Semana Santa

Pasen, zondag 21 april 2019

Hier in Spanje wordt Pasen uitbundig gevierd, en dat vooral in de week vooraf, de Semana Santa. Er zijn tal van processies in kleurrijke gewaden met punthoeden en fanfares die aangepaste muziek spelen in de sfeer van het onderwerp dat wordt uitgebeeld rond het lijden van Christus. Traditioneel begint de week op Palmzondag met de typische prachtige kunstwerken die ze maken van gebleekte palmbladeren op Palmzondag.

Omdat we dag in dag uit zo druk bezig zijn en onszelf soms geen rust gunnen, gaan sommige zaken volledig aan ons voorbij. Ook dit gebeuren zouden we aan ons hebben laten passeren, ware het niet dat net in de voorbije week mijn oudste broer op bezoek was die gepassioneerd is door geschiedenis en cultuur. Hij wou dit dolgraag zelf meemaken en nam ons in zijn enthousiasmerende stijl mee in zijn verhaal. Het werd een uiterst verrassende en ontluikende ervaring. De hele stad bruiste van gezellige drukte, maar de sfeer leek anders dan anders, toch veel meer ingetogen en stiller dan we gewoon zijn van de luidruchtige Spanjaarden. Mensen zaten gezellig op een terrasje te babbelen en te genieten, terwijl verderop in de straat de stoet passeerde. Anders dan in België worden de straten niet ontsierd met dranghekkens, maar staan de mensen gewoon langs beide zijden van de straten van het spektakel te genieten. Sommigen staan zelfs gewoon tussen de stoet in foto’s te nemen.

De muziek zwol aan en op het ritme van de muziek werden de Paso’s gedragen waarop Maria op een enorm groot platform en versierd met bloemen wordt gedragen. Ondanks het feit dat ik niet echt religieus ben, deed het me toch wel iets, het ontzag voor de cultuur, voor de mensen die meelopen in de processie als boetedoening. De sfeer, de muziek, ze nemen je mee met hun zwaarmoedigheid of hun ingetogenheid.

Het was een prachtige belevenis om dit te mogen meemaken, en dit moet je gezien hebben. Ik ben mijn broer dankbaar dat hij ons even wegtrok van ons project om ook te proeven van het echte Spanje, van de ziel van de Spanjaarden. Het feit dat hij ons vol passie vertelde over de betekenis en de symboliek erachter, deed ons prompt aandacht voor het religieuze beleven krijgen. Geen zweverigheid, maar een enorme rijke geschiedenis en cultuur waar ik alleen maar respect voor heb.

Eric heeft ons 5 dagen lang ‘vereerd’ met zijn bezoek, en het was een zalig weerzien. We hebben uren gezellig gepraat, en hij heeft ons heel veel klusjes uit handen genomen. Zo heeft hij samen met Wim ontzettend zware kasten -overblijfselen van de vorige eigenaar- versleurd vanuit ons huis naar de lavenderia die via een lange, brede trap naar beneden naast ons huis ligt. De kasten waren zo zwaar dat ze uit elkaar moesten gehaald worden om vervolgens in de lavenderia terug in elkaar gezet te worden. Daar zullen ze dienst doen als opbergruimte voor het linnengoed voor de villa’s. Verder heeft hij her en der de stukjes glas opgeraapt die dank zij de vandalen die hier voor onze aankoop van het domein lelijk huis gehouden hadden, verspreid lagen rond de huizen. Hij heeft gesleurd met houtblokken voor de open haard, en noem maar op. Maar bovenal heeft hij enorm genoten van de prachtige volwassen tuin met allerlei inheemse planten die hij nog nooit gezien had. Hij heeft genoten van het adembenemende uitzicht over de bergen en de zee in de verte, van de zon, en zelfs van het koele water in het zwembad. Samen hebben we voor het eerst gezwommen in ons eigen zwembad. Zijn verwondering over ons domein, over de tuin, over de ligging gaf mij een warm en trots gevoel. We zijn met ons gat in de boter gevallen dat we de chance hadden dat we hier op het juiste moment waren met de juiste mensen, zodat we dit aan een mooie prijs konden kopen. We zaten juist met ons gevoel, toen, die dag van ons eerste bezoek. Één blik tussen Wim en mij, zonder woorden, en we wisten toen al dat dit ons plekje zou worden, en het plekje paradijs voor onze gasten. We waren in staat om door de overwoekerde tuin en de stukgeslagen ramen te kijken en te zien welk potentieel dit had. Onze gasten zullen nooit geloven vanwaar we komen. En we mogen best trots zijn dat we op zo’n korte tijd al zoveel hebben kunnen realiseren. Dit kon natuurlijk alleen maar dank zij de hardwerkende vakmannen die hier dagelijks en soms talrijk aanwezig zijn. Gelukkig zijn we hier zelf ook dag in dag uit, zodat we alles van heel nabij kunnen opvolgen. Uiteindelijk blijkt dit een halve dagtaak te zijn.

Volgende week worden de laatste klusjes opgeknapt aan de huisjes, en zullen we een aantal mensen laten schilderen en een grondige poetsbeurt geven. Ook de tuin krijgt zijn laatste irrigatie netwerk en dan kan de aanplanting beginnen.

Maar ondertussen leven we toch nog altijd tussen onuitgepakte dozen…

Sedert vrijdag is het hier -in tegenstelling tot in België- constant aan het gieten, waaien en onweren. En dat net op het moment dat een goeie vriendin hier met haar dochter op bezoek is om te helpen en genieten van ‘het mooie weer’. Tegen beter weten in hebben ze zelfs een bikini en zonnecrème meegebracht. Het is echt wel een tegenvaller dat dit uitzonderlijke weer net nu over onze kop valt.

Wij zien echter overal een voordeel aan, en vonden het een uitstekend moment, net voor de oplevering om alles op waterdichtheid te checken. Helaas was net dit een zware opdoffer. Wim ontdekte dat de lavenderia, waar het meeste van ons gerief en persoonlijke spullen in kartonnen dozen opgestapeld staan, helemaal onder water stond. De moed zonk me in de schoenen, even maar, om daarna direct, samen met Wim en onze vriendin in volle actie te schieten om het water op te zuigen, en alle dozen die helemaal doorweekt waren en waarvan de bodem gewoon uit de doos zakte uit te laden, te sorteren en naar de definitieve plaats te brengen. Het was een hels en onmogelijk werk wanneer je pas om 16 uur ontdekt wat er gebeurd is.

Tegen de klok in zijn we er uiteindelijk in geslaagd om alles in veiligheid te zetten, en toch een zekere orde in de chaos van de voorbije maanden te scheppen. Alles heeft nu min of meer een plaats, om dan van daaruit zijn definitieve plaats te krijgen in een of ander villaatje, de bar, ons eigen privé huis, de sauna, de bureau enzovoort. Weliswaar staat er nog heel veel in dozen -voor zover er nog droge dozen waren- en zal er nog heel veel moeten uitgepakt worden. Ik merk plots dat ik wellicht plaats tekort zal hebben in onze privé. We hadden in Beveren namelijk heel wat ruimte, en vooral een hele grote keuken om alles netjes in onder te brengen. Het wordt dus nog even een zoektocht en denkwerk om te bepalen waar alles best een plekje vindt, om straks als er gasten zijn praktisch tewerk te kunnen gaan. Gelukkig is Wendy hier om mij met raad en daad bij te staan hierin. Bovenop haar oneindige en onbaatzuchtige hulp heeft zij een uitzonderlijk organisatie talent met een zeer rustige insteek, en een geweldige persoonlijkheid waardoor het de komende dagen wellicht een gezellig uitpakken wordt in plaats van een stresserende en chaotische opdracht voor mij. In mijn hoofd is het op dit moment chaos, en weet ik even niet goed hoe ik het moet aanpakken. Maar alles op zijn tijd, en vooral niet alles tegelijk. Alsof het zo moest zijn, hebben we net donderdag een echte kwalitatieve alleszuiger aangekocht die water kan zuigen ook. Ik weet niet hoe het kwam, maar ik moest en zou donderdag die stofzuiger aankopen. Hier zijn alle winkels immers gesloten van vrijdag tot en met maandag. Behalve dan zaterdag, maar dan is het immens druk overal. En, zoals ik al vaak ondervonden heb, blijkt mijn onrust om voor het weekend de stofzuiger te willen hebben gegrond. Het lijkt wel of de goden ermee gemoeid zijn. Of zit de Semana Santa er voor iets tussen 😊?

Al bij al bleef ik toch vrij ontspannen erbij. Vroeger zou ik in een huilbui van onmacht zijn geschoten, in kwaadheid gevloekt hebben en mezelf afvragend waarom ons dit nu weer moet overkomen. Nu heb ik enkel vastgesteld, zonder in zwaar emotioneel zelfbeklag te vervallen, en de koe bij de horens gevat. Vreemd toch hoe een mens kan veranderen? Ik ben er dankbaar voor, want dit is toch wel een eigenschap die in onze situatie hier heel erg handig geworden is. Daadkracht, en geen lijdzaam toezien. Niet bij de pakken blijven zitten en uit je lood geslagen worden, maar helder nadenken over oplossingen. Dit betekent niet dat ik als een robot begin te doen wat moet. Integendeel, toen ik net op het laatste tot mijn grote ontsteltenis vaststelde dat ergens onderaan een doos stond vol met foto’s van toen de kinderen klein waren, kreeg ik het ontzettend moeilijk. Met bevende vingers en kloppend hart opende ik de doos om de schade te kunnen vaststellen. Patrick, mijn overleden broer, keek me met een waterige waas aan vanop een foto. Waarom dit nu net de eerste foto is die ik zag is me een raadsel, maar het kwam met een mokerslag recht in mijn gezicht. Van de ene seconde op de andere swingde ik vanuit een vastberaden gevoel naar een allesoverheersend gevoel van verdriet en gemis. Als dan ook nog bleek dat er ook een aantal babyfoto’s van de kinderen waterschade hadden geleden, moest ik toch effe tot mezelf komen. Met heel veel liefde en hoop op herstel heb ik ze op een handdoek op de chauffage te drogen gelegd. Ik troost me met de wetenschap en de vaststelling dat er slechts enkele foto’s beschadigd zijn. Gelukkig heb ik er nog massa’s goede liggen. Een foto blijft een tastbaar aanwezig zijn van mensen, ook al denk je heel vaak aan mensen waar je zielsveel van houdt maar niet nabij zijn, en ook al zitten ze op het mooiste plekje in je hart, die tastbare aanwezigheid van dat lachende gezicht op papier is toch zo belangrijk. Ik hoorde al vaak dat mensen die door brand of waterschade alles verloren zijn, net die persoonlijke foto’s als het belangrijkste gemis ervaren. Gelukkig heb ik mijn dagboeken die zowat mijn hele groei naar volwassenheid en zelfs een stuk volwassen leven bevatten heelhuids terug gevonden. Ik bekijk het dus positief ; ‘elk nadeel heb zijn voordeel’ zei iemand toch ooit?

Het is ondertussen 6 uur ’s ochtends, iedereen slaapt, en de wind waait hier ongemeen hard op dit moment, maar gelukkig is het gestopt met regenen. Dinsdag komt de werfleider terug en zal hij hopelijk de oorzaak van het onderlopen van de lavenderia kunnen achterhalen, en vooral oplossen. Het was natuurlijk wel een uitzonderlijk regenweer, maar niettemin wil ik dit liever niet mee meemaken. Voor het eerst geen Paasfeest bij mijn broer in Brugge, samen met de familie. Geen traditionele paaseirenraap in zijn ‘bos’… Tja, ook ‘elk voordeel heb zijn nadeel’ zal ik dan maar denken zeker?

Feliz Pascua !

Annemie ofte Ana