Los Vecinos, onverwachte ontmoetingen

San Vicente, donderdag 31 januari 2019

Ondertussen leven we twee volle weken in Spanje, op onze eigen ‘berg’ zoals we het zo graag noemen. Het lijkt alsof het nooit anders was. Het lijkt alsof we hier altijd waren, alsof er nooit een ander, vorig leven was. Het voelt al zo thuis, alle angsten -als die er al waren- zijn verdwenen. We leven volop, we genieten van elk moment, van elke ontmoeting, van elke stap die we zetten in ons nieuwe leven. Wellicht teren we momenteel nog op de adrenaline van het nieuwe, en komt de realiteit keihard terug op een onbewaakt moment, als de rust is terug gekeerd. Misschien wel op het moment waarop blijkt dat het toch allemaal net niet zo eenvoudig is om klanten aan te trekken. Maar daar wil ik nu niet aan denken. Ik zie wel of en wanneer dat moment komt. Nu hebben we het veel te druk met het opzetten van onze business. Wim neemt vooral het marketing gedeelte voor zijn rekening, maakt contacten en contracten met netwerken, tussenpersonen en organisaties die het mensen makkelijker maken om ons te ontdekken en te boeken. Het vraagt allemaal enorm veel tijd en inzet. Alles lijkt ook veel trager te verlopen, maar het is dan ook een hele onderneming om alles mooi te coördineren en te managen in combinatie met aankopen van meubels en toestellen in ‘rebajas’ (of de solden), het in orde brengen van papieren en registraties bij diverse instanties enz.

Omdat het immens belangrijk is om mooie foto’s te hebben van onze accommodaties voor de diverse boekingsfora, ben ik volop bezig met het klaarstomen van de kleinste villa waarin we momenteel leven. Het blijft kamperen tussen dozen vol met alles wat we meenamen uit Beveren. Het is te klein om constant in te wonen, en te klein om alles van een groot woonhuis in op te bergen, zodat we verplicht zijn om ons tot een minimum aan benodigdheden te houden. Vandaar dat we zoveel mogelijk in dozen laten, verspreid over de 5 villa’s. Gevolg is natuurlijk dat we dagelijks meermaals van hot naar her lopen om op zoek te gaan naar dat ene ding dat we toch weer blijken nodig te hebben. En ondanks het feit dat we de inhoud netjes op de dozen noteerden, blijkt het toch ruimschoots onvoldoende gedetailleerd om te achterhalen waar alles zit. We verliezen ettelijke uren door gewoon op zoek te gaan naar stomme dingen, waardoor we weer niet verder kunnen met datgene waar we op dat moment mee bezig waren en we noodgedwongen weer aan iets anders moeten beginnen omdat het benodigde schijnbaar onvindbaar is geworden. Dat maakt het toch wel frustrerend. Maar we blijven optimistisch en laten het niet aan ons hart komen. We doen gewoon verder en zien wel waar we geraken. Dit is een tijdelijke overgangsperiode waar we door moeten. Alles komt wel op zijn pootjes terecht op zijn eigen tijd.

Ondertussen is het hier op ons immense domein een gezellige drukte van jewelste. Dagelijks komen de werkmannen hun job doen, en hoor je het geanimeerde Spaanse geroep van de mannen onder elkaar. Ze lijken overal en nergens mee bezig te zijn. Het lijkt ongestructureerd, maar we schrikken wel van het werk dat ze al verzet hebben. Op dit moment zijn ze bezig met het installeren van de nieuwe elektrische installatie buiten. Toch geen sinecure als je ziet dat ze echt op zoek moeten gaan naar hoe alles vroeger gelegd was.

Vorige week kreeg Wim plots de ingeving om de naaste buren na een praatje uit te nodigen voor een tas koffie. Ik zat nota bene nog in mijn pyjama het ontbijt klaar te maken. Maar hier in Spanje kijkt niemand daarvan op, meer nog, hoef je je daar helemaal niet verlegen over te voelen. Het werd super gezellig. Spontaan bood ik een croissant aan, en hoewel zij geen enkel woord Engels of wat dan ook spraken, leken we elkaar te begrijpen. Zij in het Spaans, wij in de enkele woorden Spaans en gewapend met de google Translate app. Zalig. In al de jaren dat zij op de berg woonden hadden ze nog nooit contact gehad met de buren. Ze genoten er zichtbaar van, en we stelden voor om hen een rondleiding te geven. Ze waren geweldig onder de indruk van alle villa’s en stelden het heel erg op prijs dat we zo open waren. Prompt werden we uitgenodigd op een rondleiding in hun huis, en zo stonden we even later in hun living en in hun slaapkamer.

Het was zo ontwapenend, zo vrijblijvend, zo warm, zo gastvrij. We hadden er allebei een heel goed gevoel over. Het gevoel van, ok, net als in Beveren zullen we fijne buren hebben die alles voor elkaar zullen doen. Juan, zoals elke Spanjaard hier blijkbaar heet, heeft Wim ondertussen al verschillende malen geholpen met het binnendragen van toestellen of meubelen.  Vreemd is wel dat ondanks de taalbarrière en ondanks de duidelijk verschillende opleiding en cultuur handen gereikt worden en banden gesmeed worden. Dit is waar we allebei van dromen, dit is wat Lavinia betekent : geen onderscheid, geen uiterlijk vertoon, maar pure, eerlijke menselijke contacten. En we zagen dat het goed was…

Enkele dagen ervoor deed zich een nog veel onvoorstelbaarder feit voor. Onvoorstelbaar in de zin van onverwacht, in de zin van ‘hoe plots je leven een andere wending kan krijgen’, in de zin van ‘dingen dienen zich aan en het is aan jou om kansen te grijpen en uitdagingen aan te gaan’. Onze andere vecina (buurvrouw) stond plots te roepen aan het poortje ‘hola’ ‘hola’. In vlot Spaans ratelde ze ons een verhaal toe waaruit we na enige tijd begrepen dat ze een hond gevonden had en dringend opvang zocht omdat hij anders zou gedood worden door de Guardia Civil. Ze stond in tranen en volledig geëmotioneerd haar verhaal te doen. De hond was niet gechipt, en ze kon hem zelf niet bijhouden want haar eigen hond viel hem constant aan. Of we hem konden bijhouden tot ze een oplossing had gevonden in het terugvinden van de eigenaar of in adoptie door een gezin. Omdat ik eigenlijk altijd al had gedacht dat het wel leuk zou zijn om hier in Spanje een hond te hebben, dacht ik dat het misschien geen kwaad kon om hem in huis te nemen. Op die manier konden we ineens zien of het haalbaar was voor ons. Enkele jaren geleden hadden we immers gedurende een tiental maanden een Greyhound in huis gehaald, maar het dier was extreem angstig en depressief. Zelfs na al die maanden kwam hij nooit naar ons toe, dook hij angstig weg en hadden we er geen enkele band of wat dan ook mee. Hij plaste constant in huis, genoot nergens van en kende enkel angst. Uiteindelijk bleek dat hij beter af was zonder ons en is hij terug naar de organisatie gegaan. Het arme dier was te zwaar getraumatiseerd door wat het in zijn verleden had meegemaakt.

Wim was niet zo heel erg overtuigd, en wou het slechts een kans geven als hij de verzekering kreeg van Nieves (de buurvrouw) dat ze zelf een andere oplossing vond als zou blijken dat het niet werkte voor ons.

Ze had de hond in de auto zitten, en plots stond hij bij ons op het terras. Ze was dolgelukkig dat ze een oplossing had voor het arme dier. Ze beloofde in de namiddag terug langs te komen met noodzakelijke benodigdheden om hem te kunnen opvangen. En inderdaad, enkele uren later bracht ze een grote zak eten, een bot en een speeltje om de eerste dagen door te komen. Sedertdien staat ze bijna elke dag bij ons met het een of ander voor de hond. Een kussen, een vlooienband, medicatie tegen een dodelijke ziekte, enz.

Het bleek al direct een match te zijn. Vooral met mij. Misschien omdat ik vooral emotioneel reageerde en enkel de positieve zaken zag. Het is een super lieve, aanhankelijke hond. Hij is nog puppy van ongeveer 6 maand oud, maar niet zo klein, want het is een herdershond. Hij was de eerste dagen heel zenuwachtig en opgewonden, en sprong constant tegen ons aan, spelenderwijs bijtend, aandachtsvragend piepen en noem maar op. Hij kon echter onmogelijk binnen in ons huisje wegens veel te klein. Dus hangt hij buiten aan een lange ketting want het domein is helaas niet afgesloten, en we willen niet het risico lopen dat hij wegloopt. Ondertussen is hij een week bij ons en hij doet het supergoed. Hij is zindelijk, slaapt van 19 u tot 8 u, en vooral hij leert heel erg snel. Zo’n enorm contrast met Paco, de Greyhound. We leren hem Nederlandse commando’s en hij gaat al zitten, pootje geven, en leert elke dag bij. Hij is al veel minder onstuimig, en het is een plezier om hem dingen aan te leren. ‘Amigo’,  zo hebben we hem genoemd, heeft mijn hart nu al gestolen. Dank zij hem, hebben we ontdekt in wat een prachtige streek we wonen. Achter ons domein, op onze berg, ligt een uitgestrekt mooi heuvelachtig landschap met ruige wandelpaden en prachtige uitzichten over de zee en Alicante. Het is er heerlijk uitwaaien, en je komt er zelden iemand tegen.

Dagelijks doe ik meer dan 12 000 stappen, ook al omdat het vaak een over en weer geloop is van villa naar villa.

Vandaag stond Nieves er terug met een zak citroenen voor ons, snoepjes voor de hond en de vraag of ze morgen misschien een hondenhuisje van meer dan 80 kg mocht brengen voor Amigo.

Zomaar, dit is Spanje, dit is de zuiderse mentaliteit. We love it !

Bienvenido en Espana! Bienvenido Amigo, wie weet blijft hij wel, ik denk het wel, ik ben er bijna zeker van… 😉

Hasta Luego!

Annemie