Salud ! Op oude en nieuwe vriendschappen !

San Vicente del Raspeig, maandag 18/11/2019

Lavinia is dicht voor een paar maanden, dus dat betekent extra tijd voor onszelf, voor andere dringende dingen, en vooral om banden met vrienden en familie terug aan te halen.

Ik vond mijn 50 e verjaardag een uitstekende aangelegenheid om een aantal van mijn beste vrienden uit te nodigen om samen te vieren, hier in Spanje. Het is natuurlijk helemaal niet evident voor hen om verlof te vragen op het werk, het vliegtuig op te springen en tot hier te vliegen, enkel en alleen om mijn  verjaardag te vieren, ook al is het dan voor een aantal dagen. En toch, twee van onze Grote Vijf -onze intiemste vrienden- is het gelukt om hun agenda compleet aan te passen en de vlucht te maken. Gewoon pure vriendschap noem ik dat, vrienden voor het leven. Helaas konden de andere 3 van de Grote Vijf er omwille van uiteenlopende persoonlijke redenen niet bij zijn. Tenminste fysiek niet…

In mijn hart waren ze er allemaal bij, eentje zelfs dank zij de digitale wereld, voor een stukje virtueel. Het is nog niet voorbij, ze zijn nog hier bij ons, maar ik voel een enorme drang om nu al te schrijven, omdat het een legendarisch weerzien was, nu al. Niet voor niets kreeg ik als geschenk onder andere het boek “De kunst van herinneringen maken”.

En dat is wat ik nu wil doen, nu op papier zetten hoe ik me voel, want als ze straks op het vliegtuig zitten is dat instant nu-gevoel er misschien niet meer op dezelfde manier. De herinnering zal er zeker zijn, maar het thuis-gevoel dat ik nu ervaar van die warme vriendschap, die zal ik niet voelen, enkel in mijn hart. Het gevoel van een warm nest, de haard die brandt, de kast die plots vol ligt met persoonlijke spulletjes van anderen, de aanwezigheid van anderen -een beetje oneerbiedig verwoord- die in en uit lopen, het feit dat Wim en ik hier niet alleen zijn in ons huis, geeft zo’n familie gevoel. Sedert we hier wonen zijn we praktisch nooit alleen geweest, maar telkens omringd door vreemden. Vreemden die weliswaar na soms maar enkele uren geen vreemden meer waren, of waarmee we een klik hadden en beginnende vriendschapsbanden mee gesloten hebben, zalig gelachen en gepraat hebben, waarmee we ontzettend mooie herinneringen hebben gemaakt. Maar het is nooit hetzelfde als dit samenzijn. Het is Pats pet die op de kast ligt, de pet van een dierbaarste vriend, het is de keuken die even mijn keuken niet meer is, en die ik heel graag even Miekes keuken laat zijn, het is de welterusten-zoen van mijn liefste vrienden, het is het nonchalant samen ontbijten, met de confituurpot op tafel en niet in een mooi schoteltje, het is de koffie die ze zelf zetten, want ze zijn thuis. Het is het samenzijn, ongedoucht, in badjas, het is ik met mijn out-of-bed-haarcoupe. Het is iemand die de chauffage hoger zet omdat ze het koud heeft, het is ik  languit in de zetel voor de haard mijn nieuwe boek lezend, Pat voetbal kijkend op de laptop, Wim werkend aan de tafel, en de geluiden van Miekes heerlijke kokerellen op de achtergrond. Het is Delfien, Pats dochter, die zich, na een lekkere douche komt opwarmen aan het haardvuur, mij een heerlijke nekmassage geeft. Dit is een thuisgevoel die ik zal koesteren, forever. Want dat is het lot als je de keuze maakt om je familie en vrienden achter te laten voor een droom ver weg. Het jammere is dat ik dat misschien te weinig heb omarmd toen ik nog in België woonde. Maar misschien is de beleving hier gewoon intenser omdat ik het zolang heb moeten missen. Ik tel de dagen af naar december wanneer we naar België vertrekken. We zijn onze agenda aan het vullen met nu al mooie herinneringen. Weerzien met de kinderen, ouders, familie, vrienden. Elke dag zullen we mensen ontmoeten, en daar opnieuw herinneringen maken, om mee te nemen naar Lavinia en ze zullen ons energie geven om terug warmte en een thuisgevoel te creeëren voor onze gasten hier.

De voorbije dagen waren heel erg intens, nu al. We hebben urenlang getafeld. We hebben ontzettend hard gelachen, lekker veel geplaagd -dat is nu eenmaal een beetje mijn stijl-, maar ook heel intieme gesprekken gehad, geknuffeld, gehuild. Ik heb een openheid ervaren als nooit voorheen. En mijn vriendschap en respect is alleen maar dieper en intenser geworden. Ook in een nieuwe, totaal onverwachte vriendschap die ik mij nooit had kunnen voorstellen. Ik val in herhaling, maar ik ben dankbaar voor het leven dat ik leid. Voor de kansen die ik krijg, voor de mensen om mij heen, voor onvoorwaardelijke liefde en vriendschap. Voor de zelfgemaakte bloesjes en de liefdevolle keuken van Mieke, voor de lach-met-het-kuiltje en blik van verstandhouding van Delfien, voor het onuitputtelijke geplaag tussen Pat en mij, voor de ontroering in de ogen van Wim, voor de virtuele aanwezigheid van Ann, voor het telefoontje van Piet die twee weken na mijn echte verjaardag vrolijk Happy Birthday zingt, voor onze kinderen en voor de vrienden die er niet konden zijn, voor de berg waarop ik uitkijk die me elke dag vriendelijk toelacht wanneer ik opsta, voor de zon die kleur geeft aan mijn leven, voor de zwempartij gisteren, buiten, half november nota bene. Ik kan niet blijven opsommen, het zou me te ver leiden. Het is een ware openbaring die ik iedereen toewens. Ik hoop dat iedereen in zijn leven de kans krijgt om dit gevoel te mogen ervaren. Op welke manier dan ook, al is het maar even. Dat hij op een bepaald moment in zijn leven kan zeggen : ik ben blij met hoe ik mijn leven heb geleefd…

Gracias Lavinia!

Hasta luego!

Annemie ofte Ana