52. Piranha alert

Lavinia, woensdag 23 september 2020

Omdat het hier -uiteraard- heel erg rustig is, zijn we er vorige week eindelijk in geslaagd om toch nog te gaan snorkelen. Al wekenlang stond dit op mijn verlanglijstje, en al verschillende keren hadden we pogingen gedaan om te gaan, maar tot vorige week was het ons nooit gelukt. Omdat augustus in Spanje de echte vakantie maand is voor velen, was het dichtstbij gelegen naaktstrand waar je kan snorkelen, te druk naar ons gevoel. Er waren namelijk ook veel geklede mensen, en dat maakte het drukker dan normaal. We konden het ons echt niet permitteren om zelf corona op te lopen, want dan konden we gelijk helemaal sluiten. De weg naar de baai zelf, is toch wel een beetje avontuurlijk. Het is een bijzonder smal baantje, net breed genoeg voor 1 auto, dat zichzelf omhoog slingert tot op de hoge rotsen, en uitzonderlijk mooie natuurzichten biedt. Dat op zich is natuurlijk al de moeite.

Maar, ik had een missie, een doel, en daardoor vergat ik hiervan te genieten. Toch die eerste keer. De Guardia Civil hield post aan het begin van het weggetje, en controleerde iedereen. Waarop, is mij een raadsel ; ze lieten in mijn ogen iedereen gewoon doorrijden. In ieder geval was het een machtsvertoon van jewelste, want er stonden wel drie politiewagens. Je moet weten dat je hier in Spanje niet solt met de politie, echt niet! Dat heeft een hele goede vriend van ons eens aan den lijve ondervonden, toen hij op heterdaad werd betrapt op een verkeersinbreuk. Hij moest zijn dochter ‘als onderpand’ bij de politie, op de openbare weg, achterlaten, om stante pede geld op te halen bij een bankautomaat, om de boete cash te betalen. Gelukkig was zijn dochter al volwassen, maar hij hield er toch maar een kater aan over.

Anyway, toen we die eerste keer, na een klim -gelukkig met de wagen- langs de smalle weg met zijn vele scherpe bochten het hoogste punt bereikten, zagen we al dat het niet goed zou komen ; er stonden heel wat wagens geparkeerd. We vroegen ons af wat de functie van de politie was, als hier al die wagens stonden. Tegen beter weten in, omdat ik nu eenmaal alles met eigen ogen wil gezien hebben om het te geloven, gingen we toch, gepakt en gezakt, tot aan het rotsachtige strand poolshoogte nemen. Nog even hoopte ik dat het wel mogelijk zou zijn, maar, het was er gewoon te druk, zeker in het licht van corona. Doodongelukkig, omdat ik er zo naar uitgekeken had, dropen we dan maar af naar Villajoyosa om daar op een terrasje een hapje te eten. Het werd voor de zoveelste keer een bewogen en korte uitstap.

We lijken een patent te hebben op uitstappen met hindernissen. Ik kan me nauwelijks herinneren dat we, op de weinige keren dat we met zijn tweetjes op uitstap gaan, geen onverwachte hinderpalen tegen het lijf liepen, die onze plannen doorkruisten. Zo hadden we eens gepland om een daguitstap te doen in combinatie met een kleine herstelling aan de wagen, en bleek plots dat we de wagen een volle dag zouden missen. Een andere keer kreeg ik plots een blaasontsteking en moest ik naar spoed, nog een andere keer kwam een telefoontje binnen van de boekhouder en kon Wim de hele dag aan de slag met cijfers, nog een andere keer bleek er plots ergens die dag een grote levering binnen te komen die we persoonlijk in ontvangst moesten nemen. Kortom, het is een huzarenstukje om een op en top geslaagde daguitstap te organiseren. Maar wellicht ligt het ook voor een deel aan onszelf. Want vaak zijn we niet eens voorbereid en beslissen we om ‘ergens’ heen te rijden. ‘Ergens’ blijkt dan gesloten te zijn, zoals de zoutmeren van Torrevieja, die enkel in het seizoen te betreden zijn. Of we vinden de plaats van bestemming niet omdat we niet vooraf alles uitgepluisd hebben.

Bron : bvommoord.nl

Maar, vorige week dus, om een lang verhaal kort te maken, zouden we gaan snorkelen. Het hoogseizoen was achter de rug, en het weer was nog heerlijk met 30 graden in de schaduw. Dus wat kon er mis gaan? Vol enthousiasme trokken weer naar dezelfde ‘Cala’ of ‘baai’, de auto volgeladen met zwemvliezen, snorkel en bril. Deze keer was de parking maar een derde gevuld, dus, dat bleek al goed te zitten. Wij vol goede moed afdalend naar het keienstrand, op zoek naar een leuk plekje om te zonnen. Gelukkig trok er net iemand naar huis, het mocht ook eens meezitten. Ik kon niet wachten om de zee in te gaan, terwijl Wim het eerst nog even wou afwachten. Het leek me niet zo eenvoudig om -met zwemvliezen aan- in zee te stappen, dus ging ik in eerste instantie met mijn waterschoentjes het heerlijke water in. Van zodra ik onder water keek, zag ik al direct, heel dichtbij het strand, heel wat mooie vissen; dit was wat ik wou.

Bron : 7Mares

Ik genoot van de schoonheid onder het heldere water, en maande Wim aan om ook te komen. Hij had een onderwatercamera bij om wat leuke beeldjes te schieten, en kwam mij ook vergezellen. Omdat de baai wat beperkt was om in te snorkelen, wou ik voorbij de rots gaan zwemmen, om nog meer vissen te ontdekken. En, jawel, deze keer waren we wél voorbereid. We hadden enkele weken voordien nog onze zwemvliezen gekocht, alsook een soort ‘tonnetje’ voor watersporters, waar je -waterdicht- je kostbare spullen kon meenemen. Het tonnetje kon je dan aan een kabel rond je pols of voet hangen, en dreef dan achter je aan in het water.

Wim was er niet zo gerust in, en wou er voor de eerste keer, enkel 1 gsm en portefeuille in opbergen. Maar, ongeduldig en doortastend als ik ben, propte ik er onze twee gsm’s, onze twee portefeuilles en de autosleutels in. Dichtschroeven, en nog een laatste check hierop door Wim, en we konden het water in. Met zwemvliezen aan dit keer. Uiteraard viel ik weer om en kwetste ik mijn knie aan de rotsen. Een reep huid eruit, maar who cares, dacht ik, ik kan eindelijk snorkelen! Het werd heel gezellig, en we konden wat verder in zee gaan, omdat we gerust waren dat onze waardevolle spullen niet zouden gestolen worden. Wim kon naar hartenlust filmen en foto’s nemen onder water, dus alles liep volgens plan.

Tot op het moment dat Wim een beetje ongerust begon te worden over de waterdichtheid van ‘de ton’. Hij vond het toch wel zwaar wegen, en hij was ervan overtuigd dat er water in was gedrongen. Ik was nog steeds niet echt ongerust, probeerde te schudden met het onverlaat, en dacht dat het wel oké klonk. Een beetje tegen beter weten in, want ik moest en zou snorkelen. Enkele minuten later hield Wim het voor bekeken, want hij was ervan overtuigd dat het NIET waterdicht was. Met tegenzin ging ik mee uit het water, want Wim zag er toch wel bezorgd uit. Eens terug op het strand, openden we het onding. En, nee, we waren dus ook weer niet goed voorbereid, want we hadden dit niet op voorhand getest. De aanblik was om te blèten. Wims smartphone lag helemaal onderaan, met zijn portefeuille erbovenop, te zwemmen in het zilte water. Die van mij lagen erbovenop, niet helemaal onder water, maar toch echt wel doornat. Ik was weeral eens eigenwijs en ongeduldig geweest. Ik kon wel door de grond zakken, want dit was volledig mijn schuld. En toch ook wel van de verkoopster, want zij beweerde dat het helemaal waterdicht was. Ik besloot kalm te blijven, en zo voelde ik me ook. Anders dan enkele jaren geleden, was ik niet in paniek-modus geschakeld. We zouden rustig bekijken wat de schade was. Dus haalden we alles netjes uit het -ondertussen ‘watertonnetje’- en legden het te drogen in de zon. Het zag er niet uit, vooral de portefeuilles wogen plots lood, helaas niet van het vele geld 😉.

Bron : Smartphone.ninje

We lieten onszelf wat opdrogen in de zon, en bespraken hoe we het zouden aanpakken. Want we waren vooral bezorgd over de autosleutel. Een nieuwe kost algauw 500 euro, en het was nog maar de vraag of we überhaupt wel weg zouden raken. Terwijl ik op de spullen zou letten, ondertussen natuurlijk genietend van de zon, zou Wim de ultieme test met de autosleutel uitvoeren. Inmiddels bleek dat Wims telefoon het nog deed! En dat terwijl die wel zeker een kwartier lang onder water had gelegen! Nice! Dat was al een meevaller. Terwijl Wim op pad ging om de wagen te proberen, genoot ik nog wat van de warme zonnestralen, en probeerde ik zelfs wat te lezen. Uiteraard was het moeilijk om me te concentreren, want ik hield angstvallig in de gaten of hij er nog niet terug aankwam. We hadden afgesproken dat hij zijn duim omhoog of omlaag zou steken afhankelijk van het nieuws. Toen ik hem zag aankomen, zag ik geen enkele duim, niet goed, niet slecht. Verdomd, dacht ik, we hadden toch iets afgesproken? En plots zag ik toch een duim omhoog verschijnen. Onvoorstelbaar! Ik kon niet blijer zijn! We geraakten weg, en zonder kosten. Nu zou het er nog enkel om gaan mijn smartphone aan de praat te krijgen.

Bron : investinginproperties.org

Ik wou toch nog heel even in het water gaan, want nu waren we toch weer gerust, niet? De zwempartij was van hele korte duur, want ik voelde meermaals de vissen knauwen aan mijn kapotte knie. De pret was eraf, ik vond het een vreselijk eng gevoel, en zag in mijn fantasie ganser scholen Piranha’s mijn knie vermorzelen. Ik heb nogal een levendige fantasie moet ik toegeven, maar toch, ik vond het idee plots niet meer zo prettig, en met een licht paniekgevoel rende -nou ja, rennen- ik het water uit.

Nog even genoten we na van de zon die verdween achter de rosten, en trokken we naar huis om mijn mobieltje in kattenbakkorrels te leggen. Want dit zou helpen, tenminste 24 uur moest alles erin liggen drogen, terwijl de kattenkorrels -die extreem veel vocht konden opnemen- het vocht eruit trokken. Althans, dat hadden we op het internet gelezen. Dus onze twee portefeuilles en mijn gsm lagen broederlijk naast elkaar te drogen.

De morning after bleef het spannend, maar, er was geen leven in te krijgen. Mijn gsm was volledig dood, morsdood. En hoe vreselijk het ook is om dit te moeten vaststellen ; je kan niet meer zonder. Ik toch niet, geen twee dagen. Dus zat er niets anders op dan mij een nieuw toestel aan te schaffen. Maar, ik blijf positief denken ; het had ons heel veel meer kunnen kosten. Twee nieuwe gsm’s en een autosleutel… Maak zelf maar eens de rekening…

Ik heb ook ontdekt dat koper roest, want het vakje waar mijn muntjes inzitten, kleurt nu ook roest. Ook de briefjes zien er maar waterig uit, ook al zijn ze droog. Ik vind het een beetje spannend om ermee te betalen, en foefel ze dan maar wat onhandig en vooral doende-alsof-ik-er-niets-mee-te-maken-heb, algauw in de ontvangers handen.

Maar eind goed, al goed. Episode x van de zoveelste hinderpaal op onze uitstapjes… Maar geef toe, het heeft mij een blog-verhaal opgebracht. 😉

Hasta luego,

Annemie ofte Ana