The power of Corona

Lavinia, zaterdag 14 maart 2020, 2:30 u

Humo :

Het heeft ook mij in de greep. Willens nillens word je meegezogen in de massahysterie die er rond Corona geschapen wordt. Ik vond het een beetje overroepen en overdreven allemaal. Een media die mensen gek maakt en angstig. Of het terecht is? Ik weet het niet, wie ben ik? Maar het feit dat grote politieke leiders en hun achterban uren samenzitten en drastische beslissingen nemen, doet me vermoeden dat het menens is. In mijn gedachten blijft het nog altijd niet eens zo erg als een gewone griep. Als je weet dat er miljoenen mensen reeds jaarlijks gevaccineerd worden tegen de griep en er alsnog jaarlijks tussen de 5 en 10 % toch nog besmet worden door het influenza virus. En dat er elk jaar tussen de 250.000 en 500.000 mensen overlijden ten gevolge van de griep…

Op het moment van mijn schrijven zijn er volgens de laatste gegevens van De Morgen wereldwijd 5429 mensen gestorven… Enkel verzwakte en oudere mensen. Er zijn nu al meer mensen genezen dan dat er nog zieken zijn. (*Bron : De Morgen)

Is dit dan een overdreven heisa, een creatie van een massahysterie die onnodig voor wereldwijde paniektoestanden zorgt? Akkoord, ik begrijp dat er maatregelen moeten genomen worden zodat ziekenhuizen de toestand aankunnen en er geen keuzes moeten gemaakt worden over wie kan geholpen worden en wie niet. Is het niet eenvoudiger de getroffen landen 14 dagen in lock down te zetten tot het virus vanzelf uitdooft? In plaats van maatregelen die belachelijk lijken? Zo mochten bijeenkomsten van meer dan 1000 mensen niet doorgaan, maar van 999 wel? Zo mochten voetballers elkaar de hand niet meer schudden bij het begin van de wedstrijd, maar liggen ze 10 minuten later over elkaar te rollen op het veld bij het gevecht voor een bal? Ik trek het misschien in het belachelijke, maar zo komt het bij mij binnen. Ik kan het niet helpen, het lijken maatregelen die geen maatregelen zijn. Ik hoorde aan de telefoon met vrienden dat in België op dit moment alle winkels behalve de voedingswinkels en apotheken dicht gaan, enkel in het weekend??? Is het virus niet actief op weekdagen?

Ik zit ermee. Mijn hersenen kunnen dit niet goed verwerken. Het strookt niet met mijn gedachten, het doet me huiveren van de idee dat we opgesloten zitten. En ja, het is gelukt ik voel me meegesleurd in de stroom van de paniek die wereldwijd heerst. Gisterenavond heb ik ‘spoedvergadering’ gehad met Wim over hoe we het hier gaan aanpakken als blijkt dat mensen hier niet wegraken wegens geen vliegverkeer. Ik voel een enorme drang om te gaan hamsteren, want ja, je wil je gasten niet zonder eten of drinken zetten toch? Straks overleggen we met elke gast -we hebben full house op dit moment- hoe zij het zien, en hoe we in geval van nood ervoor kunnen zorgen dat ze in de meest optimale toestand hier kunnen blijven.

Ik heb er hard tegen gevochten, mijn best gedaan om dit gegeven te negeren, maar dit gaat niet langer, want het gaat niet enkel over onszelf, het gaat om onze gasten en hun familie en vrienden, het gaat om de zwakkeren en ouderen in onze maatschappij. Geeft Covid-19 de wereld een belangrijke wake-up call dat het tijd is voor meer balans in de wereld? Dat de huidige maatschappij het niet kan blijven bestaan zoals we nu bezig zijn? Dat de overbevolking niet veel langer meer houdbaar is voor het verder bestaan van Moeder Aarde? Benieuwd of de vele lock downs een invloed zullen hebben op de pollutie…

Ik weet dat dit schrijven heel controversieel kan klinken in de oren van veel mensen. Ik wil ook geen pamflet schrijven, of een boodschap voor ‘de mensheid’. Mensen die mijn blog al langer volgen weten dat ik puur mijn gedachten probeer te verwoorden. Vaak omdat ze anders gewoon in mijn hoofd blijven rondspoken. In ieder geval is dit schrijven als therapeutisch bedoeld voor mezelf, ik moet het even op papier zetten, want het beklemt mij teveel. Deze nacht kan ik de slaap niet vatten, enkel daardoor. Niet omdat ik ziek zou kunnen worden, want eerlijk gezegd, heb ik daar nog geen moment aan gedacht. Het lijkt wel of het ziek-zijn zelf hier gewoon niet aan de orde is. Of lees en hoor ik alleen maar cijfers, en kijk ik niet grondig genoeg naar wat het eigenlijk echt is?

In ieder geval heb ik het niet echt opgevolgd vanaf het begin. Het is pas vanaf het moment dat gasten aankwamen en geen hand wilden schudden uit angst voor ‘De Corona’ dat ik begon te beseffen dat dit ook voor ons wel eens gevolgen kon hebben. Omdat nu meer en meer mensen geen handen meer schudden, geen kussen meer geven, valt het me op. Zeker hier in Spanje waar ze eigenlijk heel lichamelijk omgaan met elkaar. En ik ben daar ondertussen heel gewoon aan geworden, meer zelfs, het is voor mij op dit moment een heel onnatuurlijke manier van omgaan met mensen. Ik voel een sterke drang om toch even mijn hand vriendschappelijk op iemands schouder te leggen, om een begroetingskus te geven. Ik voel me heel erg ongemakkelijk en vreemd om mensen te begroeten vanop een afstand. Mensen die ik altijd kus als die komen, zoals Marta onze poetshulp, en onze tuinmannen. Dit voelt niet goed voor mij. Ik merk dat bij het praten met mensen de persoonlijke cirkel rondom hen veel groter is dan normaal. Dat contacten daardoor minder joviaal lopen, minder vriendschappelijk. Het voelt aan alsof ik met vreemden praat, mensen waar ik geen band mee heb. En in ons concept is dat uitermate ongemakkelijk. Het draait net om het familiale, om het creëren van een vriendschappelijke en joviale sfeer. Bij sommige mensen lukt dat gelukkig wel nog, maar ik vrees dat iedereen er zal aan moeten meewerken. Dat het gezonde verstand het zal moeten overnemen van het gevoel. Probleem is dat ik niet functioneer op een normale manier als ik mijn gevoel niet mee mag laten leiden hoe ik mij gedraag. Ik vrees dat ik heel ‘onecht’ zal overkomen op mensen, gewoon omdat ik mezelf niet mag zijn. Dit kan een egoïstische gedachte zijn. En dat is het misschien ook, in tijden van ‘crisis’. Maar mag het even? Mag ik mijn egoïstische gedachten beleven en ondergaan? Ik leef in ongelooflijke dualiteit op dit moment en het geeft geen prettig gevoel. Maar zoals gewoonlijk maken we altijd het beste van de situatie waarin we zitten. Ook nu. Mijn leuze blijft ‘alle nadeel heb zijn voordeel’, ook nu. Al kan ik op dit moment nog niet bedenken welk…

Wordt vervolgd…

Hasta Luego,

Annemie ofte Ana

Misschien lees je graag “De vlucht uit Egypte” ?