Seis semanas después…

Spanje, vrijdag 22 februari 2019

Het is weer midden in de nacht, 2:16. Weeral kan ik niet slapen, een oude gewoonte overgeërfd nog vanuit mijn tienerjaren. Mijn gedachten kon ik niet meer stopzetten, ze bleven maar malen in mijn hoofd. En net zoals vele creatieve geesten 😉 moet dat ’s nachts omgezet worden in iets productief. Schrijven dus…

Wim is pas drie kwartier geleden komen slapen omdat hij tot dan verder heeft gewerkt aan de marketing. Dit moest wel, want we hebben een overeenkomst met Euronature, een reisorganisatie uit Nederland voor naturistische vakanties. We worden opgenomen in hun netwerk, verschijnen op hun website, en gisteren werden we aangekondigd in hun nieuwsbrief. Gisterenochtend kregen we een mail met de vraag om na te kijken of alle gegevens klopten voor de website. Wim had direct door dat we dit snel moesten in orde brengen. En terecht, zo bleek, want gisterenavond in de vooravond verscheen hun nieuwsbrief al. Omdat dit hoogstwaarschijnlijk leidt tot meer bezoeken aan de website, moest deze dringend up to date gemaakt worden. Gelukkig hadden we ’s morgens direct actie genomen en de gegevens op de website van Euronature heel grondig doorgenomen en opmerkingen opgelijst en genoteerd. We namen nieuwe foto’s van de huisjes en de tuin van hun meest fotogenieke kant zodat we de oude en vooral ook onscherpe foto’s die we overgenomen hadden van de website van de vorige eigenaars, kunnen vervangen. Die waren zeker 10 jaar geleden genomen. Maar afgelopen december was dat ook het enige toonbare om op de website te zetten. Mensen worden nu eenmaal aangesproken door mooie foto’s en vinden het moeilijk om hun toekomstige vakantiebestemming te kiezen op basis van pure tekst, of van foto’s van de ‘onderkomen’ staat waarin zich alles bevond toen we hier kwamen. Dit maakt het heel moeilijk om mensen warm te maken om de stap te zetten om bij ons te boeken.

En zo komt het dat onze dag nooit loopt zoals we hem op voorhand inplannen. Elke ochtend houden we een ‘meeting’ met het C-level -Wim en ik dus😊- waarin we bespreken wie wat doet. Nog nooit is het ons gelukt om onze target te halen. Op elk moment kan er plots iets tussenkomen. Omdat we hier wonen tussen de werkmannen, worden we constant aangesproken of onderbroken. En dit is maar goed ook. Op die manier zijn we heel nauw betrokken bij de renovaties en kunnen we alles van dichtbij opvolgen. Bijna dagelijks komt de coördinator, Juan Carlos, langs en wekelijks doen we samen met hem een toer op gans het domein om alles te bespreken, te evalueren en de planning op te volgen. Dit gebeurt in gebrekkig Engels van zijn kant. En dat is een zegen, want in deze fase is onze kennis van het Spaans ruimschoots onvoldoende. We zijn dan ook druk aan het bevragen waar we Spaans kunnen leren, zonder er veel voor te moeten betalen. Het schijnt dat ze taallessen gratis aanbieden aan ‘extranjeros’ vanuit de gemeente. Ik wacht op antwoord op mijn mail aan de gemeente hieromtrent.

Het is trouwens een supergezellige sfeer hier op ons domein. We beginnen de ‘abanillas’ (ofte de klusjesmannen of zoiets) te kennen, alsook de loodgieter, de elektricien en de tuinman Roman. Ze komen allemaal elke dag al fluitend binnengewandeld door de ‘puerta negra’, wat onze hoofdingang zal worden. We begroeten elkaar lachend en enthousiast met een buenos dias, de muziek wordt aangezet, de mannen beginnen luid te praten met elkaar, de machines worden aangezet, het geklop begint, en ze zijn vertrokken voor weeral een dag vol met werkvreugde. Omdat we voornamelijk buiten leven zien we ze vaak passeren op weg naar de container met de zoveelste kilo bouwafval. Ook Amigo begint de mannen goed te kennen. Hij is vooral gek van Roman, de tuinman. Hij herkent zijn auto al van zodra hij ons baantje komt opgereden. Vaak komt Roman aan op het moment dat Wim de ochtendwandeling met Amigo maakt, en dan is hij niet meer te houden. Hij trekt aan de leiband, alsof Roman een hele auto vol met eten bij zich heeft. Hij sleurt Wim bijna over de weg tot aan de auto om dan Roman als een gek te begroeten met veel gelik en gehijg. Het geeft mij alvast het familiale gevoel dat we hier willen creëren in ons resort. Het gevoel dat iedereen zich hier thuis kan voelen. Net zoals de werkmannen zich hier thuis voelen. Zo hebben ze zich een huisje toegeëigend waar ze hun gerief leggen, ze een paar stoelen zetten en ze ’s middags eten. Tijdens hun pauze zitten ze vaak gezellig bij elkaar op het gemeenschappelijk terras om er een sigaretje te roken en er iets te drinken. Je kunt er bijna je klok op gelijkzetten. Om 10.30 u nemen ze steevast hun eerste pauze om iets te eten. En tussen twee en half drie nemen ze hun lunch pauze. Een drankje of koffie die we af en toe aanbieden wordt steevast geweigerd, maar aan een stukje cake of broodpudding kunnen ze dan weer niet weerstaan.

De werken gaan trouwens ongelooflijk snel vooruit. Waar we bij onze vorige verbouwingen in België net geconfronteerd werden met het steeds naar achter schuiven van de planning, lijkt hier alles enkel maar naar voor te schuiven. En dit is natuurlijk fantastisch en enorm fijn voor ons. Normaal zouden ze volgende week een nieuwe keuken komen installeren in de grootste villa. Maar ineens stonden ze hier vandaag al. En in een dag tijd is de keuken bijna volledig geïnstalleerd. Doordat ze ongewild een gat boorden in de waterleiding (het is natuurlijk een oud huis, en ze weten de leidingen niet liggen) moesten ze vroeger stoppen en konden ze niet alles afwerken. Vandaag komt de loodgieter het lek dichten. Anders was de keuken op één dag klaar geweest. En, de kastjes hangen allemaal mooi recht… Dit is een beetje een vreemde opmerking misschien, maar het lijkt wel alsof ze hier in Spanje niet echt gebruik maken van een meetlat, en al helemaal niet van een waterpas. Niets is hier recht of pas gemaakt.

Volgens de planning zouden de zwembaden het allerlaatste gerenoveerd worden, ergens eind april, maar Juan Carlos wist gisteren te vertellen dat de mannen van het zwembad blijkbaar vroeger klaar waren met een ander werk. Hij zal er alles aan doen om hen eerst hier aan het werk te krijgen, zodat de zwembaden toch vroeger klaar kunnen zijn. Fingers crossed. Hij kon niets beloven natuurlijk.

Ik voel me als een klein kind, elke dag ligt er een cadeautje voor mij klaar in de vorm van weeral iets dat af is. Ik popel om alles in te richten. Gisteren kwamen ze ook de schuiframen leveren voor onze villa. Het zijn gigantische ramen, en het zal ons een extra ruimte geven onder het overdekte terras, zodat we ook in de winter meer binnenruimte hebben. Het ziet er prachtig uit, ook al zijn ze op dit moment nog maar provisoir schuin tegen de gevel gezet. Ook de tuin begint stilaan zijn ware gezicht tonen. Ik was mij er niet van bewust dat die zo overwoekerd was met onkruid. Roman ploetert elke dag door de wirwar van onkruid en dode planten. Nu blijven enkel de volwassen planten en bomen over, en is het plots heel kaal. Al heel de week wil ik beginnen met het plannen van de tuinaanleg. Ik wil naar de tuinhandel gaan om te zien wat ze hier aanbieden, en vooral ook een raming van de kosten kunnen maken. Er is gewoon nog geen tijd voor geweest. We zijn er nog niet uit of we kiezen voor gras zoals het vroeger was, of eerder voor bodembedekker. In ieder geval willen we iets dat snel resultaat geeft, zodat het geen kale indruk geeft. Maar het zal onvermijdelijk zijn vrees ik. Hopelijk zien de gasten hier geen graten in, en beseffen ze dat de tuin in opbouw is.

Begin deze week zijn ze ook de tuinverlichting komen afwerken, en hebben we nu her en der in de tuin de typische Spaanse lantaarnen staan. In België zou ik er niet aan denken om zoiets in mijn tuin te zetten, maar hier past het gewoon in het geheel. Modern zou hier echt niet mooi zijn, we willen Spaanse sfeer uitademen, en daar hoort dit ook bij. Omdat we ervoor kiezen om de tuinverlichting ’s nachts te laten branden, is het heel klaar waar wij nu wonen. En vreemd, maar plots hebben we geen last meer van het nachtelijk geblaf van Amigo. Sedert een week had hij er een gewoonte van gemaakt om ’s nachts veel te blaffen. Met de lichten is dit helemaal verdwenen en slaapt hij terug als een roosje, in zijn eigen hondenhuisje op het terras.

We zijn Amigo zoveel mogelijk aan het opvoeden. Waar dit in het begin heel vlot ging, begint hij de laatste week een beetje kuren te hebben. Van zodra de werkmannen weg zijn, lieten we hem los lopen op het domein, maar wel altijd in onze buurt, want niet alles is afgesloten met een omheining. Sedert de tuin een verdiep lager opgekuist is, maakt hij er een sport van om de trappen af te rennen en te snuffelen alsof het een lust is. Daar waar hij voorheen altijd kwam aangelopen van zodra we hem riepen, negeert hij ons nu compleet en doet hij gewoon waar hij zin in heeft. Dit maakt het heel frustrerend voor ons, want zo kunnen we hem niet meer loslaten. We kunnen het risico niet lopen dat hij de vrije natuur in rent en we hem kwijt zijn… gevolg is dat hij weer constant aan de leiband of aan de ketting moet, tot hij terug luistert. De processie van Echternach zullen we maar denken. Hopend dat het terug beter zal gaan.

Ik heb geen zin om terug te gaan slapen. Ik wil gewoon zo snel mogelijk terug beginnen aan de nieuwe dag. Ik heb zoveel zin om elke dag opnieuw op te staan en te leven. Hier leef ik voluit, de zon en het ongedwongen buitenleven doen mij openbloeien als nooit tevoren. Zelfs in mijn stoutste dromen had ik niet gedacht dat ik mij hier zó thuis zou voelen. Natuurlijk hebben we nog niet hier in de hitte geleefd. Hoe we daarmee zullen omgaan moeten we nog ontdekken, want dan wordt het werken in de hitte, en niet zoals op vakantie doen waar je zin in hebt. Maar hier heb ik zin in, in het werken hier. In het uitbouwen van onze eigen zaak, in het vakantie-maken voor onze gasten. Ik verlang ernaar om mensen dat fijne gevoel te kunnen geven van een totaal ontspannen vakantie in de zon, de Spaanse zon…

Hasta luego,

Annemie