaal terug het slingerende pad omhoog te rijden om alsnog het meer te zien. So be it,  dacht ik, dan rijden we maar tot aan het strand om daar een korte siësta te nemen en een beetje Spaans te oefenen met de app, op het strand.

Om de avond compleet te maken, kozen we ervoor om voor het donker thuis te komen en nog even na te genieten in de warme jacuzzi onder een heldere sterrenhemel. Genieten : check!

Het heerlijke gerecht-met-knoflook heeft tot diep in de nacht en de daaropvolgende ochtend voor belachelijk gekir en geproest gezorgd bij mij. Blijkbaar gaf de overvloed aan knoflook een echte ‘boost’ aan ons flatulentievermogen, waardoor de ochtend nadien de kamer onmogelijk nog te betreden was zonder een zorgvuldige verluchting via alle mogelijke ramen. Het belachelijke is, dat ik, naast de overigens ook meer intellectuele humor, altijd al een beetje van de ‘kak en pis humor’ was. Reeds van in mijn tienerjaren, kon ik enorm schaterlachen met alles wat voortgebracht werd bij flatulentie. Ik weet niet waarom, ik kan mezelf niet bedwingen, maar het neemt achterlijke proporties aan van schaterlachen, zonder ophouden, telkens opnieuw zich een nieuw ‘voorval’ aandient. En zo lag ik dan de hele nacht lang, in mijn eentje begot, stomweg te schuddebuiken en te proesten van het lachen, bij elke luchtverplaatsing onder de lakens.

bron : myguru.in

Wim lag allang zalig te slapen. Blijkbaar vond hij er toch niet echt iets grappigs aan. Hoe hij het klaar speelt, om serieus te blijven, terwijl ik niet meer bijkom van het lachen, is mij een raadsel. Och, laat mij maar, ook al is het dan kinderachtig, of ‘beneden niveau’, het onbedaarlijk lachen is ook heel erg helend voor geest en lichaam. Is het een schande om het kind in jezelf af en toe te laten? We moeten al veel te vaak ‘volwassen’ en serieus zijn. Effe alles loslaten kan zo bevrijdend werken. Eens gewoon zot zijn, en vergeten dat je ‘moet’…

bron : clipartstation

Hasta luego,

Annemie ofte Ana