51. Vandaag is rood gewoon weer liefde tussen jou en mij (*)

Lavinia, zaterdag 5 september 2020

Een uurtje geleden zijn de voorlopig laatste gasten vertrokken, terug richting België. Het was een zeer dubbel gevoel, want dit is véél te vroeg op het jaar. Vermoedelijk is ons seizoen, en dat van alle accommodaties in Spanje nu al voorbij. September had onze topmaand moeten worden, maar helaas is alles nu geannuleerd. Het waren vreemde weken waarbij de onzekerheid heel erg knaagde bij mij. Telkens angstvallig het nieuws in de gaten houdend, zowel in Nederland, Duitsland, België en Spanje. En toch lijkt het nieuws vanuit België bij iedereen als een bom ingeslagen te zijn. Spanje kleurde plots rood en werd een no-go zone. Niemand lijkt het te begrijpen. Terwijl er tot op heden geen echte veranderingen waren in Spanje zelf. De zones die Spanje zelf oranje kleurde, zijn terecht, en daar werden ook onmiddellijk maatregelen genomen. Wanneer Spanje het kleurboek ter hand neemt, blijft Alicante geel, er is niets veranderd, de nodige voorzichtigheid wordt gewoon verder aangehouden. De situatie wordt even nauwgezet opgevolgd, maar er worden geen nieuwe beperkingen opgelegd. Scholen gaan volgende week gewoon open, er zijn geen extra restricties, nada. Ook wij begrijpen het niet. Maar wellicht zijn wij bevooroordeeld omdat we nu eenmaal moeten leven van onze -hoofdzakelijk buitenlandse- gasten. Dat staat als een paal boven water. En natuurlijk betekent ‘geen gasten’ enkel maar dat de kosten blijven lopen tegenover nul inkomsten. Ik wil me niet te subjectief opstellen, en ik hoor constant reacties van vrienden of collega’s van gasten die vertelden dat ze als ‘egoïstisch’ worden bestempeld omdat ze er toch voor kiezen om op reis te komen naar onze contreien. Mensen worden met de vinger gewezen. We katapulteren onszelf plots terug in de middeleeuwen waar mensen werden uitgestoten omdat ze de pest hadden. Waar mensen plots niet meer waardig waren om te leven, waar ze met de vinger gewezen werden wanneer ze durfden contact nemen met een zieke.

bron : commons.wikimedia.org

Molokaï lijkt plots weer dichter te komen. Ik las een artikel waarin een meisje op school -ik weet niet of het in België was of niet- zwaar vernederd en gepest werd omdat men haar ervan beschuldigde dat zij de andere kinderen had ‘besmet’. Alsof het een bewuste keuze is van iemand om een ander te besmetten, het is vaak gewoon pech hebben dat je besmet geraakt -als je je tenminste aan de regels houdt.

Gaan we ons als mensheid weer zo verlagen? We zijn zoveel wijzer, zoveel slimmer, weten zoveel meer, althans zo houden we onszelf voor. Maar eigenlijk zijn we niet veel beter dan de onwetende mensen toen. Hebben we dan niets geleerd? Het maakt me boos en verdrietig. Ik las zelfs een reactie van een iemand op FB die reageerde op een B&B houder die zijn onmacht neerschreef omdat hij zijn zaak na amper 2 jaar misschien moest sluiten door deze omstandigheden. Het was een bijzonder harteloze wraakreactie van iemand die vond dat ‘de een zijn dood, de ander zijn brood’ was, en dat het niet meer dan normaal was, zelfs gerechtvaardigd dat b&b’s over kop zouden gaan omdat mensen niet naar Spanje willen of mogen komen. Hij maakte totaal geen abstractie van het feit dat de meerderheid van de mensen het totaal overroepen vindt dat Spanje plots volledig rood kleurt, terwijl in België die meer dan tien keer kleiner is, wél in zones opgedeeld wordt. Waarom is het zo moeilijk om anderen iets te gunnen? Het lijkt mij een kortzichtige en een jaloerse opmerking. Maar, ik meng mij niet in dit debat. Ik heb er geen zeggenschap over, ik wil mij er ook niet druk over maken.

Het brengt alleen maar negatieve energie op om daarmee bezig te zijn. Toen we het lazen, hadden we ons net geïnstalleerd met een hapje en een drankje in de cosy corner aan de jacuzzi. We zouden een avondje voor onszelf nemen en in het schijnsel van de volle maan genieten van het prachtige uitzicht en het heerlijke water van ons oversized ‘bad’. Wat hebben we al genoten van die investering trouwens!

Maar toen het berichtje binnenkwam, viel de hemel op mijn kop. Plots zakte de grond onder onze voeten weg. Toch onder die van mij. Want Wim bleef er -zoals altijd- kalm onder. Vanaf 8 september hadden we normaal 3 koppels ontvangen, en een dag later nog een koppel. En plots viel dit volledig weg. Ook al had ik dit verwacht, ook al had ik hiermee heel erg rekening gehouden, toch hoopte ik ergens diep vanbinnen dat we pas na de 8^e in een negatief reisadvies zouden vallen. Helaas. Bovendien hadden de gasten op verkeerde knopjes van het paneel van de jacuzzi gedrukt, waardoor het water plots maar 30 graden was. Ons avondje viel in duigen…

Maar we zouden onszelf niet zijn, als we niet snel de draad oppikten om weer een extra hoofdstukje te breien aan ons concept. Al is het dan misschien slechts een voorlopige noodoplossing om de komende maanden te overbruggen. Want volgend jaar ziet er weer helemaal anders uit. Zolang corona geen roet in het eten strooit, wordt 2021 weer een topjaar.

Bron : mamaplaats.nl

Wim had de vuurkorf tot op ons persoonlijk terras gesleurd, en frituurde enkele vettige hapjes, en met een glaasje wijn erbij, werd het uiteindelijk een top-avond. Heerlijk genietend van wat we wél hebben. Het onvoorstelbare unieke vergezicht over de zee en Alicante. De luxe om tot laat in de avond nog buiten te kunnen zitten, naakt überhaupt. In de warm-gele gloed van de vlammen, hebben we urenlang gepraat. Niet enkel over ons nieuwe plan, maar ook over wat de hele situatie met ons doet, als mens en als koppel. Het was een deugddoend gesprek. Al die onzekerheid en stress doen iets met een mens natuurlijk. En als ik het zo rondom ons hoor, is dat voor elk van ons een grote stressor. Elk met een andere impact op zijn leven, maar het laat niemand onberoerd. Daarom ben ik blij dat we tenminste twee maand en een half toch aan heel wat gasten even rust en een zorgeloze vakantie konden geven. Elke gast, zonder uitzondering, gaf te kennen dat hij enorme stress ervaarde, en echt toe was aan deze vakantie. Meer nog dan andere jaren. Het was heerlijk om te zien hoe mensen zich hier -na enkele uren soms al- volledig konden ontspannen. Weg zorgen, weg stress, weg negativiteit. Ze waren zo opgelucht om hier aan te komen, en te ontdekken dat dit voor hen een echte oase was. Het was voor de meesten onder hen thuiskomen na een helse tocht van vele maanden op de tippen van hun tenen lopen. Ieder van hen droeg de koffer van corona met zich mee. Je kon letterlijk zien aan de houding en bewegingen van mensen dat deze koffer loodzwaar was, veel zwaarder dan welke koffer ook. Nog even sjouwden ze hem verder tot aan de deur van hun villa. En van zodra ze hun eigen koffers op de grond plaatsten, de villa in zich opgenomen hadden, en letterlijk hun kleren van zich afschudden, verdween de last van die ene last, waarvan mensen soms niet door hadden hoe zwaar die wel woog. De bewegingen werden vlotter, de ademhaling rustiger, terwijl de gedachte ‘we hebben het gehaald, we zijn er geraakt’ nog even moest doordringen. Reizen was niet meer wat het altijd was geweest. Maar hier in Lavinia konden de gasten dit loslaten. Meer als vorig jaar nog, hebben we mensen intens zien genieten. Van het onbezorgd lezen van een boek, van het genieten van de warmte van de zon op hun lichaam, van de stilte, van de bubbel van happiness. Mensen zochten bewust sociaal contact -voortdurend rekening houdend met de corona regels uiteraard-, ze zogen de gezellige gesprekken als het ware in zich op, dankbaar dat er ook een beetje ‘normaal’ bestond. Onze taak was het faciliteren van die sociale contacten, onzichtbaar ont-zorgen. In ons hoofd speelde constant de corona-factor. Maar de gasten mochten dit even vergeten. Zij mochten even doen alsof corona niet bestond… Heel even. Wij waren de orkestleider, die met een maskertje om, mensen aan tafel konden laten genieten van lekker eten en drinken, van gezellig babbelen en onbezorgd lachen.

Wij zorgden dat de afstand bewaard werd, heel eenvoudig door de tafelschikking zo op te stellen dat iedereen netjes ver genoeg van elkaar zat, maar toch kon genieten van het samen tafelen . Het werden ontzettend aangename avonden, waar we zelf ook heel veel energie konden uithalen. En dat wil ik onthouden, die momenten van echt menselijk contact -ook al is het dan een beetje ongemakkelijk omdat je elkaar niet even kunt aanraken met een vriendschappelijk schouderklopje of een welgemeende knuffel.

Bron : drones.nl

Als ik zag en hoorde, dat de gasten die hier kwamen, zelf de dagjesmensen, hun batterijen konden opladen als nooit tevoren, dan werd ook mijn batterij mee opgeladen. Mijn batterij van mooie herinneringen, die ik eeuwig zal koesteren. Ik wil het jullie niet ontzeggen, deze prachtige boodschap in ons gastenboek van onze voorlopig laatste gasten…

Dit gastenboek betekent zoveel voor mij, voor ons. Je weet natuurlijk dat mensen daar niets negatiefs in schrijven. En net daarom is dit zo mooi ; dit boek is het positieve verhaal van Lavinia, van iedereen die mee helpt bouwen aan het unieke interactieve levensverhaal van onze jongste telg, Lavinia. En dit bleek weeral vorige week toen de Belgische W&A zomaar hielpen om onze loungebank van pallethout -hoe kan het ook anders- in elkaar te knutselen. We hadden het nog zo uitgedokterd, iedereen was op uitstap, dus konden we er lekker aan werken, zonder iemand te storen. We waren nog volop aan het nadenken hoe we in godsnaam de rugleuning zouden vast maken, toen ze plots de trap opkwamen. Vroeger dan verwacht waren W&A naar ‘huis’ gekomen. We voelden ons een beetje ‘betrapt’, want het was echt niet de bedoeling om dit soort werkje te doen terwijl de gasten thuis waren. Maar, al bij al waren we wel heel erg blij met hun voorstel om even te helpen. Uiteindelijk zette W. de hele bank in mekaar, bijgestaan door zijn vrouw en mijzelf, om alle materiaal aan te geven. Telkens in een vreemde dans om elkaar heen lopend, om alsnog de bewuste distance te bewaren. Het werd uiteindelijk een heel erg aangename namiddag, ongedwongen en heel erg gezellig.

Het resultaat is wondermooi, en de lounge werd diezelfde avond nog ingewijd tijdens onze night swimming bij het knetterende vuur uit de vuurkorf, naast het verlichte zwembad. Urenlang hebben we de meest gezellige avond beleefd. De uitspraak “meer moet dat niet zijn”, zegt het allemaal. Zo vaak denken mensen dat ze uitzonderlijke dingen moeten doen op vakantie om te genieten. Maar het eenvoudig samenzijn met anderen, kijkend naar de sterren en naar de dansende vlammen met een goed glaasje wijn, een croque uit het vuistje, pratend over wat er dan ook in je opkomt, dat is ook vakantie. Ook voor ons.

Ik wil geen pleidooi houden over hoe veilig het hier wel is. Laat ieder dat voor zichzelf uitmaken. Wij  hoeven anderen niet te zeggen dat ze wel veilig op vakantie kunnen komen. Wij kunnen alleen maar zorgen dat gasten die wél komen, dat gevoel van veiligheid hier optimaal kunnen ervaren. Niet meer, niet minder. Jawel, ik moet mezelf verbeteren. We kunnen ze de vakantie geven waar ze echt nood aan hebben, de rust die ze zoeken kunnen ze hier vinden.

De komende maand, en bij uitbreiding zolang Spanje de stempel van negatief reisadvies draagt, richten we ons noodgedwongen tijdelijk volop op de Spaanse vakantiezoekers. Omdat de Spaanse gasten niet in de mogelijkheid zijn om lange vakanties te betalen, gaan zij vaak op zoek naar enkele dagen in het weekend om ertussen uit gaan. De volgende dagen werken we een aantal nieuwe ideeën uit om hierop in te spelen. Het wordt dus best nog spannend of het ons lukt. Dag per dag bekijken we de situatie. En vanaf 2021 is voor mijn part alles weer normaal. Geen zorgen voor morgen, want morgen komt toch vanzelf.

Ondertussen nemen ook wij even de tijd om een beetje te genieten van ons eigen vakantiedomein en van de heerlijke temperaturen, nu nog altijd rond de 30°. Misschien komt het er zelfs van om nog eens een boek te lezen, en wat Spaans te oefenen. 😊

Hasta la vista!

Annemie ofte Ana

(*) uit ‘Rood’ van Marco Borsato