Viva España

Spanje, Maandag 21 januari 2019

De eerste week hier in onze nieuwe thuis is voorbij gevlogen.

De rit naar hier hebben we gelukkig op een gezapig tempo gedaan, want de tweede dag ben ik ziek gevallen. Buikkrampen, enorme vermoeidheid, draaierig, kortom ellendig gevoel. Gevolg was dat ik niet kon rijden en Wim de hele rit voor zijn rekening moest nemen. Alsof het zo moest zijn hadden we op voorhand niets gepland en niets gereserveerd. Dit gaf ons de vrijheid om onderweg te zien tot hoever we raakten en daar iets te zoeken om te overnachten. We hebben toch wel enkele heerlijke plekjes ontdekt. (foto van het zicht vanuit hotel aan zee).

Alhoewel de rit 1850 km was in het totaal is hij voorbij gevlogen. We hebben heel veel gebabbeld, Spaans geleerd, gelachen, gemijmerd, ikke geslapen 😊, gezongen,… hoe dichter we kwamen bij San Vicente Del Raspeig, hoe mooier het weer werd en hoe meer we de smaak te pakken kregen.

Onderweg werd de realiteit wel echt, het was niet zomaar even op reis gaan, het was definitief. En dat bevreemdde. Het was een gevoel dat ik nog nooit had ervaren. Ergens naartoe rijden voor de eerste keer en nooit meer terugkeren. Ik moet toegeven dat af en toe de onzekerheid toch opkwam, de schrik voor het onbekende, of meer voor het onomkeerbare. Alhoewel dit altijd om te keren is natuurlijk. Lukt het niet, dan verkopen we terug en zien we wel. Maar dit staat niet in onze top of mind. Nee, we zijn er beiden van overtuigd dat we dit tot een succesverhaal gaan maken. We hebben er alle twee zoveel zin in. Wim lijkt minder onzekerheden te hebben als ik. Hij is vooral heel erg gedreven en lijkt zo opgelucht dat het eindelijk zover is. Eigenlijk overkwam mij die onzekerheid enkel op de weg naar hier, want van zodra we de poort naar ons resort openden, wist ik dat dit ‘het’ was. Het is een gevoel dat niet te omschrijven valt. Het is hier gewoon prachtig. Het zicht op de bergen en de stad, de palmbomen, de sterren die zoveel helderder zijn, en dan de zon, de zon en nog eens de zon. Zo heerlijk om weer die warmte te voelen die toch wel helemaal anders is dan de warmte van eender welke warmtebron. De lucht is helder blauw, de vogels zijn hier levendig en luidruchtig, en dat midden in de winter. (stukje film met vogelgeluiden?) De temperaturen klimmen tot 30 graden in de zon op het heetste moment van de dag. Maar van zodra de zon weg is, duiken we richting 12 graden. Maar who cares? als je gemiddeld zo’n 7 uur stralende zon hebt op een dag?

Toen we aankwamen kregen we een rondleiding van Elli en Lea van Open door Spain en met werfleider Juan Carlos. We waren in positieve zin verrast dat er al zoveel gebeurd was. Vicente, de aannemer had zich duidelijk aan zijn woord gehouden. Het kleinste huisje vlak aan het zwembad was klaar om erin te kamperen. Ja, echt wel kamperen ; geen verwarming, geen koelkast, geen kookfaciliteiten. Maar er is elektriciteit en warm water en mogelijkheid tot douchen, net zoals we minimum gevraagd hadden. Pas toen we echt in ons huisje begonnen in te trekken ontdekten we dat de verlichting wel heel erg tot een minimum was herleid. Er staken enkel draden uit het plafond, geen suikertje, geen socket. Gevolg was dat we holderdebolder naar de winkel moesten rijden om voor het donker toch nog lampen te hangen, want we vreesden dat het hier wel eens heel erg donker kon worden. Het ophangen van de lampen op zich was ook al geen sinecure, want we hadden niet het geschikte materiaal wegens ergens in de vele dozen en niet genoeg tijd om er naar te zoeken. Dan maar improviseren met een mesje en een opstapje dat we blijkbaar toch nog meegebracht hadden in de auto. Na een tijd hadden we dan toch licht in de duisternis.

Gelukkig had ik eraan gedacht om ook een elektrisch vuurtje mee te brengen voor de kille avonden, want, ja binnen bleek het algauw maar 15 graden te zijn. Net iets te fris om stil te zitten.

Gezien het feit dat uit eten hier echt niet duur is, hadden we op voorhand al ingecalculeerd dat we de eerste dagen gewoon uit eten zouden gaan. Uiteindelijk is dit ook werken, want we moeten onze toekomstige gasten ook wegwijs kunnen maken. Alleen begint het diner hier pas ten vroegste tussen 20u en 21u. Je vindt echt heel weinig zaken die al om 20u eten aanbieden. We doen het dus op de Spanish way. Laat lunchen -rond 14u- en vaak pas tegen 22u gaan dineren. Het hele leven is hierrond opgebouwd. Er wordt siësta gehouden en alles valt op dat moment ook stil. Geen winkels meer open tussen 13u en 17u. Het voordeel is wel dat alle winkels open zijn tot 22u. We hebben er geen enkele moeite mee om ons hieraan aan te passen. Op die manier hebben we lekker lange dagen om veel werk te verzetten en kunnen we het ons permitteren om pas na 17u de deur uit te gaan om boodschappen te doen en al wat nodig is.

Woensdag is dan onze inboedel uit België aangekomen met de verhuisfirma. Het bleek helemaal geen eenvoudige verhuis te zijn, omwille van de bereikbaarheid en de verschillende huisjes op verschillende niveaus. Op de koop toe bleek het hek van de privéweg die toegang geeft tot de meest bereikbare plek van ons domein gesloten te zijn. Nochtans was dit op voorhand bevraagd door ons en had de aannemer ons verzekerd dat die open zou zijn. De enige die daar nog een sleutel van had was onze buurvrouw op de berg. Maar die gaf niet thuis, in ieder geval toonde ze zich niet, en nam ze ook de telefoon niet op. Tot frustratie ondertussen van de verhuisfirma die geen andere mogelijkheid zag dan via die toegangsweg te verhuizen, want onze oprit vooraan heeft maar liefst een hellingsgraad van 11 procent en is wel 100 m lang. Uiteindelijk zijn we door een ultieme wanhoopspoging om alle sleutels aan onze eigen sleutelbos te proberen in staat geweest om de poort toch tijdig open te krijgen. Niemand wist dat de sleutel al die tijd gewoon in ons bezit was… hoe hilarisch was dat ! Eind goed al goed. Na ongeveer 6 uur keihard werken met 5 man van de verhuisfirma was alles verhuisd. Ik verbeter mezelf : stond alles netjes geordend per kleurcode die we vooraf meegaven. We zullen nog ettelijke uren werk hebben om alles terug uit te pakken en de juiste plaats te geven. Maar dit is voor later. Prioriteit is nu alles hier een beetje leefbaarder maken zodat we comfortabeler kunnen leven dag in dag uit en dat we kunnen koken, douchen enzovoort. Ondertussen is het heerlijk improviseren zoals de barbecue die we dit weekend deden. We nemen het er allemaal graag bij en laten het niet aan ons hart komen. We genieten met volle teugen en zien enkel uitdagingen die we met volle goesting aangaan.

Morgen hebben we een afspraak in de ambassade, proberen we uit te vlooien hoe het komt dat we nog geen post ontvangen hebben, gaan we ons inschrijven bij de ‘social seguridad’ (sociale zekerheid) gaan we voor de zoveelste keer op zoek naar ‘rebajas’ (solden) om onze villaatjes in te richten, en wil ik dolgraag aan de slag om hier nog wat meubeltjes in elkaar te knutselen en ons huisje alvast in te richten. Wim gaat zich de rest van de tijd vooral toeleggen op het marketing gedeelte, want we moeten dringend gasten aan trekken via kanalen met een heel groot bereik. Alhoewel onze foto’s op facebook misschien anders doen vermoeden, blijft het keihard werken. Maar wel werken met heel veel plezier, en samen. We voelen ons als koppel zo sterk, en dat gevoel neemt alleen maar toe. Er is niemand anders op deze wereldbol waarmee ik dit avontuur zou aandurven. Wim is echt mijn soulmate, en ik de zijne, we vullen elkaar zo goed aan, en ons respect voor elkaar is zo groot. Dat maakt dat we tegen elk probleem opgewassen zijn. En wellicht zal ons dat in de toekomst nog heel goed van pas komen…

Hasta luego !

Annemie