Rico sin dinero

San Vicente del Raspeig, dinsdag 23 juli 2019

In de laatste week van ons verlof is één van onze beste vriendinnen onverwacht enkele dagen komen logeren. Dezelfde vriendin die met Pasen bij ons was en toen helaas de volle drie dagen regen heeft gehad. Gelukkig was het dit keer anders en scheen de zon voluit met een lekker warme temperatuur van om en bij de 33 graden. Het deed ons zoveel deugd te zien dat ze deze keer echt kon genieten, liggend aan het zwembad, lezend in een tijdschrift, genietend van een glaasje wijn en een lekker gerechtje. Ik was blij dat ze de stress van zich kon afwerpen en zelfs in staat was om zich over te geven aan het nietsdoen. Heerlijk mooi om zien. Vooral als je weet dat ze een hele bezige bij is en het heel moeilijk vindt niet bij te springen. Ook voor mij was het best heel erg goed dat zij er was, zodat ik ook even kon loslaten. Want eerlijk is eerlijk, ik ben op zijn minst gezegd nog veel extremer in het niet kunnen loslaten en te relaxen. Dus, dank je wel lieve Wendy! 😊.

Maar alsof ze de duivel ermee gemoeid is, lijkt ze water aan te trekken. En dat in niet zo positieve zin. Het is bijna te bizar voor woorden, maar net als met Pasen toen ze hier was en de wasplaats onder water liep, hadden we nu plots een lek aan een van de buizen van het zwembad en stond onze hele technische ruimte onder water, bovendien bleek er ook buiten, in ons privé achtertuintje ook een buis gesprongen. En zoals altijd komt zoiets op de meest ongelegen momenten. De dag erna zouden er namelijk een Engels koppel en een Nederlands koppel hun intrek nemen in 2 van de villa’s. Bovendien waren we er niet zo zeker van dat we inderdaad ook water zouden hebben in één van die villa’s. Niet de beste timing dus. Gelukkig kunnen we rekenen op de uitstekende na-service van onze aannemer, en stond de dag erna de loodgieter er met een werkman om de klus te klaren. Alleen wisten we niet of ze klaar zouden raken met de werken, en bovendien of we water zouden hebben. Het bleef dus spannend tot op de laatste moment. Het gevolg was dat we dus in plaats van ons voor te bereiden op de nieuwe gasten, zoals we het gepland hadden, we nu plots weer de hele agenda moesten door elkaar gooien om de technische ruimte -die natuurlijk ook vol met kartonnen dozen en gereedschap stond- leeg te maken, droog te maken en ineens van de gelegenheid gebruik te maken om orde op zaken te stellen. Want ook dat was er de voorbije vakantieweek niet van gekomen.

Het was een beetje een ongelukkig vertrek voor Wendy omdat we op die manier natuurlijk niet echt veel tijd hadden om in schoonheid een lekker lange avond samen door te komen.

De tijd vliegt echt wel, heb ik tot mijn ontsteltenis vastgesteld. Ik schrok mij een bult dat we de laatste week van juli zijn ingegaan. Het wordt een bijzonder drukke periode want het topseizoen, en vanaf deze zaterdag zullen alle huisjes praktisch verhuurd blijven tot half september. Mits hier en daar een paar dagen ertussenuit.

We lijken alvast de juiste soort mensen aan te trekken die bij ons verblijven. Stuk voor stuk ontmoeten we telkens weer nieuwe, leuke en boeiende mensen. Het is fijn en afwisselend om ze te leren kennen en urenlange gesprekken te voeren op ons mooie terras terwijl de vleermuizen rondfladderen eens de avond begint te vallen en de lichten in de stad beginnen op te lichten. Gisteren kwam er nog een nieuw koppel Nederlandse gasten aan. Het valt mij op hoe gestrest mensen hier aankomen, hoe vermoeid ze zijn. Terwijl wij in volle modus van genieten en ontspanning en vakantie zijn, lijkt iedereen best wel wat tijd nodig te hebben vooraleer ze in staat zijn om tot volledige ontspanning te komen.

Gisteren heeft Wim me hierop attent gemaakt omdat ik het gevoel had dat mensen wanneer ze aankwamen op de een of andere manier niet zo erg enthousiast zijn als ik had gehoopt, of mij zelfs het gevoel gaven dat ik hen best even met rust liet. Ik was mij er niet van bewust dat ook toen wij op vakantie gaan, we even tijd nodig hebben voor onszelf om op adem te komen, de boel even te verkennen, ons plekje te vinden, en dan pas klaar zijn om te genieten. En ook nu was dit het geval. We nodigen de mensen altijd uit op het terras om een drankje van het huis aan te bieden, eens ze zich geïnstalleerd hebben. We nemen dan ook uitgebreid tijd om er samen gezellig bij te gaan zitten en ze hun verhaal te laten doen. Dat zorgt ervoor dat mensen even de omgeving in zich kunnen opnemen en ons kunnen leren kennen, en wij hen. Gisteren sprak de Nederlandse vrouw ook heel duidelijk uit wat Wim me had opgemerkt. En zo bleek ook dat we ’s avonds bij de tajine de meest wondermooie gesprekken hadden, dat het oergezellig geworden is en dat we weeral twee fantastische mensen hebben mogen leren kennen. En dat terwijl we de mensen niet op voorhand kenden, en ik in eerste instantie, puur vanuit mijn onzekerheid bang was dat de nieuwe gasten zich niet goed zouden voelen bij ons. Het werd een heerlijk, eerlijk en open gesprek, over best wel serieuze dingen. Het gaf me een uitzonderlijk warm gevoel voor dit prachtig mooi koppel. Ook Wim voelde zich duidelijk goed bij deze mensen, en ook dat deed mij heel erg veel plezier. Ik ben ongelofelijk dankbaar voor deze nieuwe rijkdom die Wim en ik hier mogen ervaren. De rijkdom van nieuwe ontmoetingen, de rijkdom van mensen te leren kennen die, naar onze mening, zich dankzij het naturisme, durven blootgeven. Blootgeven van je lichaam is veel makkelijker dan het blootgeven van je gedachten en je ziel. Blootgeven van je lichaam maakt je tot gelijken, blootgeven van je ziel maakt je tot unieke mens, maakt je tot schoonheid in de enige en echte betekenis van het woord. Je kleren en je lichaam zijn maar een verpakking voor wat echt van betekenis is. Het is nu eenmaal makkelijker als je je enkel nog van de verpakking van je lichaam moet ontdoen om tot de ware mens te komen. Achter je kledij kun je je nog verstoppen door de aandacht af te leiden naar de kleuren, vormen en mode. Maar zonder kledij is het nog moeilijk om je ik te verstoppen. Meer en meer klopt het hele plaatje van ons concept, van de naam ‘Lavinia’, die staat voor ‘puurheid’, ‘eerlijkheid’, ‘eenvoud’.

Lavinia, je tovert elke dag een glimlach op mijn gezicht, een twinkeling in mijn ogen, een warme gloed in mijn hart en dankbaarheid omdat ik zo rijk ben, rijk zonder geld…

Hasta luego,

Annemie ofte Ana