49. Robby Senior, gereanimeerd

Lavinia, donderdag 6 augustus 2020

Net voor het begin van de tweede opening, na de lock down, had onze trouwe viervoeter, Robby, de zwembadrobot, er de brui aan gegeven. Nou, niet volledig, maar hij bleek het bijzonder moeilijk te hebben om meer dan 10 minuten aan één stuk door te werken. Dat is natuurlijk niet houdbaar voor Wim om elke 10 minuten te checken en hem opnieuw in gang te duwen. Onverhoopt probeerden we het garantie-bewijs te pakken te krijgen van de Spanjaard die hem aan ons verkocht had. Het was dezelfde man die toen ook de twee zwembaden omvormde tot zoutwaterelektrolyse zwembaden. Dus we hadden alle vertrouwen in hem toen hij ons een robot aanraadde, en verkocht. Een nieuwe, wel te verstaan. Maar om een of andere reden waren we zo onachtzaam -wellicht omdat we zo blij waren dat we een volwaardige hulp kregen bij dat onmenselijke werk om de twee zwembaden te onderhouden- dat we nooit een bewijs kregen. Alvast, dat denken we, want we vinden het nergens terug in onze papieren. Ik moet toegeven, die verbouwingsperiode was zo ongelofelijk hectisch dat we er nooit aan toekwamen om alles netjes bij elkaar te verzamelen en te ordenen. Is daar iets fout gegaan? Ik weet het niet. In ieder geval probeerden we op alle mogelijke manieren om David, de zwembadman, zover te krijgen dat hij het garantiebewijs leverde. Maar tevergeefs. We kregen het maar niet in handen. Omdat ons slechts twee dagen restten tot de eerste gasten na corona arriveerden, zat er niets anders op dan een nieuwe robot te gaan kopen. Robby Junior werd geboren. Het werd ineens ook een robot die heel wat krachtiger was, en niet blokkeerde bij het minste bultje van een filter op de bodem. We zouden de Robby Senior wel eens binnenbrengen om ernaar te laten kijken. Dat is er echter nog niet van gekomen. Tot deze week onze brave, annual guest 😉, R., die heel veel afweet van elektriciteit hem onder handen nam. Toegegeven, we hadden het al even laten vallen, een beetje grappend, of hij er eens wou naar kijken. En dat wou hij met veel plezier doen. Toen het gisteren nog eens ter sprake kwam, zou hij er de dag nadien wel even naar kijken. Maar R. zou R. niet zijn, als hij amper 5 minuten later al op onze deur klopte omdat het ‘hem niet losliet’. Hij wou er eigenlijk onmiddellijk aan beginnen. Het bleek een hele klus te zijn, en R. moest hem bijna volledig demonteren om het onderzoek te voeren. R. beet zich erin vast, en wist van geen ophouden tot hij het probleem had gevonden. En inderdaad, een uur later of zo, werd Robby Senior terug te water gelaten. En zowaar, trots ploegde hij zich vlotjes langs de bodem, voorbij de filter-bultjes, de trap op.

Onvoorstelbaar ! Hij werkte weer ! Bleek dat er haren en allerlei vuil verhinderden dat de reinigingswielen niet voldoende kracht hadden om te draaien. Wat hebben wij toch een mazzel -zou je in Nederland zeggen- met onze onbaatzuchtige gasten. Het is niet de eerste keer dat ik dit schrijf. Maar het is gewoon onvoorstelbaar hoe elke gast hier, op zijn eigen bijzondere manier, meebouwt aan de eigenheid van Lavinia. We kunnen het soms niet vatten, echt niet.

Het gaat niet alleen om mensen die daadwerkelijk een klusje opknappen of ons fysiek helpen, maar ook om kleine dingen.
Zo kregen we deze week plots een berichtje van Yvon, je weet wel, die onze ganse groentetuin onkruidvrij maakte, dat ze onderweg waren vanuit hun woonplaats hier een half uurtje vandaan, naar Nederland omdat ze diezelfde nacht oma en opa zouden worden van een tweeling. Hoe speciaal is dat, dat ze ons een berichtje stuurt, nog voordat de tweeling geboren is? Ik vat het niet. Blijkbaar doet Lavinia iets met mensen, blijkbaar roert ze hen.

Foto : Vecteezy

Toen S. en R., de reanimator van Robby Senior, vorige vrijdag aankwamen, waren hun eerste woorden. “Het is net alsof we thuiskomen”. Ik kreeg er bijna een krop van in de keel. Het raakte ons diep in het hart. Zo mooi om dat te horen.

foto : Word Press

Een tweede keer ergens op vakantie gaan is altijd ook wel een beetje een risico, want het kan ook heel erg tegenvallen, omdat er een ander soort gasten zijn, of gewoon omdat je er teveel van verwachtte nadat je het de eerste keer een beetje hebt geïdealiseerd. Dus moet ik toegeven dat ik een dubbel gevoel heb als gasten voor de tweede keer terugkomen. Ondertussen zijn er al enkele mensen voor de tweede keer geweest, en ben ik al wat meer gerust gesteld. Ze vinden er net als vorig jaar opnieuw de rust en gezelligheid die ze zochten. En het weerzien is inderdaad alsof je oude vrienden ontmoet. Met het grote verschil dat we nu niet kunnen knuffelen. En dat vind ik zo heel erg moeilijk. Een dikke knuffel geven, als écht welkom. Geen flauw welkom met een onwennige twee meter afstand tussen elkaar, maar het is niet anders. We zagen echt wel door dat onwezenlijke gevoel van afstand, dat het weerzien oprecht warm was.

We genieten weer met volle teugen van het samenzijn met onze gasten, de heerlijke avonden op het terras, met de journalist -maar nu even niet omwille van vakantiemodus- en zijn echtgenote, en met S. en R. Hoe fijn is het om te zien dat de journalist, die hier 3 weken verblijft en bijna dagelijks naar het strand gaat, plots het andere koppel overtuigt om met hen samen een dagje aan het strand door te brengen. En hoe ze, als de 4 musketiers, allen met een brede glimlach op de lippen, terug ‘thuis’ komen.

foto : IEX.nl

Dat zijn dingen waar we zo onvoorstelbaar veel energie en voldoening uit kunnen halen. Het hoeft niet altijd groots te zijn. Of om te zien hoe de journalist en zijn echtgenote elk streepje zon willen meenemen en steevast elke avond trouw in de cosy corner van de zonsondergang op hun gezicht zitten te genieten met een aperitiefje. Gezellig keuvelend, gewoon, samen genieten van elkaars gezelschap. Tijd nemen voor mekaar. Wat een rijkdom om dit te mogen zien, twee mensen die intens genieten van heel eenvoudige dingen.

Natuurlijk is er ook kommer en kwel. Gisteren was zo’n dag. Ik wil de marktleider in reisorganisatie niet bij naam noemen, maar er was opnieuw een boeking binnengekomen via hen. Voor 6 personen deze keer. Omdat het niet eenvoudig is om via dat kanaal rechtstreeks contact te nemen met de boeker, duurde het even voor we rechtstreeks contact hadden met  hem via whatsapp. Het zou niet de eerste keer zijn dat het voor mensen niet duidelijk is dat we een puur naturistische accommodatie zijn, dus peilen we daar altijd eens extra naar bij de toekomstige gasten. Zoals ik al had vermoed, was het in dit geval dus ook zo. We gaven aan dat we zonder probleem zouden annuleren en dit zonder enige kost. De man was blijkbaar niet overtuigd van onze oprechtheid, want hij weigerde te annuleren vooraleer hij zijn geld terug zag. Het werden uiteindelijk urenlange over-en-weer appjes om de man te overtuigen. Hij dreigde er op een bepaald moment zelfs mee dat hij tóch zou komen met 6 personen, mét kleren aan. En als we hem zouden dreigen het domein af te sturen, zou hij er de Guardia Civil bijhalen. Ik moet toegeven. Ik hield er niet echt een tof gevoel aan over, meer nog, hij slaagde erin om mij helemaal op stang te jagen, zodat ik hoogst onaangenaam begon te worden tegenover Wim.

Ondertussen konden we die namiddag niets anders doen. Weg leuke plannen om een beetje te ontspannen. Uiteindelijk kwam het erop neer dat wij de annulering zelf moesten inbrengen, mét de duidelijke melding dat er geen cent zou afgehouden worden, én het bewijs ervan doorstuurden naar de -ondertussen furieuze- Spanjaard. Onmiddellijk na het ontvangen daarvan kalmeerde hij. Ik, daarentegen bleef de adrenaline voelen tot diep in de nacht. Het werd dus een hele korte, onderbroken en onaangename nachtrust.

Maar, vandaag probeer ik dit euvel achter mij te laten. We nemen vandaag een dagje voor onszelf en proberen straks te gaan snorkelen, een hapje te gaan eten, en nog iets te doen wat nog een verrassing is…

We zullen weer volop genieten van het moois dat Spanje ons te bieden heeft, zon, zee en strand en gezelligheid…

Hasta luego,

Annemie ofte Ana