53. In Spanje is er alle dagen zon…Día de la Hispanidad…

Lavinia, maandag 12 oktober 2020

Voor iedere Spanjaard is deze datum een datum die klinkt in de oren, want het is nationale  feestdag hier. Hoogstwaarschijnlijk denkt elke Spanjaard -net als elke Belg- opportunistisch aan de vrije dag die eraan vasthangt. Meer nog, in Valencia breien ze daar vlotjes nog een dagje aan vooraf. Ook vrijdag, én op sommige plaatsen ook donderdag waren feestdagen. Dit betekent een lekker lang weekend in Spanje, waar gewoon iedereen het werk neerlegt. Banken, post, en alles wat geen echte voeding of horeca is, doet gewoon dicht. Van donderdag tot en met maandag. Ik kan me niet voorstellen dat dit in België zou gebeuren, of ben ik naïef? In België kan alles, toch?

Vorige week belde ik nog met mijn broer. Terwijl ik belde stikte hij bijna in een hoestbui, maar stelde hij mij gerust dat hij weer een ordinaire valling had. Hij kende het, hij heeft het ieder jaar enkele keren. Een paar dagen hoesten en snot, en wellicht nog een maand lang last van wat naweeën. Echt gerust was ik niet, want hoe dan ook, in de huidige tijden, klinken de alarmbellen luider dan ooit in mijn oren. Overbezorgd als ik ben, liet ik hem beloven om zijn koorts regelmatig te checken. Je weet maar nooit. En, inderdaad, mijn voelsensoren hadden mij niet in de steek gelaten. De dag nadien liet hij weten dat hij hoge koorts had, om de dag erna nog eens te laten weten dat covid hem te pakken had. Shit, ook dit nog. Ik kon het niet van me afzetten, de angst om wat er mogelijks zou kunnen volgen. Want ook hij zou dodelijk kunnen ziek worden, en zelfs overlijden! De angst beklemde mij : ik wil niet nóg een broer afgeven -ik heb al van twee broers afscheid moeten nemen. Dit is toch genoeg verdriet om te moeten dragen? Dit wil ik niet nog eens meemaken. Oké, ik panikeer snel op dit vlak, maar ik kan je verzekeren dat niets nog vanzelfsprekend is als je broers op uiterst jonge leeftijd aan een dodelijke ziekte sterven… Akkoord, ik ben af en toe een beetje pessimistisch wanneer iemand in mijn naaste omgeving ziek wordt. Zelfs als Wim een simpele verkoudheid heeft, hou ik hem angstvallig in de gaten. Het lijkt op sommige momenten als een fobie, waardoor mijn ‘zorgen-voor-modus’ (lees : overbezorgd in de watten leggen) in overdrive komt. Wim vindt het allemaal maar niets, al die onnodige bekommernissen. Hij wil dan gewoon zijn ziekte voorbij slapen, gerust gelaten worden. Terwijl ik als een gek achter hem aanhol met de thermometer in aanslag, en hem bestook met honderd keer per dag dezelfde vraag : “hoe voel je je?” Als het aan mij lag, zat ik op zo’n moment 24 uur aan zijn bed om angstvallig in de gaten te houden of hij nog wel ademt. Ziekelijk, ik dan…

Bron : Pixabay

Gelukkig kan ik dat ondertussen al wel loslaten -in uiterlijk gedrag- en laat ik hem dan zijn ziekte uitslapen, al is het 24 uur aan 1 stuk, of dagenlang. In mijn hoofd laat ik het natuurlijk niet los, en haal ik pas opgelucht adem als hij echt weer beter is. Gelukkig wordt Wim maar zelden ziek….

Maar goed ; had ik het niet over de Spaanse nationale feestdag, en de bijhorende verlofdagen? En dat in België alles kan? Dus verval ik toch weer in het covid-verhaal. Ik maak me zo kwaad in de manier waarop ‘men’ -de Belgische overheid dus- op de meest onverantwoorde manier omgaat met deze tweede golf. Ik dacht dat ze na de eerste golf hun lesje wel geleerd hadden, en dat het niet erger kon. Maar nee hoor, het kan blijkbaar nog véél erger. Tsjechië en België dwepen om de eerste plaats in de Europese ranking van de meeste covid-besmettingen per 100.000 inwoners. Op de voet gevolgd door Nederland. Laten dat nu net de landen zijn -van Tsjechië weet ik het niet- die alle regels aan hun laars hebben gelapt. Eigenlijk moet ik mezelf verbeteren, ze hadden niet eens de kl…. aan hun lijf om regels op te leggen. Bang voor hun ‘postjes’ of gewoon onbekwaamheid?

Bron : lokocartoon

Ik durf dit nu echt wel aan de kaak te stellen, omdat ik nu echt uit eerste hand weet hoe het systeem van contact-tracing faalt. Kun je je voorstellen dat mijn broer nooit werd gecontacteerd door de zogezegde tracer-mensen om te horen met wie hij in nauw contact is geweest? Dat hij zelf -ziek en verzwakt- iedereen op de hoogte heeft gesteld van zijn besmetting? Wetende dat hij een groot verantwoordelijkheidsgevoel heeft, en dit dus ook echt doet. Ik hoef er echt geen tekening bij te maken dat vele anderen dit niét doen. Het was zelfs zo erg, dat mijn bejaarde vader zelf het initiatief heeft moeten nemen om zichzelf te laten testen. Dat niemand hem op de hoogte bracht van het feit dat hij in quarantaine moest blijven, ware het niet dat het woonzorgcentrum waar mama verblijft hem heeft moeten verwittigen om de nieuwe bezoekregels voor mama te verduidelijken naar aanleiding van een tijdelijke quarantaine voor haar.

Bron : Onemorthing

Is dit de manier waarop België met deze uiterst precaire situatie omgaat? Het is om te huilen, meer nog het is wraakroepend. Ze toveren heel graag alles uit hun hoed om de schuld op anderen te schuiven. Op de illegale feestjes van jongeren, op de ‘toeristen’ die terugkomen uit het ‘alarmerende’ Spanje, op het gebrek aan verantwoordelijkheidszin bij de bevolking. Ik word er razend kwaad om : zogenaamde leiders van het land, kijk in eigen boezem, neem zelf je verantwoordelijkheid en durf onpopulaire maatregelen te nemen. Maar maak ze duidelijk en niet voor interpretatie vatbaar. In Spanje is het gewoon altijd verplicht om een masker te dragen van zodra je je huis verlaat. En iedereen doet dat, zonder morren. Want het is duidelijk : overal en altijd in het openbaar. Het getuigt in mijn ogen van ‘een-eigen-hachje-redden-politiek-zonder-ballen-aan-het-lijf’als je alle verantwoordelijkheid bij de bevolking legt. Hoe geloofwaardig kan je zijn als regering, als je geen regels oplegt én controle uitvoert met eraan gekoppelde sancties op een moment dat je land een zwalpend schip is. Het schip dreigt onder te gaan, en met het schip alle economie, alle financiële middelen. Ik vrees het ergste voor België als land, voor zijn inwoners, voor mijn familie en vrienden die daar wonen…

Bron : Elitereaders

Ik heb mijn gal uitgespuugd, letterlijk, in deze blog. En nu ben ik het kwijt!

Maar ik wil toch niet dat dit enkel kommer en kwel is. Want ondertussen genieten wij van een welverdiende vakantie, hier in Lavinia.
Een beetje vakantie in eigen huis op dit moment. Lekker lang uitslapen, of net heel vroeg gaan slapen, genieten van een goed boek -voor het eerst in 3 jaar tijd, een debuutroman trouwens van een vrouw-mét-ballen (*). Mezelf verwennen met tijd voor mezelf en ons. Ik kocht ‘dipping powder nagellak’. Iets nieuw blijkbaar, en ik heb er zo van genoten om mezelf eindelijk nog eens van kleurrijke nagels te voorzien. Het aanbrengen alleen al, was pure verwennerij. Het pietepeuterig gefrul met kleine potjes vol met heel licht poeder, met het kwastje en flesjes, heerlijk. En dat terwijl ik me normaal heel erg zenuwachtig zou maken in dat fijn-motorische gedoe. Nu heb ik er uitgebreid de tijd voor genomen, omdat het kan. Omdat ik eindelijk in staat ben om even Lavinia los te laten in mijn hoofd.

Bron : elitedaily

We hebben ons voorgenomen om eerst eens tijd te nemen om ons eigen huis wat in te richten, zodat ik wat meer rust in mijn hoofd kan vinden. Want eerlijk gezegd, ik was toch meer gestrestst dan ik dacht. De orde was er heel erg ver te vinden, het lag echt wel zwaar overhoop. Het blijkt onze valkuil te zijn, om altijd eerst alles voor de gasten in orde te maken, en ons eigen huis te laten vervallen in een puinhoop. Dus krijgt ons huis een grondige beurt, en een nieuwe look. Wim heeft zowaar voor mij een ‘girls-cave’ ingericht. Ik had de slechte gewoonte aangenomen om vanuit mijn bed Tv te kijken. Ik kan heerlijk genieten van het lui voor de Tv hangen, omdat dat mijn ‘me-time’ is. Wim houdt niet meer zo van tv kijken. Maar ons bed is niet echt aangepast om van daaruit tv te kijken. Bovendien kronkelde ik mijzelf in onmogelijke bochten om liggend tv te kijken, naar een overigens veel te groot scherm, dat ook nog eens te laag en te dichtbij stond. De gevolgen konden niet uitblijven ; mijn zo al zwaar belaste nek ,met dank aan mijn eeuwigdurende schouderprobleem, kreeg het nog lastiger. De constante en zeurende pijn, noopte mij om mijn nestje te verlaten, en een alternatief te zoeken, dat tenminste mijn nek niet zwaarder belast dan noodzakelijk. Dus mocht ik van Wim op zoek naar een goede relaxzetel. De logeerkamer, die eigenlijk niet zo vaak gebruikt wordt, hebben we omgedoopt tot televisie kamer. Het moet allemaal nog een beetje aangekleed worden, maar dat komt nog wel in orde. Ik heb dus een nieuw nestje, decadent zit ik te stralen in mijn nieuwe relax, beentjes omhoog, en genietend van mijn ‘girls-cave’.  Ook mijn nek en rug zijn me dankbaar. De pijn is terug draaglijker en minder prominent aanwezig, én ook mijn slaap is beter!

Volgende week gaan we een dagje of drie weg, we maken gebruik van een geschenkbon die we vorig jaar kregen, of misschien zelfs aan elkaar gaven, ik weet het niet meer. In ieder geval gaan we toch heel even weg, in Spanje zelf. We kijken er geweldig naar uit.

Bron : Relaxing quotes

En voor de rest nemen we nu eindelijk ook de tijd om ons Spaans bij te schaven, want we hebben helaas moeten vaststellen dat we dit meer en meer nodig hebben, en dat we dat toch wel serieus hebben laten slabakken. Ook nemen we de nodige tijd om te brainstormen over hoe we de crisis van het voorbije jaar zo min mogelijk onze toekomst laten hypothekeren.

Maar bovenal genieten we honderduit, van het mooie weer -jawel nog steeds-, de heldere hemel, de tuin, en het uitzicht op de zee…

Hasta luego,

Annemie ofte Ana

(*) Een aanrader, deze debuutroman : “Samen duizelen we” van Jaela Cole.

Lees je graag meer van mijn blog-artikels? vind hier de blogpagina