The countdown…

Lavinia, vrijdag 7 februari 2020

Over precies één maand ontvangen we onze nieuwe gasten alweer, en we kijken er ongelooflijk naar uit.

Het feit dat we met een aantal gasten via social media regelmatig contact hebben, en door de fijne reacties op berichten die Wim post op Facebook of Instagram, én op mijn blog, zorgt ervoor dat we al heel erg in de stemming komen om het seizoen aan te vangen. Omdat het natuurlijk ook nog ‘maar’ een maandje is, stijgt ook de spanning om alles tijdig klaar te krijgen. Er moet nog heel wat gebeuren om alles in orde te krijgen zoals we het willen om ‘gastenproof’ te zijn.

Uiteraard moet alles grondig gepoetst worden, maar omdat het altijd onverwacht stevig kan waaien en het stof welig rond strooit, wachten we tot het allerlaatste moment om dit te doen. Gisteren kwam ons poetsteam, Marta en Sergio, het schema voor de komende maand overlopen en een aantal praktische afspraken maken. Uiteraard hadden ze weer vers gebak mee, voor Wim, niet voor Ana, want ‘ella es gorda’ (zij is dik) 😉. En ik kan het natuurlijk niet ontkennen, er zijn helaas heel wat kilootjes blijven hangen die zich lekker en hardnekkig nestelen aan mijn lijf, ondanks de heel erg fel verminderde suikerinname. Op een bepaald moment zegt Moeder Natuur gewoon botweg ‘genoeg hormonen voor jou geproduceerd, het moet maar zonder nu’, en daar sta je dan, als vrouw met een zienderogen toenemend laagje vet rondom je buik -en overal elders ook nog. En zegt ze er ook nog bij ‘zweet het maar lekker even uit de komende jaren’. En dat mag je heel letterlijk nemen. Wanneer je een vrouw op middelbare leeftijd plots allerlei laagjes kledij ziet uitdoen, en dat in een ijltempo, om na een goeie minuut of twee weer alle laagjes aan te trekken dan mag je er prat op gaan : daar is er weer één, een vapeur. Ik kan me voorstellen dat het een komisch zicht is, maar geloof me, ik vind het allesbehalve komisch, eerder vreselijk. En als naturist is er niet veel uit te doen natuurlijk. Wim voelt het zelfs aankomen vooraleer ik het gewaar word als hij dicht tegen me aan zit of zijn hand op mij ligt. Hij voelt werkelijk de kachel aanslaan, als een golf die over mijn lijf vloeit. Nee, eigenlijk is het meer een tsunami die met volle geweld mijn lichaam overspoelt en mij verstikt in zijn warme gloed. Wim ziet er ’s avonds vaak zijn voordeel in, want in deze periode van het jaar heeft hij vaak koude handen en voeten, die hij dan lekker kan opwarmen bij zijn persoonlijke stoof. En omdat ik elke afkoeling op zo’n moment dankbaar in ontvangst neem, laat ik dat maar al te graag toe. Iedereen tevreden dus.

Maar goed, had ik het net niet over het bezoek van ons poetsteam? Ze kwamen tot helemaal boven naar onze woning, netjes gekleed voor de gelegenheid, en niet in ‘werktenue’. Ze hadden nota bene ‘la madre’, de moeder van Marta en schoonmoeder van Sergio beneden in de auto laten zitten, omdat ze haar niet ongevraagd mee naar boven durfden te laten komen ! Heel beleefd vroegen ze of ze mocht meekomen. Stel je voor, alsof we haar in de wagen honderd meter verder op straat zouden laten wachten. We nodigden ze gezellig uit op de koffie en bespraken samen het schema voor maart. Vol trots toonde ik onze Award, en droeg hem deels op aan hun, omdat ook zij mee hebben gezorgd voor de mooie recensies. Ze waren hierdoor zichtbaar aangedaan, vooral toen we enkele reviews vertaalden waarin specifiek stond hoe proper de gasten de villa’s vonden. Zowel Marta als Sergio glommen van trots, en waren heel erg dankbaar voor de erkenning van hun harde werk telkens opnieuw. Wat is het toch een leuk gevoel om mensen complimentjes te geven. Zo eenvoudig, maar zo belangrijk. Het is een heel belangrijke bouwsteen waarop onze samenwerking met alle mogelijke mensen die meewerken aan ons project gestoeld is en dat Wim mij als voormalig manager heeft geleerd : elke persoon die een bijdrage levert, op welke manier dan ook, krijgt het respect die hij verdient. Zonder elke baksteen waaruit een muur opgebouwd wordt zijn waarde te geven, staat de muur scheef, of zakt hij in elkaar. Wij zijn enkel de cement die de muur samenhoudt. Ik zag ooit een heel mooi citaat hieromtrent. En dat is zo waar.

‘La madre’ komt uit Argentinië, en had zaadjes mee van bloemen, welke weet ik niet, alleen dat ze heel veel kleur geven. Marta toonde me zelfs waar ik ze moest planten. Zalig toch? Vol trots toonde ze ook aan haar moeder het domein en waar de villa’s stonden die ze poetsen. Ik vind het heerlijk wanneer mensen trots zijn op hun werk. Wanneer ze het gevoel hebben dat het ook een stukje van hen is, een deel waar zij zelf voor verantwoordelijk zijn. Zo is het ook met de mannen die de muur komen metsen en het terras rond de jacuzzi komen maken. Ze staan te zingen en te dansen op hun steigers, Spaanse muziek volop uit hun typische werf-radio kelend. Hun steiger staat helemaal schuin op de helling, en telkens hou ik mijn hart vast dat ze niet met zijn allen met steiger erbij de helling af rollen. Hier in Spanje kan dat blijkbaar nog op die manier. Het is best wel een gezellige boel als de mannen komen werken. Ik vind het reuze om op dat moment ook buiten wat creatief bezig te zijn en het een en ander in elkaar te knutselen voor in de bar of in de huisjes. Het geeft onvoorstelbaar veel energie en een positieve vibe wanneer Spanjaarden aan het werk zijn. Toch de Spanjaarden die voor ons werken.

Gisteren zijn we voor de 3^e keer tegels gaan kiezen voor het terras aan de jacuzzi. Blijkbaar is het de processie van Echternach. Maandag zijn we de eerste keer een keuze gaan maken, maar bleek de dag erna dat ze niet meer konden besteld worden bij de fabriek. Dus, wij terug naar de winkel. Ik denk dat we een kleine twee uur aan het wikken en wegen zijn geweest. De geduldige señorita bleef voor ons maar met tegels aandraven om ze toch maar bij elkaar te doen passen. Uiteindelijk kozen we voor een kleurrijke, typisch Zuiderse tegel in combinatie met een effen tegel die in een willekeurig patroon moest gelegd worden. De vriendelijke Veronica stelde ons voor om de tegels mee naar huis te nemen en ze naast de jacuzzi te leggen om het effect te zien. En maar goed ook, want toen we ze bij daglicht buiten uitlegden op de voorziene plaats, bleken ze niet in het geheel van de tuin en de stijl van ons domein te passen. Wat een teleurstelling, vreemd ook, want we waren er gek op in de winkel. Dus terug naar af, terug naar de winkel. Opnieuw gaan kiezen, dit keer zonder de dame, want die was met andere klanten bezig. We kozen iets totaal anders, iets in een rustigere kleur en minder druk patroon. Nadat we wel drie kwartier gewacht hadden om de bestelling te kunnen plaatsen, kwam Wim met het lumineuze idee om te vragen om de tegels weer mee te nemen naar huis om toch weer ter plaatse te checken vooraleer we de bestelling zouden doen. Dan konden we ineens de mening vragen van de werkmannen die ze zullen leggen. Zucht, wat een waste of time… Maar, beter een laat goed idee dan niets. Dus liggen de tegels nu in de auto tot we ze straks wanneer het licht wordt kunnen uitleggen en passen. Ik ben benieuwd.

En zo gaat er ongelooflijk veel tijd in zaken die onbenullig lijken, maar toch eigenlijk wel belangrijk zijn. Maar het maakt natuurlijk dat je op een dag niet veel kunt doen. Gelukkig was er de jacuzzi nog,

en konden we lekker onderdompelen in het heerlijk warme water van 38 graden en genieten van de avond en de bijna volle maan.

Hasta luego,

Annemie ofte Ana