80. Valencia, eindelijk…

Valencia, donderdag 24 februari 2022,

Het is gelukt, we zijn eindelijk op vakantie, in ‘eigen land’, dat wel, maar hoe heerlijk is dat.

Toen we nog in België woonden, maakten we jaarlijks een city-trip. Kilometers te voet afleggen, mooie historische gebouwen bewonderen, flaneren en sfeer snuiven. Tot nu toe waren we er gewoon weg niet aan toe gekomen. Te druk, weet je wel. Of heet het : niet kunnen loslaten? Het is niet makkelijk, je kleine peuter, alias ‘Lavinia’ achter te laten in andermans handen. Vooral niet nu je er nog eens een kleine baby – in de vorm van een ‘penthouse’ is bijgekomen. En vooral omdat er nog allerlei kleine dingetjes aan afgewerkt moeten worden. Onze hulptroepen – de drie musketiers – stonden erop dat we vakantie namen, en niet in Lavinia. Even weg, even alles loslaten, ons even in een andere wereld laten onderdompelen. Even de stekker eruit halen, even resetten. Het moest. We hadden het zo nodig. We hunkerden beiden naar een beetje ongedwongen tijd voor mekaar. Ik had het gevoel niet te kunnen de-connecteren als we thuis bleven. Hoe graag we ook thuis zijn. Hoezeer we ook genieten van ons eigen kleine paradijs, ons eiland van geluk in de grote wereld. Soms is het nodig om even een eilandje te vormen als koppel en te verdwijnen in de onbekende massa. Gewoon even twee ochtenden wakker worden in de wetenschap dat niemand verwacht dat je er opnieuw staat, dat je heel gewoon, terug het weekend-gevoel van weleer kunt ervaren om je om te draaien in je bed. Je te nestelen in de warmte van elkaars armen. Gewoon, zomaar, geen tikkende klok, geen stress, geen gevoel van ‘ze-kunnen-niet-zonder-mij’. Het welbekende gevoel van elke zelfstandige (zzp’er) dat je er altijd moet zijn voor je klanten. Het verwonderde mij dat Wim het moeilijker had om het los te laten als ik. Hij was dan ook tot enkele minuten voor we vertrokken druk in de weer geweest om de meest dringende zaken weg te werken.

Maandag pas zijn onze vrijwilligers aangekomen om de handen uit de mouwen te steken. Door omstandigheden een weekje later dan gepland. Helaas bleek de dag van hun aankomst weer zo’n dag te zijn waarop alles fout liep, en bovendien extreem hectisch. Ik was op zijn minst gezegd ‘helemaal opgedraaid’, en nog druk doende toen ze aankwamen. Niet echt het warmste onthaal, en een beetje egoïstisch, want ik bleef in mijn achtbaan rondjes draaien alsof niets mij een halt kon toeroepen.

Pas toen we samen aan tafel aanschoven kon ik enigszins tot rust komen. De sfeer zat er vrij snel in, er werd gelachen, geplaagd en ik kreeg onmiddellijk het gevoel dat ik even stoom kon loslaten. Het bleek ook heel snel dat ze het meenden, het Hollandse koppel dat in december nog bij ons was om ons bij te staan, en de Belg die maar wat graag de handen uit de mouwen kwamen steken. Het was hen duidelijk. Ze waren afgereisd (meer dan 1900 kilometer), enkel en alleen om ons te helpen, en om ons de kans te geven om er enkele dagen op uit te trekken. Soms vragen we ons af hoe het komt dat we dit geluk hebben. Dat we zulke mensen in ons leven mogen ontmoeten, die gewoon uit sympathie en met een hoge ‘gun-factor’ de auto of het vliegtuig nemen om dit voor ons te doen. Mensen die we leerden kennen toen ze bij ons op vakantie kwamen. We zijn ontzettend dankbaar voor dit bijzondere gebaar. En zo hebben we achter de schermen nog heel wat mensen die met dezelfde onbaatzuchtigheid, en elk op hun eigen manier en eigen talenten hun grote steen bijdragen aan ons project. Zo bood iemand op een mooie dag, spontaan zijn hulp aan bij het vertalen van mijn boek ‘Waarom is Oma Bloot?’. Sneller dan het licht nog, komt de gecorrigeerde vertaling netjes terug in mijn mailbox terecht. En zo kan ik nog heel veel voorbeelden opsommen. Nooit of te nimmer hadden we dit kunnen dromen. Hoe onze droom plots ook een stukje mee wordt opgebouwd met de vele puzzelstukjes die door zovele mensen worden aangelegd.

Als ik mezelf van bovenaf bekijk, lijkt het wel alsof Spanje mij heeft geleerd deel uit te maken van een community. Deel van een groter geheel. Terwijl ik in België vooral de nood had om mij op te sluiten achter de gordijnen, en onder mijn dekentje voor de TV, in mijn veilige cocon, lijk ik hier vooral heel veel meer vertrouwen te hebben in de mensen rondom mij. In Spanje is het heel gewoon dat mensen dingen voor elkaar doen. Ook voor mensen die ze niet kennen, gewoon omdat dit in hun cultuur ingebakken is. Onze verbouwingen hebben ons dat weeral eens getoond. Alles is bijna smoothly verlopen, de werkmannen zochten in hun eigen netwerk telkens weer voor mankracht om te helpen. Trouw, elke dag opnieuw, stonden ze op post om zich uit de naad te werken voor een niet alledaags project. Het bijzondere is dat wij het volste vertrouwen hebben in Miguel en zijn ploeg, alsook in onze huisbewaarders. Zelfs zoveel vertrouwen, dat wij ons huis in volle gerustheid bij hen achterlaten. Het stoort mij totaal niet dat nu iemand anders aan onze eettafel zit, in mijn koelkast kaas zoekt, in mijn potten roert, de poezen verzorgt, alsof ze thuis zijn. Het is net alsof het familie is. Een voor mij – vóór Spanje – ongekend gevoel. En net daardoor kunnen wij genieten van deze luttele daagjes vakantie. Heerlijk kuierend door het prachtige Valencia. Vol verwondering terug toerist mogen zijn, een terrasje doen wanneer wij dat willen, en niet omdat het nu net even kan. Vele kilometers afleggen, je voeten niet meer voelen – of net iets teveel – met verhitte gezichten terug in de eentonige hotelkamer komen, maar je toch thuis voelen. Verwonderd kunnen zijn om andere dingen dan je eigen kleine droomwereld, buiten je vertrouwde cirkel treden. Vastellen dat de wereld groter is dan je eigen gecreëerde oase, en tegelijk hunkeren om terug naar huis te gaan. De energie weer door je lijf voelen stromen, de goesting om volgende maandag aan je nieuwe seizoen te starten. Heel goed wetende, dat we binnen minder dan 24 uur een inhuldigingsfeestje georganiseerd hebben als dank voor het harde werk van de werkmannen gedurende de voorbije twee maand. En de organisatie ervan voor een groot deel uit handen te geven, gewoon omdat het mag. Een huzarenstukje heeft de aannemer en zijn ploeg gerealiseerd.

En dus zit Wim hier naast mij nog een filmpje in elkaar te boksen, terwijl ik mijn verhaal neerpen. Nooit kan je het echt volledig loslaten. Niet echt.
Maar het is aardig gelukt. We hebben genoten van deze voorbije twee dagen met elkaar. We hebben gelachen en over koetjes en kalfjes gepraat, de meest fantastische dingen gezien, elkaar weer iets dichterbij gevoeld. Dank aan ieder dit mogelijk maakte !

Heel binnenkort mogen jullie ook getuige zijn van onze jongste telg van de familie : penthouse Sensación, een bijzonder mooi plekje, al zeg ik het zelf…

Hasta luego,

Annemie ofte Ana