48. Het wispelturige kantje van Lavinia

Alicante, woensdag 22 juli 2020

Ik noem het misschien een wispelturig kantje, maar eigenlijk is het meer de onvoorspelbaarheid van het leven dat we hier leiden. Onberekenbaarheid waar ik vroeger absoluut niet mee om kon gaan, en waar ik me nu gewoon door laat leiden. Ik maak me er niet druk om. Het is een nieuwe manier van leven die me eigenlijk wel veel meer rust geeft dan ik ooit dacht. Ik hoef me niet meer druk te maken in de dagelijkse sleur zoals in België. Ik hoef niet broodnodig de klok in de gaten te houden die met elke tik genadeloos aangeeft dat je je eigenlijk altijd en overal moet haasten. Zelfs bij het invullen van je vrije weekend met alleen maar leuke dingen, maar vaak ook dingen die je doet uit ‘verplichting’. Geen files meer voor mij, geen drukte op de baan. Gewoon 1+1=2 op de weg. Ik rij naar winkel x en ik weet perfect hoelang ik onderweg ben. Hoe zalig is dat wel?

De enige druk die ik nog voel is die die ik mezelf soms nog opleg. Onbewust betrap ik mij erop dat ik mijn agenda propvol plan om dan elke dag opnieuw te zien dat ik eigenlijk maar één of twee dingetjes heb kunnen schrappen. Maar, ik kan het gelukkig wél relativeren en plan het gewoon opnieuw in. Ik ben nogal een planner, zie je. Ik ben een vrouw die van lijstjes hou. Fysieke lijstjes, niet in mijn hoofd. Ik wil kunnen schrappen wat voorbij is, er letterlijk een streep door trekken. Vreemd genoeg kan ik daar een heel blij gevoel aan overhouden.

Ik maakte al lijstjes toen ik nog studeerde. Soms gekke lijstjes. Zo noteerde ik bv altijd heel secuur het aantal uren op dat ik studeerde, met begin- en einduur, elke dag opnieuw. Ik hield me strikt aan de mijzelf opgelegde pauzes, en ging daar geen minuut over. Toen bestond smartphone nog niet, laat staan de gsm om een wekker op te zetten. Dus terwijl ik gezellig koffie dronk met mijn mama  -mét koekje uiteraard- hield ik nauwlettend de klok in de gaten, zodat ik tijdig kon afbreken om terug heel plichtsgetrouw naar mijn bureau te gaan om de draad weer op te pikken. Nadat ik mijn start-uur had genoteerd in mijn boekje-met-ringetjes. Een tijdje geleden zag ik dat ik er zelfs nog een exemplaar van toen mee had genomen naar Spanje, omdat er nog onbeschreven blaadjes in zaten. Ik gooi niet graag dingen weg die ik nog kan gebruiken. Het noteren van allerlei zaken heb ik duidelijk van mijn ouders meegekregen. Ik herinner me dat mijn mama vroeger netjes noteerde wat de opbrengst was van de groentetuin, elk jaar opnieuw, hoeveel kilogram tomaten, boontjes, spruitjes enzovoort ze dat jaar hadden kunnen oogsten.

Misschien moet ik dat ook maar doen, want de groentetuin brengt aardig mooie groenten op. Wellicht dankzij de edele opruim-actie van Yvon. Prachtige rode glimmende en vooral zoete tomaatjes, gigantische lente-uien met abnormale proporties, maar zo lekker, sla, en heerlijk ogende paprika’s aan een eigenlijk verwaarloosbaar plantje. Ook de meloenen type Charentais, waar Wim gek op is, doen het goed. Omdat de fruitbomen er onder de hitte kreunend bij stonden, smachtend naar water, geeft Wim ze trouw dagelijks extra water. Vrolijk en totaal onverwacht zijn een nieuw leven en een nieuwe bloeiperiode begonnen. Plots komen de vruchtjes weer in grote getale ten voorschijn, en zien we ook in de vijgen- en olijvenboom de eerste schuchtere vruchten dragen. Ik kijk ernaar uit om ze in allerlei gerechten uit te testen. Ik had nooit durven vermoeden dat dit mij zoveel voldoening zou geven om recepten met eigen producten te kunnen maken.

Vorige week was het hier best wel spannend ; er bleven maar helikopters en vliegtuigen overvliegen. Oorspronkelijk dachten we dat het controle was voor illegale bouwsels, maar het bleek om een heuse bosbrand te gaan op hier amper 50 km vandaan. De hele dag door was het een heen-en weer vliegen naar de zee om water op te halen, te blussen en opnieuw naar zee. Met 4 brandweerkorpsen van rondom het brandende gebied waren ze het vuur aan het bestrijden. Eerlijk gezegd was ik toch ongerust, en begon ik mij allerlei doemscenario’s voor de ogen te halen dat Lavinia in de vlammen zou opgaan. Gelukkig bleek het vrij snel onder controle, ondanks de hevige wind. De dag erop volgend hebben we slechts sporadisch nog wat overvliegende helikopters gezien. Nu kunnen we gezond en wel weer een onverwachte ‘belevenis’ op ons palmares zetten.

Ondertussen zitten we weer volop in de running en dank zij twee heel erg last-minute boekingen zitten we op vrijdag volledig volgeboekt. Heerlijk om weer gasten om ons heen te hebben. Om de mensen te zien genieten van al het moois dat Lavinia biedt. Zon- zon- zon en rust. Het lukt hier prima om ons aan de regels van covid maatregelen te houden, en we merken dat de mensen hier echt tot rust kunnen komen. Daar doen we het voor uiteindelijk.

We hebben weer heerlijke gasten over de vloer gehad. Vreemd genoeg brengen sommige gasten een geschenkje mee, wat uitermate lief is -en helemaal niet hoeft ook. Maar het geeft toch het gevoel dat we veel meer dan een gewoon ‘hotel’ zijn. Dat gezelligheid, thuiskomen en vriendschap hier zo belangrijk zijn. Zo had een stel uit het Gentse vorige week een doosje echte Gentse neuzekes mee. Mensen die we nog nooit ontmoet hadden. Het toppunt is, dat dat nu net iets is wat Wim ongelófelijk gek op is. Alsof er telepathie mee gemoeid is. Of het koppel dat vorig jaar al eens kwam en nu opnieuw geboekt hadden en een fles Safari meebrachten. Gewoon omdat dat toen ooit ter sprake kwam dat dit hier niet te krijgen is en Wim dat zo graag drinkt. Heerlijk toch. Het schept direct een band, niet omwille van het geschenk, maar omwille van het attent-zijn, omwille van het respect voor ons als mens. En dat is volledig wederzijds. We mogen ons gelukkig prijzen dat we erin slagen om die gasten te krijgen waarvan we weten dat ze zich hier goed zullen voelen. En dat blijkt gelukkig telkens opnieuw.

Jammer genoeg is het allemaal niet zo zeker of we het seizoen nog goed krijgen, dank zij de slechte corona-cijfers in België vooral. We kregen zo stilaan het gevoel dat alles werd gedaan om mensen uit Spanje weg te houden, dat het bijna een missie was vanuit politiek-economisch oogpunt en vanuit de pers nog eens opgeklopt werd. Het enige dat wij kunnen vaststellen is, dat hier in Spanje alles netjes onder controle blijft door het daadkrachtige optreden van zowel regionale als nationale overheid om onmiddellijk het besluit tot lockdown te nemen van zodra de cijfers de verkeerde kant uitgaan. Zo’n twee weken terug werden twee kleine stukjes van Spanje op die manier tot lock down gedwongen, en bleef tot nu toe alles onder controle. In de Belgische pers werd daar gretig olie op het vuur gegooid en zo vertelden ons onze Belgische gasten, werden ze als ‘paria’s’ bekeken als ze vertelden dat ze naar Spanje zouden reizen. Terwijl iedereen in Spanje, en ik spreek enkel voor de inwoners, zich netjes houden aan de regels. Iedereen werd aangeraden in eigen land te blijven, maar kon lustig zijn gangetje gaan, gezellig flaneren op de dijk en in drukke winkelstraten. Is het daarom dat de cijfers nu beangstigend snel omhoog schieten? Ik maak me er zorgen om. Vooral omwille van het land-zonder-regering-die-geen-doortastende-maatregelen-durft-te-nemen. Maar ze zullen strenger controleren. Duh???

Ik ben niet de juiste persoon om te oordelen misschien. Ik ben wel een persoon die zich zorgen maakt over de gevolgen van het onverantwoorde gedrag en van de laksheid van diegenen die maatregelen moeten treffen. Het was zoveel moediger geweest om in eigen boezem te kijken en te leren uit de fouten van enkele maanden geleden, dan met de vinger te wijzen naar Spanje als dé oorzaak van alle onheil. Ik geef toe, ik ben bevooroordeeld, ja, want de gevolgen voor het toerisme hier zijn immens. Maar niet enkel omdat onze portemonnee op het einde van het seizoen zoveel lichter zal wegen, maar vooral omdat ik bejaarde ouders heb, vrienden en familie die daar mogelijks het slachtoffer van zullen zijn. Ik wil niet opnieuw hetzelfde onmachtige gevoel krijgen als in mei, als ik mijn mama bel in het verzorgingstehuis en het verdriet en de eenzaamheid in haar ogen zie. Want dat doet pijn. En dat machteloze gevoel is zoveel groter dan de afstand die we bewust hebben gemaakt met onze familie toen we naar hier verhuisden. Want dit is anders, dit is surreëel.

Maar ik weiger met een negatieve noot te eindigen. Ik blijf halsstarrig positief, want positivisme is sterker dan wat dan ook. Ik geniet volop van het samenzijn met onze gasten, van de gezellige babbels, van de warmte op mijn huid, van de wind die langs mijn lichaam streelt, van het zicht op zee, van alles wat onze tuin ons te bieden heeft, van de voldoening na een mooie tekst in ons gastenboek. Van samen met Wim onze droom te beleven. En wat komt, dat komt. Zorgen zijn voor morgen zei mijn papa vaak. Vroeger kon ik dat niet inbouwen in mijn visie op het leven, nu wel, en dat brengt een hoop minder kopzorgen, en dus ook heel veel meer ruimte om ten volle te leven in het nu, in het paradijs op aarde, Lavinia my love.

Hasta luego,

Annemie ofte Ana