Vacaciones en España

San Vicente del Raspeig, 6 juli 2019

Het is zaterdagochtend, 6 uur, en zoals zo vaak is de vroege ochtend, die voor velen nog midden in de nacht is voor mij het ideale moment om te schrijven. De natuur begint te ontwaken, ik hoor de haan kraaien, de vogels schuchter hun lied aanheffen, de pauw ergens beneden roepen. Ik zit buiten, naakt, want het is nu al 24 graden. Het belooft weer een hete dag te worden. Ze voorspellen zelfs een hittegolf, en hier blijkt dat naar de 40 graden toe te gaan. Ik begin de Spaanse gewoontes ook al aan te nemen, en mijd ook de middagzon. Vaak gaan we na het middageten en na onze korte power-nap in het zwembad, drijvend op een matrasje, terug naar binnen. We gaan ook zoveel mogelijk in de schaduw zitten, en dat terwijl de gasten liggen te bakken in de zon. Net als ik vroeger ook deed trouwens. Blijkbaar is hier wonen toch anders dan hier op vakantie komen. Vreemd hoe snel je de gewoontes van de ‘locals’ overneemt. Wellicht lopen wij dan in december als het 20 graden is ook in een dikke jas, net als de Spanjaarden😉.

Een uurtje geleden zijn we opgestaan om onze laatste gasten uit te zwaaien. We staan erop om persoonlijk afscheid te nemen van onze gasten, welk uur het ook is, zodat ze niet als een dief in de nacht moeten vertrekken met een eerder vreemd gevoel als ze de deur achter zich moeten dicht trekken en helemaal alleen moeten vertrekken. Tot nu toe hebben we bij onze gasten enkel gemengde gevoelens gezien, gaande van spijt dat hun zalige vakantie hier al voorbij is, tot toch ook wel uitzien naar het terugzien van familie en vrienden. Maar de algemene conclusie is dat iedereen op zijn manier heeft genoten van zijn verblijf. Mission accomplished !

Ondertussen begint het licht te worden. In amper een kwartier tijd begint de hemel op te klaren, vreemd, het was mij vroeger nooit opgevallen. Ik merk dat ik nooit zo mee met de natuur geleefd heb als hier. Ik geniet van het lied van de vogels, van de roep van de pauw, het koeren van de duiven, van het zicht op de overvliegende zwaluwen en vleermuisjes, van onze nieuwe huisdiertje de roze gekko, compleet in een van onze moodcolors, in het roze. Heerlijk. Maar leven met de natuur betekent natuurlijk ook dat je er de muggen er moet bijnemen, en de wespen hier en daar…

Vandaag sluiten we de boel tot en met 16 juli, en nemen we vakantie in eigen land. We kunnen de rust nu wel even gebruiken. Het waren heel intense 3 weken, en bij uitbreiding heel intense maanden, waarbij we eigenlijk amper alleen waren met ons tweetjes. Vandaar dat we besloten hebben om het ervan te nemen. We plannen onze 10 dagen propvol met toeristische uitstappen om eindelijk zelf even de streek te verkennen en onze gasten toch ook een beetje informatie te kunnen geven. Want we moeten toegeven, daarin zijn we wel een beetje tekort geschoten met onze eerste gasten. Gewoon omdat we prioriteiten moesten stellen om alles klaar te krijgen om open te kunnen gaan. En altijd opnieuw zul je merken dat je tegen de klok, tegen een deadline aan moet werken, en nooit lijk je tijdig klaar te zullen zijn met een zee van tijd op overschot. Het is eigen aan projecten, zo vertelt Wim mij. En hij kan het weten, met zijn jarenlange ervaring aan projectbegeleiding.

We hebben zelfs een babybezoek in onze planning staan, en een bezoek aan vrienden een uurtje hiervandaan. Toch vreemd, maar vooral ook heel erg fijn, dat we na hier amper 5 maand te wonen al zulke bezoeken kunnen afleggen. Het is uiteindelijk toch heel belangrijk om hier een sociaal netwerk op te bouwen.

Het enige wat fel achteruitgegaan is de voorbije weken is onze kennis van het Spaans. Het feit dat we tot nu toe enkel maar contact hadden met Nederlandstalige gasten, en dat de Spaansprekende werkmannen hier maar heel sporadisch meer over de vloer komen, maakt dat we nog weinig Spaans horen spreken. Enkel misschien in de winkel. Ook hieraan wil ik de komende weken weer wat aandacht aan besteden. We proberen in ieder geval ook leuke adresjes te vinden om uit eten te gaan, en dan specifiek de echte Spaanse typische kleine restaurantjes, waar dan ook enkel Spaans gesproken wordt.

Ik moet toegeven, ik zie ernaar uit. Ook het lekker relaxen op ons eigen domein, misschien ook de sauna uitgebreid uittesten, in de hangmat luieren. Gewoon samen met Wim nog eens leuke dingen doen. Genieten van elkaar. Het laatste anderhalf jaar stond volledig in het teken van Lavinia. Alle gesprekken, alle voorbereidingen. Het was echt ook wel heel erg boeiend en heel erg leuk, maar even stilstaan bij elkaar is toch heel belangrijk. Ik hoop alleen dat ik Lavinia even kan loslaten, en ook even kan denken in termen die niets te maken hebben met ons project. Ik was mij er niet van bewust dat Lavinia mijn denken volledig opslorpte. Gelukkig heeft Wim tijdig aan de bel getrokken om mij hiervan bewust te maken, en te zorgen dat we als koppel ook even tijd nemen voor onszelf, en enkel voor onszelf.

Tijd om even rust te vinden, om daarna met hernieuwde kracht onze volgende gasten te ontvangen.

Hasta luego, tot na onze vakantie !

Annemie ofte Ana