Intercontinentaal

Lavinia, zondag 3 november 2019

Met heel veel trots kan ik meedelen dat we vorige week onze eerste intercontinentale gasten hebben ontvangen en uitgewuifd. Blijkbaar was het een koppel dat Nakedwanderings volgt, en daar onze review had gelezen ( Review Nakedwanderings ). Ze waren enorm gecharmeerd, en wilden hoe dan ook overvliegen naar Lavinia. Het is een hele eer, als je beseft dat Cam en Carolyn 27 uur onderweg waren (enkele reis wel te verstaan) om tot hier te komen. Meer nog, en dat om enkel één week te verblijven. Dat ze daarenboven de welbekende jetlag hebben getrotseerd, en dat met als enige doel Lavinia ! Na een week verblijf gingen ze gewoon terug naar het Westen van Canada. Ik kan het nog steeds niet goed vatten eerlijk gezegd. Op de koop toe was het een bijzonder aangenaam koppel en hebben we uren heerlijk gekletst, samen gegeten, en hebben zij enorm genoten van hun toch wel zeer beperkte verlof. In Canada heb je namelijk maar heel weinig vakantie. Wat een voorrecht om hen die vakantie te mogen bieden. Ze waren werkelijk onder de indruk van zowat alles, het uitzicht, de tuin met zijn altijd bloeiende bloemen, de sterrenhemel, de maan, het natuurgebied rondom ons, de villa, de zwembaden, de sauna, de filmprojectie die Wim maakte van ‘de making of Lavinia’…. En dit is uiteindelijk ons ultieme doel : mensen op die manier zien genieten en blij kunnen maken. Meer hebben wij echt niet nodig. Het geeft zoveel voldoening. En het is met stip de mooiste doelstelling die ik in mijn leven ooit vooropgesteld heb. Mensen gelukkig maken, al is het maar even, mij maakt het een hele dag gelukkig, en de dag erna, en erna…

Gisteren zijn onze voorlopig laatste gasten gearriveerd, Belgen. Ze zijn hier helemaal alleen, dus blijft het eigenlijk wel rustig, om uit te bollen, zeg maar. Het beloven weer heel aangename dagen te worden met onze gasten. We hebben wijselijk besloten om Lavinia dicht te doen tot eind december. Vooreerst om een beetje tot rust te komen, en vooral ook om bij te benen, orde op zaken te stellen, zelf de streek te verkennen, Spaanse les te volgen, een grote evaluatie te doen over ons eerste seizoen enzovoort. Ik maakte gisteren een lijst op van dingen die we moeten gedaan krijgen, en het werd me even benauwd, ik geloof dat ik nu al 47 taken  heb staan, de ene al korter in duurtijd dan de andere, maar ook wel taken die meerdere dagen tijd zullen vragen.

Dit geeft ons tevens de kans om familie en vrienden de mogelijkheid te geven om een villa te huren in die periode, gekleed uiteraard. In december organiseren wij ook ons eerste yoga-retreat vakantie. Het is heel spannend, en we kijken er enorm naar uit, want ook voor ons is het nieuw.  Onze  minimum limiet om het te laten doorgaan was 4 deelnemers, en die hebben zich ondertussen ingeschreven. Er is dus nog wat plaats voor extra geïnteresseerden. (meer info hierover vind je op  deze pagina)

Op Halloween konden wij hier genieten van uitzonderlijk mooi weer, 28 graden in de schaduw, en op 1 november zelfs nog meer. Het is een beetje een vreemd gevoel om heerlijk naakt buiten rond te lopen, wetende dat op datzelfde moment in België mensen al hun sjaal en muts moeten dragen. Er  was op een bepaalde ochtend  zelfs een verschil van 20 graden in België tegenover hier in Lavinia. Heerlijk, echt waar, om de herfst op die manier te mogen beleven. Zwemmen in ons verwarmde zwembad, met de zon op je snoet, je zelfs nog moeten inwrijven tegen zonnebrand ! Ook de avonden en ochtenden zijn nog lekker warm, 22 graden of meer, waardoor je ook na het invallen van de avond buiten op het terras kunt genieten van de flikkerende lichtjes van de stad waar we op uitkijken.

Deze week was onze poetshulp jarig, en hebben we ze totaal onverwacht een prachtig boeket uit onze tuin cadeau gegeven.

Ze was zo geweldig verrast en in de wolken, dat het mij de hele dag vleugels heeft gegeven. Ik voelde me instant gelukkig, en op dat heerlijke gevoel heb ik tot slaaptijd meegedragen. Zalig toch. Voor het eerst heb ik ook mezelf verwend met een boeket uit de tuin. Ik begrijp niet waarom ik dit nog nooit gedaan heb, de tuin staat vol met bloemen in de meest ondenkbare schakeringen, sommige heerlijk geurend, druk bezocht door ontelbare vlinders en bijen. De vogels komen de laatste tijd ook veel dichterbij. We blijken ook een dikke huismus te hebben die ons dagelijks komt bezoeken. De natuur is hier echt nog vol leven ; de eksters -die ons doen denken aan onze dierbare overleden vriend- die hoog in de bomen luidkeels hun verhaal roepen ( J. de ekster ), die ene duif die altijd op dezelfde dode boom gaat zitten, de overvliegende roofvogels op zoek naar hun prooi, de vleermuisjes die tijdens valavond rondfladderen, de vele vlinders met hun prachtige tekeningen die vrolijk van bloem tot bloem dansen, soms in een mooi minnespel, de kevers die op zoek gaan naar lekkers, ik geniet van dit gratis schouwspel als nooit tevoren. En eerlijk, ik was me er voor we naar hier verhuisden nooit van bewust, omdat ik teveel bezig was met de drukte rondom me, met het ‘moeten’, waardoor ik zoveel kostbare jaren heb verspild aan onbenullige materiële dingen. Maar, ik klaag niet over wat voorbij is, sommige mensen zullen dit nooit beleven. Sommige mensen zullen nooit de kans krijgen om bewust te worden van de rijkdom die je zomaar gratis krijgt. Ik ben uitermate dankbaar dat ik mijn leven zo heb kunnen organiseren dat ik materiële rijkdom niet meer verwar met echte rijkdom. Vaak hoor je deze bewustwording bij mensen die heel ziek worden, of een groot verlies te verwerken krijgen, of een burn-out meemaken. Blijkbaar hebben zelfs een paar heel heftige verliesmomenten  in mijn leven me nooit voldoende de ogen geopend. Dus wees dankbaar als het jou wel de ogen heeft geopend, hoe zwaar je verlies of tegenslag ook was. Elk nadeel heeft zijn voordeel, dat is toch zo een beetje mijn nieuwe kijk op de dingen. Ik ben een grote believer geworden in het feit dat dingen met een reden gebeuren, het zijn kruispunten waar je ongewild op terecht komt en die je toelaten om een bepaalde richting uit te gaan, ofwel maak je een U-turn, en kies je voor het bekende, ofwel sla je een nieuwe richting uit, kies je voor het onbekende en doe je nieuwe ervaringen op, ontmoet je andere mensen die je een hele nieuwe kijk geven op dingen en ontdek je bij jezelf dingen die je voorheen nooit bewust van was. Ik ken een aantal mensen bij wie het doormaken van kanker hun leven een totaal nieuwe richting heeft gegeven, hun talenten bij zichzelf heeft doen ontdekken waar ze zich niet van bewust waren. Waarbij ze na het ontwikkelen van die talenten nieuwe dingen ontdekten en een andere richting in hun leven kozen. Ik wens het niemand toe, om eerst door de hel te moeten gaan vooraleer je dit ontdekt, maar ik stel vast dat mensen vaak pas dan eindelijk in staat zijn te kunnen stilstaan en na te denken over het leven dat ze tot dan toe leidden. Veel mensen zitten vast in hun eigen ‘kooi’ die hen beperkt om bewust te leven en te genieten van wat het leven en anderen om hen heen kunnen bieden. En dat vind ik doodzonde. Maar ik pleit schuldig, ook ik zat in diezelfde kooi, meer dan 40 jaar lang, mezelf niet toelatend om te genieten van wat ik had. Door steeds maar mezelf de druk op te leggen van te ‘moeten’, perfecte huisvrouw moeten zijn, perfecte moeder moeten zijn, perfecte echtgenote moeten zijn, perfecte werknemer moeten zijn, perfecte vrouw moeten zijn, perfecte vriendin moeten zijn.  Het zat allemaal in mijn bekrompen geest toen, in mijn hoofd, waardoor ik mezelf in een onmogelijke positie plaatste en mezelf niet toeliet om te genieten van mijn huwelijk, mijn kinderen, mijn job, mijn vrienden…  in plaats daarvan goot ik een keurslijf strak om mij heen, die het onmogelijk maakte om mezelf te zijn. Ik neem het mezelf nog steeds kwalijk, maar gelukkig ben ik er tien jaar geleden achter gekomen dat ‘goed’ goed genoeg is, dat je niet perfect hoeft te zijn. Dat jezelf zijn veel meer deuren opent naar echte, menselijke,  warme en waardevolle contacten. Dat openheid rond twijfels, onvolmaaktheden, tekortkomingen, fouten uit het verleden, naar de  meest waardevolle mensen rondom je toe,  je ontlasten van een enorme ballast en je ademruimte geven,  alsof je longinhoud vertienvoudigd is, waardoor je in staat bent om nieuwe, verse en zuurstofrijke lucht in te ademen. Waardoor het lijkt dat je plots weer tientallen jaren jonger geworden bent. En zuurstof doet je leven, volop, zuurstof geeft je vrijheid en doet je groeien en ontwikkelen…

Hasta luego,

Annemie, ofte Ana