50. Oma Bloot

Alicante, 26 juli 2020

Dit mijn 50e artikel al ! Het is als het ware een beetje een ‘jubileum-blog’. Ik wil het graag opdragen aan Joke.

Dit artikel is heel bijzonder, omdat ik dit nu schrijf, terwijl ik het pas later online zal zetten. Bovendien is dit mijn 50e artikel! Maar omdat ik niet tot dan wil wachten om te schrijven wat nu in mij omgaat, doe ik dit nu. Omdat ik weet dat ik nooit meer in staat zal zijn om met dezelfde intensiteit te kunnen schrijven hoe ik alles nu ervaar, vandaag. En dat zou ik jammer vinden.

Mijn dochter vroeg mij heel specifiek om niets te vertellen, dit moest nog even geheim blijven… Je raadt het al natuurlijk… Zij en haar vriend zijn zwanger ! Het zat er natuurlijk al aan te komen, want nogal typisch in Vlaanderen is de volgorde : eerst een eigen stekje en dan blijken de baby-kriebels al heel snel te volgen. Of misschien is het omgekeerd, is het eerst het verlangen naar een baby, en willen ze net daarom een veilig nest, een vaste stek om een kindje op te voeden. Ik weet het niet, maar in ieder geval was het bij mij net zo.

Ik ben er nooit echt heel erg mee bezig geweest, vanuit het idee dat ik vooral mijn kinderen wil loslaten en hun eigen leven wil laten leiden, op de manier die zij zelf willen, en de keuzes te maken waar zij zelf achter staan en verantwoordelijkheid voor dragen. Ik hoef daar geen enkele actieve rol in te spelen, ze zijn oud en wijs genoeg. Dit alles maar om te zeggen dat ik dus niet echt bezig was met een mogelijks ‘babyverhaal’. Erger nog, ik voel me er nog veel te jong voor ! Net 50 geworden, oma word je toch maar op je 60 of zo? Dat gevoel zat een beetje in mijn achterhoofd.

Bron : Cadeau voor oma

Maar ik moet toegeven dat ik op het moment dat we naar Spanje gingen wel even dacht aan het feit dat ik de kinderen achterliet, ook veel minder aanwezig zou zijn, en dus ook een groot stuk van dat nieuwe hoofdstuk in hun en mijn leven zou missen van zodra het zich zou aandienen. Het klinkt een beetje sec, een beetje vreemd, maar ergens moest ik mezelf ook wel beschermen tegen dat gevoel van gemis voor iets dat er toen nog niet was. Ik hoor van bijna iedereen met kleinkinderen dat dit zo volledig anders is dan je eigen kinderen. Dat je als grootouder enkel maar kunt genieten, zonder de zorgen en slapeloze nachten die erbij horen. Je kunt ze heerlijk verwennen en ze kijken heel erg naar je op. Zo schijnt dat te zijn.

Bron : Pinterest

Maar hoogstwaarschijnlijk wordt dat laatste toch helemaal anders omdat ik zo ver weg woon. Ook dat is een keuze die ik toen maakte, en die ik toch wel moeilijk vond. Maar net omdat het op dat moment nog niet aan de orde was, en ik dus ook nog niet weet hoe het voelt om dat kleine wezentje dat uit je eigen dochter geboren wordt te moeten missen. Gelukkig misschien. Anders was ik misschien nooit vertrokken. Of zou het op zijn minst een totaal andere manier van vertrekken geweest zijn.

Het toeval wil dat we net gisterenavond nog met gasten van onze leeftijd aan tafel zaten die vertelden over hun kleindochter. Ik schrok me te pletter. Ik kon me niet voorstellen dat ze op die leeftijd al een kleinkind hadden, laat staan ikzelf. Ik grapte er nota bene nog mee, omdat ik het nog echt wel een idee voor ver in de toekomst vond. En dan plots vertelt mijn dochter onverwacht dat er een bepaalde reden was waarom ze niet in het voorjaar 2021 maar dit najaar al zou komen. Ik weet niet waarom, maar ze hoefde het niet te vertellen. Ik voelde het gewoon, en schreeuwde van verrukking : je bent zwanger of wat? Zelfs Wim voelde het. Hij zat binnen te werken, terwijl ik op het terras met de speaker op aan het video chatten was. Hij luisterde half mee, wat hij nooit doet, omdat hij het gevoel had dat er iets zou volgen. Erna zei hij zelfs dat hij het al enkele weken had aangevoeld.

Ik niet, het kwam eigenlijk als een ware verrassing. Ik wist niet hoe ik het had. Vroeg onmiddellijk bezorgd hoe ze zich voelde en wanneer de datum voorzien was, en, en, en, zoveel meer… Het was vreemd, onwerkelijk. Ze heeft een mooie leeftijd, net als ik 25. Mijn gedachten begonnen te razen. Hoe zou hij mij moeten noemen? Want ik had het gevoel dat het een jongetje zou worden. Zij ook, zei ze. Grappig. In het heel erg grappige volgende gesprek begonnen we samen te fantaseren hoe ‘hij’ er zou uitzien. Haar vriend heeft krullend haar, en ikzelf wou vroeger dolgraag een kindje met een mooie krullenbol. Maar helaas. Dus fantaseerden we samen dat hij blonde krullen zou hebben, en een kuiltje in zijn wang, net als zij. We begonnen hem gelijk aan te kleden met stoere Nike schoentjes, en een jeans met bretellen. En Crocks? Had ik geopperd. Not done, daar was ze heel erg duidelijk in. Ik probeerde nog even schuchter dat het toch ongelofelijk schattig was, die kleine Crocks, maar het mocht niet baten.

En dan kwam het tot het onderwerp : hoe noemt hij mij? Eerst grappend ; Bomma -neen way too old- ; meme -zo voel ik me niet, te-niet-ik ; Oma wellicht. Destijds noemden mijn kinderen oma en opa aangevuld met hun voornaam. Toen besloten we dat het wellicht oma Spanje zou worden. Of gewoon ‘Oma bloot’ riep ik plots? Algemene hilariteit. Klinkt toch leuk? Ach we zien wel, het duurt nog wel even voor het er is.

Mijn dochter vroeg me om het voor mezelf te houden (en voor Wim natuurlijk), want op dit moment wisten enkel de ouders en de broer en zussen het. Het was uiteindelijk nog maar net 8 weken of zo, en er kon nog van alles gebeuren. Top secret zei ze, ook niet aan je gasten vertellen. Dit wordt een moeilijke, maar uiteraard respecteer ik dat voor haar. Dus klem ik de tanden op elkaar en schrijf ik gretig deze blog, want het moet er echt wel uit.

Wim en ik hebben dan maar gezellig een cava opengetrokken en gedronken op het goede nieuws en een fotootje doorgemaild naar hen. Top secret, mission accomplished. Nog even wachten dus…

’s Avonds toen ik ging slapen nadat we lang gekeuveld hadden met de gasten tijdens de night swimming, kwam het nieuws weer in mijn hoofd gedrongen. Ik kon mezelf toelaten er weer aan te denken zonder gevaar om mij te verspreken. En ik heb het heel erg bevreemdende gevoel dat ik nog zo ontzettend jong ben om grootmoeder te worden! Heel vreemd, onvatbaar. Ik weet niet goed hoe ik ermee om moet gaan. Enerzijds voel ik me er oud door, maar het strookt niet hoe ik mij in mijn hoofd voel. Ik voel me nog heel erg jong en vrolijk. Mijn lichaam laat me dagdagelijks wel voelen dat ik echt geen 25 meer ben. Ik kraak in alle gewrichten, ben stijf en kreupel als ik ’s morgens uit bed kom, heb altijd wel ergens een pijntje. Maar zelfs dat kan me niet overtuigen van het feit dat ik niet meer zo kwiek ben als weleer.

Bron : WordPress

En nu dreunt dit nieuws met een knal een boodschap in mijn hoofd dat ik echt wel 50 ben, en dus ook wel gerechtigd op het ‘grootouderschap’. Wijselijk laat ik dit gevoel opzij liggen, want wat doet het er uiteindelijk toe. Ik krijg de mooiste rol toebedeeld van mijn dochter : ik mag oma zijn. Een hele bijzondere oma zelfs : Oma Bloot! Dat klinkt dan echt wel heel jong, niet ? Fantastisch gevoel, heerlijk. Ik ga er gewoon van genieten, en dromen over een heerlijk ventje met blonde krullen en een kuiltje en stiekem doe ik hem toch oranje Crocks aan 😉

Het is een…

Lavinia, zaterdag 22 augustus 2020

Gisteren kreeg ik onverwacht een whatsappje van mijn dochter :

T’is een … 😍, met de bijhorende foto.

Ik was op dat moment op het terras, in de hevige zon, met zonnebril op, en kon onmogelijk ontwaren wat er juist op de foto stond. Ik repte me zo snel mogelijk naar binnen, weg uit de zon, weg met die zonnebril en koortsachtig op zoek naar mijn gewone bril, die weer god weet waar lag. Ik kreeg maar niet duidelijk in mijn vizier of het nu om een jongens- of meisjes-body ging. Er stond weliswaar een patroon op, maar ik zag het niet. Zelfs na inzoomen was het me nog niet helemaal duidelijk. Tot mijn oog viel op de rushes. Toen viel mijn euro. Een meisje!

Bron : Tekstplaatjes

Hoe kon ik er zo naast zitten? En ik niet alleen, ook Joke zelf, haar papa, zus. Vreemd toch, hoe je je toch zelf een beeld begint te vormen, en daar een volledige fantasie rond bouwt? Ik was uiteraard heel erg blij, maar eerlijk? Ik moest toch even mijn gedachten laten bijsturen. In mijn hoofd was het een jongetje, je weet wel, met blonde krullen. Nu moest ik dat imaginaire beeld aanpassen in een meisje. En dat ging niet echt vanzelf. Ik probeerde te bellen met Joke, wat natuurlijk niet lukte, want ze wou ook haar papa inlichten, en zijn ouders. Dus wachtte ik ongeduldig op tot ze me terug belde. Van zodra ze in beeld kwam, zag ik het : ze straalde als nooit tevoren! Hoe mooi om dat te zien! Heerlijk! Ik voelde gelijk een warme gloed van plotse liefde over me heen komen, en van dankbaarheid omdat ze zo gelukkig was. Vreemd genoeg moest ik toch nog even de bevestiging horen of het inderdaad een meisje was. Ja, en vooral gezond, dat bleek uit de testen. Je zag dat het voor haar een hele grote bevrijding was om te weten dat ze gezond bleek te zijn. Nu kon het echte genieten beginnen! Samen begonnen we opnieuw te fantaseren en kleedden we haar baby-dochtertje nu in een jeans-salopette, met een dotje in haar haar… heerlijk.

Bron : Solidrop

Ik herken zoveel van mijn zwangerschappen in haar belevenis van haar zwangerschap. De geschiedenis herhaalt zich, het onwezenlijke gevoel dat er een baby in je buik groeit, de onvoorwaardelijke blijdschap, en natuurlijk ook de ongemakken die erbij horen.

Ik krijg nog even zwijgplicht opgelegd. Wat ik uiteraard zal respecteren, maar het valt me heel zwaar. Ik wil het uitschreeuwen aan de wereld. Mijn blog staat klaar, ik hoef hem maar te posten, en de wereld weet het. Ik wacht nog even op het startschot van Joke. Eerst wil ze het natuurlijk aan enkele mensen persoonlijk vertellen, alsook op haar school.

Vorige week had ik in de winkel een über schattig zwempakje zien hangen, waar ik op slag verliefd op werd. Ik wou het zo graag kopen, maar omdat ik toen nog overtuigd was van een kleinzoontje, deed ik het niet. Gisteren, onmiddellijk na het telefoontje, repte ik naar de winkel om het toch te kopen. Bang dat iemand anders het voor mij zou gekocht hebben. Nu ben ik de trotse bezitter van een lief zwempakje, dat ik koester tot ik het cadeau kan doen. Is het dan inderdaad echt zo, dat oma worden enorm bijzonder is, dat het je hart overspoelt met liefde en warmte? Dat het niet te vergelijken is met het gevoel alsof je zelf een kindje in je buik draagt? Ik geloofde het wel, telkens ik het hoorde van anderen, maar het zelf beleven is toch helemaal anders. Ik hoef me geen zorgen te maken over misselijkheid, over vermoeidheid, over angst als je het even wat minder voelt, over jezelf dik voelen… Ik kan enkel dromen en genieten van wat komen gaat!

Ik hoop zo erg dat Joke in november kan komen naar Spanje, dat ik haar groeiend buikje kan bewonderen, strelen over baby-dochters hoofdje… Dat ik mijn herinnering box over haar als baby kan bovenhalen en samen met haar kan mijmeren en vertellen over hoe ik mijn zwangerschap beleefde toen ze in mijn buik zat, over de geboorte, over de borstvoeding,… Ik kijk er geweldig naar uit. We hebben nu een extra band die er voorheen niet was. Ik weet dat ik dat toen met mijn eigen mama ook had. We konden er samen over dromen, de wieg maken, en noem maar op. Ik vond het heerlijk dat ze mij dan vertroetelde.

Uiteraard zal dit van hieruit, 1800 km verder een stukje anders zijn, helemaal anders, maar gelukkig zorgt de huidige technologie voor beeld en klank die toch ook wel mogelijkheden bieden.

Ook een meisje kan Crocks dragen 😉 Maar misschien is een leuk sandaaltje, licht glinsterend toch net iets meer meisje-meisje…😊

Hasta luego,

Annemie ofte Ana ofte Oma Bloot