61. Onze eigen bubbel…

Lavinia, vrijdag 22 januari 2021

Bron : Duurzaamheidskompas

Voor de eerste keer in pakweg 3 jaar, hadden we de kans om eens volledig te ‘deconnecteren’ van Lavinia. En dat dank zij de vrijgevigheid van Comunidad Valencia. Zij doen namelijk een ongelooflijke geste om het toerisme in hun regio terug aan te wakkeren, en dat op een wel heel erg originele manier. Iedere vaste inwoner van de Regio Valencia kon zich inschrijven in het ‘Bono Viaje’-programma (=reisbon). Omdat al snel duidelijk was dat het heel moeilijk zou worden om buitenlandse toeristen te ontvangen, en het toerisme hier dé grote bron van inkomsten is, bedachten ze dit prachtig initiatief. De uitkomst is een win-win situatie voor iedereen. De uitgeloofde codes voor een voucher met een maximum waarde van 600 euro, dienden gebruikt te worden om een verblijf met eventueel maaltijden te bekostigen binnen in de regio Valencia. En dit via een tussenkomst van 70 % van de verblijfswaarde. Zo blijft het geld in de eigen regio circuleren. Mensen kunnen, ondanks hun verminderde inkomen, toch reizen, en de plaatselijke horeca krijgt zijn volledige boekingsbedrag. Mooi toch?

Bron : Justmovie

Het leek mij eerlijk gezegd te mooi om waar te zijn, maar wij zagen er een dubbele opportuniteit in. Dus schreven we Lavinia in als deelnemend horeca bedrijf, en ten persoonlijke titel schreven we onszelf in als mogelijke gebruiker van de vakantiebon.

De inschrijvingen gebeurden al in oktober, en in een mum van tijd werden alle voorziene codes voor het laatste kwartaal van 2020 toegekend. Wij kregen het nummer 2000…en zoveel toegewezen. Dus stonden we in de wachtrij om het eerste kwartaal van dit jaar aan de beurt te komen. Ik had er eigenlijk niet zoveel vertrouwen in, en eigenlijk was het een beetje op de achtergrond geraakt door de drukte met de verbouwingen. Bovendien hadden we zelf nog geen enkel perspectief gekregen om gasten via het Bono Viaje programma op bezoek te krijgen.

Bron : viajesparanoparar

Toen we plots in het begin van januari een mail ontvingen met de bewuste code, was ik de koning te rijk. Eerlijk gezegd hadden we beiden heel erg veel nood aan we-time zonder Lavinia. Ik zie je het al denken : “waarom zou je het nodig vinden om zo’n prachtige plek te ruilen voor een ander plekje, je bent toch altijd op vakantie als je in zo’n paradijs kunt leven, dag in dag uit?” Weet je, het is net als je kind, het laat je nooit los, je houdt er zielsveel van, en toch wil je ook wel eens heel even zonder zijn. Drie jaar lang nu al is Lavinia hetgeen ons constant bezighoudt, dag en nacht, 24/7.  Vooral ik had het gevoel dat ik een beetje moest kunnen bijtanken, en dat dit niet kon door thuis te blijven. Dus eigenlijk was dit een geschenk uit de hemel. De code was echter maar 7 dagen geldig, dus moest er heel snel actie genomen worden om iets leuk te vinden dat vooral niet ver uit de buurt was. Want het ‘Beest Corona’ zou anders wel eens roet in het eten kunnen strooien als er regionale lockdowns zouden komen.

Bron : i2clipart

Ik wilde dan ook niet te lang wachten om te kunnen vertrekken, dus werd het zoals gewoonlijk weer een race tegen de tijd om dringende zaken af te werken om alles echt volledig los te kunnen laten. Vorige week donderdag waren we nog -vanuit onze huiskamer- te gast in de online ‘talkshow’ van Naked Wanderings , ondertussen werd de petanque baan nog volledig afgewerkt door onze trouwe tuinmannen, hebben we nog een volle dag problemen moeten afhandelen met een tweedehandsverkoper van professionele keuken inrichting… En nog heel veel meer. De nood werd alleen maar dringender om tot rust te komen, om terug even Zen te worden.

Bron : verkenjegeest

Het werd zelfs nog een dubbeltje op zijn kant, toen bleek dat vlakbij het plaatsje waar we zouden verblijven plots een regionale lockdown werd uitgeroepen. Gelukkig hoorde Jinona daar niet bij. In volle vertrouwen konden we ons resort in goede handen achterlaten bij Marta en Sergio -ons poetskoppel/vrienden. Opnieuw een win-win situatie. Zij hadden niet de mogelijkheden om op vakantie te gaan, en kregen dit nu toch als kans aangeboden, in ruil voor ‘house sitting’. Het kostte hun geen cent, en wij waren absoluut gerust dat alles hier onder controle zou blijven. Iedereen blij, toch?

Bron : stayathomemum

We zijn er toch geraakt, wat een hele opluchting was. Het was echter geen ‘gewoon’ verblijf dat we geboekt hadden. Een beetje sarcastisch misschien : het was letterlijk en figuurlijk een ‘bubbel’.

We sliepen als het ware onder de blote sterrenhemel, in het schijnsel van de maan, maar dan wel in een koepel van glas. Een ongelofelijk unieke belevenis. Het uitzicht van pakweg 300 ° vanuit ons bed. Met volle teugen hebben we genoten van de rust en stilte, van het feit dat we niet ieder moment konden ‘gestoord’ worden van de komst van een koerier, of van een werkman, of van wie of wat dan ook. We hadden geen nood aan gsm, computer of mailverkeer of wat dan ook. Urenlang hebben we liggen kijken naar de zonsopgang en -ondergang vanuit onze bubbel, in de warmte van een dik donsdeken. ’s Nachts wakker worden en even niet in slaap komen, maar kunnen genieten van de meest heldere sterrenhemel ; voor ons was dit wat we nodig hadden. Beter had het echt niet kunnen zijn.

Omdat we uiteindelijk zelf maar 30 % moesten bekostigen, haalden we vanzelfsprekend alles wat er uit te halen was, en lieten we ons heerlijk bedienen met zowel ontbijt als diner. Samen eten bij kaarslicht, in ‘onze’ bubbel, gezellig met enkel Wim en ik, en ik en Wim.

Van alle voornemens die we maakten -boeken lezen, Spaans leren, filmpjes kijken, dringende zaken toch nog afwerken…- hebben we niets waargemaakt. Maar wel het allerbelangrijkste, en dat was : ‘loslaten en genieten’. O zo moeilijk, maar zo verrijkend. Zowel naar relatie, als naar herbronning toe. Urenlang hebben we gekeuveld, doodgewoon, maar o zo gezellig. We hebben een massa ideeën meegebracht, en een pak hernieuwde energie.

Bron : iculture

Vooral toen we terug thuis kwamen en zagen dat ook Marta en Sergio een heerlijke 3 daagse hadden gehad, en net als wij ook in staat waren geweest om hún zorgen even achter zich te kunnen laten, maakte ons uitje eens zo geslaagd. Het gaf ons evenveel voldoening. En we zagen dat het goed was…

Hasta Luego,

Annemie ofte Ana