De vlucht uit ‘Egypte*’ (*Lavinia)

Spanje, vrijdag 20 maart 2020

Het is bevreemdend stil geworden in Lavinia. Je hoort er niets meer, behalve de geluiden van de natuur. Nergens meer een auto die stopt, of een poort die opengeschoven wordt, of mensen op straat. Je ziet in de verte nauwelijks nog verkeer op de snelweg. Het is er doods, je voelt het zelfs aan de lucht. Die is ijl, leeg, of is het puur de reflectie van mijn gevoelens op wat het echt is? Plots zitten we met een leeg huis, terwijl we in het begin van de week nog volzet waren.
Alle gasten zijn letterlijk gevlucht naar huis, ingegeven door de angst niet meer terug naar huis te kunnen wanneer Spanje zijn grenzen ook voor het luchtverkeer zou sluiten.

De gasten die hier normaal nog langer zouden zijn, hebben toch de beslissing genomen om te vertrekken, ondanks het feit dat ze zich nergens veiliger voelden dan hier. Elk heeft zijn eigen villa, eigen terras, en kan zich perfect afzonderen van alles en iedereen. Vaak waren het de kinderen die ongerust geworden waren en hun ouders dicht bij hen wilden. Het was voor die gasten een heel dubbel gevoel, want ze hadden het hier best naar hun zin, de zon, heerlijk wandelen, niets moeten doen, … Maar aan de andere kant wil je natuurlijk thuis zijn als er vreemde dingen gebeuren die je niet in de hand hebt. Thuis in  isolatie zitten is altijd nog anders dan op ‘vakantie’. Je bent er nog altijd te gast, en ook al doe je wat je wil, alleen al het idee dat het niet je eigen ‘thuis’ is, zorgt ervoor dat je je dan net niet thuis genoeg voelt om gerust te zijn.

De voorbije week kregen we plots een andere taak toebedeeld, een taak waar we ook niet op voorbereid waren. Urenlang hebben we informatie opgezocht over wat de situatie was in Spanje, in België en in Nederland. De zoektocht was heel moeilijk, vooral over de Spaanse situatie. Voornamelijk misschien omdat we niet goed wisten welke bronnen we best konden consulteren. Na een telefoontje aan de Belgische Ambassade, bleek algauw dat zij eigenlijk ook geen info hadden. De website die ze ons aanraadden -nochtans de officiële van het Spaanse Ministerie- bleek onvoldoende info te geven. Wat konden we aanvangen met statistische info over aantal besmettingen en overledenen? Wij moesten onze gasten juiste informatie verschaffen. Na her en der informeren vonden we de nodige info zodat we onze gasten persoonlijk konden gaan inlichten. Samen gingen Wim en ik elke villa langs om de nodige uitleg te geven, en om op vragen te antwoorden. Dit bleek hard nodig, want één enkel koppel had niet het minste idee dat er in de wereld zulke onvatbaar vreemde dingen gebeurden. Zo intens waren ze tot dan toe aan het genieten geweest van hun vakantie. Ze vonden het vreemd dat er zoveel rekken leeg waren in de winkel, maar dachten dat ze gewoon laat op de dag aan het winkelen waren waardoor er al veel verkocht was. Pas toen ze over alle perikelen hoorden, drong het tot hun door wat er gaande was. Het was voor hen dan ook een redelijke shock. Vooral toen wij de boodschap moesten brengen dat heel Spanje in lockdown was en dat niemand nog in of uit ons domein mocht. Enkel noodzakelijke boodschappen doen en medicatie aanschaffen was nog toegelaten.

Op het moment dat ze vernamen dat ze ook niet meer de bergen in mochten om te gaan wandelen, bekroop de mensen een gevoel dat ze snel wegwilden. Je kunt boeken lezen en zonnen en zwemmen, maar het begrip ‘vakantie’ vervalt al snel in een begrip van ‘gevangenheid’ als je doen en laten gecontroleerd en beperkt wordt. Het feit dat politie en leger controles doen en zware boetes opleggen, wordt dat gevoel alleen maar versterkt. En controle is er. Toen Wim het afval wegbracht naar de container verderop in de straat, werd hij tegengehouden en moest hij verklaren waarom hij op de baan was. Gelukkig had hij nog een voorschrift voor de apotheek in de wagen die zijn aanwezigheid kon wettigen.

Eigenlijk zijn we de voorbije week enkel en alleen bezig geweest met Corona, meer bepaald info opzoeken en erover praten met onze gasten. Want natuurlijk is dat -zoals wereldwijd- hét gespreksonderwerp van de dag.

Het lijkt wel een oorlogssituatie, een panieksituatie waaruit mensen ten alle koste willen wegkomen. Dit wordt nog extra gevoed door valse onheilsberichten onder andere dat luchthavens gesloten zijn, enz… Deze geruchten moeten we dan checken, weeral uren aan een stuk, op verschillende officiële pagina’s en op onze beurt dan weer de correcte info doorgeven aan de gasten. Het is best een heftige week geweest. Komt daarbij dat bijna alle boekingen voor april geannuleerd en herboekt werden. Bovendien wilden we ook alle gasten die in 2020 op vakantie komen inlichten via een persoonlijke mail, én een post op onze website plaatsen hierrond. Omdat dit allemaal gevoelig ligt moet je daarbij je woorden heel goed wikken en wegen. Dus vraagt het allemaal heel veel tijd.

Ik was opgelucht toen de laatste gasten woensdag vertrokken, in de wetenschap dat iedereen terug veilig thuis zou zijn. Niet dat ik blij was dat iedereen weg was, integendeel. Het seizoen net gestart, terug helemaal in de mood, en na maanden winterrust eindelijk terug mogen ervaren hoe fijn het is onder de gasten te zijn, en dan dit. Terug naar af. Wat de toekomst brengt weet natuurlijk niemand, hoelang het duren zal weet ook niemand. Wat de financiële gevolgen zullen zijn nog veel minder. Dus doen we verder met wat nog op onze ontelbare to-do lijstjes staat. En dit houdt ook in : de broodnodige rust nemen waar we -door de deadline van de start van het nieuwe seizoen- niet aan toekwamen. Dus profiteren we ervan om heel veel te rusten, te genieten van lang uitslapen en lange siësta’s te houden, rustig alles op een rijtje te zetten, eindelijk de moestuin in orde brengen…

Het allerergste vind ik dat de kinderen die half april zouden komen dit nu niet zullen kunnen doen en dat die reizen geannuleerd moeten worden. Ik keek er zo heel erg naar uit. Het is maar de vraag of het dit jaar nog zal lukken. Het is niet zo eenvoudig om hun agenda’s net allemaal op hetzelfde moment vrij te krijgen en dat wij ook nog een weekje kunnen sluiten. Ze kiezen nu eenmaal niet altijd zelf wanneer ze verlof kunnen krijgen, jammer genoeg…

Gisteren, of was het eergisteren lagen we nog wat te soezen ’s morgens -iets wat al lang niet meer aan de orde was. Toen ik Wim vroeg welk weer het ging worden, haalde hij prompt zijn ‘madam Google’ boven op zijn smartphone en vroeg haar welk weer het zou worden. We hebben ons meer dan een half uur geamuseerd met ‘zijn madam’ die de zotste dingen uitkraamde toen we haar allerlei vragen stelden. Heerlijk die artificiële intelligentie ! Wat hebben we afgelachen! Ik laat jullie even meegenieten…

Vraag om een mopje:

Op de vraag of ze een liedje kende met de naam Wim in :

En op de vraag of ze een liedje kent over Lavinia ?

Je ziet het, we maken er het beste van. Ik zie en hoor dat mensen er vaak neerslachtig van worden, maar dan denk ik ; we zitten allemaal in hetzelfde schuitje, en al lijkt het soms een beetje oorlog, het is het niet. Binnen enkele maanden is dit alleen maar een nare herinnering en doen we voort met ons leven, hopelijk bewuster en met meer levensvreugde als voordien. Laat dit voor velen onder ons toch een wake-up call zijn. Laat ons toch beseffen hoe belangrijk het is om met elkaar in contact te treden, lichamelijk aanwezig te zijn bij elkaar, niet enkel virtueel. Laat ons beseffen wat het betekent wanneer je elkaar kunt knuffelen, elkaars warmte kunt voelen, in elkaars ogen kunt kijken, samen kunt zijn met vrienden en familie. Want geef toe ; de virtuele contacten kunnen nooit vervangen wat unieke menselijke relaties en omgang betekenen. Ik mis het in ieder geval, en ik weet wel heel zeker dat veel mensen dit nu ook zullen herkennen. Misschien moeten we nadat het hele gebeuren achter de rug is een nationale knuffeldag houden om alle schade van de voorbije dagen of weken in te halen. Ik doe mee !! Wie nog?

Hasta luego,

Annemie ofte Ana

Misschien lees je ook graag “Alle dagen zondag“