56. ‘Vriendinne’

San Vicente del Raspeig, dinsdag 27 oktober 2020

Sinterklaas was hier gisteren! Maar dan in de gedaante van Mieke, mijn ‘oude’ BFF uit mijn universiteitsjaren. En niet zomaar even, maar voorgoed. Ze heeft haar hebben en houden ingepakt, is haar auto ingestapt -met haar trouwe hond ‘Bones’- om zich terug in het Zuiden te vestigen. Terug, want jaren geleden heeft ze, samen met haar man, een hotel uitgebaat in Portugal. En bloed kruipt waar het niet gaan kan, dat hou je niet tegen. Na jaren terug in België gewoond te hebben, ondertussen verder dromend om ooit terug naar warmere oorden te trekken, heeft ze de stap gezet om dit te doen. Helemaal alleen, je moet het maar doen! Petje af, want het is toch een hele onderneming om dit avontuur op je eentje aan te gaan.

Toen ze vorig jaar de eerste keer bij ons kwam, zagen we onmiddellijk dat ze hier thuis was, en dat ze het leven in Zuid-Europa nooit echt heeft kunnen loslaten. Ze ademde de zuivere lucht tot diep in haar longen, en herkende de geur van het Zuiden. Toen al speelde de idee in haar hoofd om de stap te wagen. En amper anderhalf jaar later staat ze hier dan echt. Het lijkt zo moeilijk te vatten, zo vreemd, dat we hier altijd alleen waren, en nu plots op amper 7 minuten autorijden van onze ‘vriendinne’ wonen.

Na een rit van drie dagen is ze gisteren gearriveerd in haar nieuwe huisje. Uiteraard wilden we haar in ‘stijl’ ontvangen, maar wel te verstaan ook als een verrassing. We hadden een volledig plan uitgedokterd, met de undercover medewerking van haar dochter Elie, die ons allerlei tips gaf. Uiteraard was dit een top-secret-project, waar ook de huisbaas (die op hetzelfde domein woont) van op de hoogte werd gesteld. Het was een volledig complot, maar het bleek niet zo eenvoudig uit te voeren. Want de enige onzekere factor, was natuurlijk Mieke zelf.

Met toestemming van de huisbaas, konden we gisterenochtend de koelkast gaan bevoorraden met alles voor een lekker ontbijt, een flesje witte wijn voor bij aankomst, en een lekkere vers gemaakte tajine waar we ’s avonds samen zouden van genieten. Totaal tegen mijn geweten in, heb ik moeten liegen tegen haar, omdat ze niets zou vermoeden. Mooie vriendin ben ik, hé?

Op de middag liet ze weten dat ze rond 16.30 bij ‘ons’ zou aankomen. Shit, daar had ik niet op gerekend. Waarom ging ze niet ineens daarheen? Leugen nummer 1 : “ga toch lekker eerst naar je nieuwe huisje, en installeer je een beetje, dan komen Wim en ik in de vooravond langs om te kletsen”. Ik voelde me een echte verrader toen ik een ultrakort berichtje terugkreeg “OK”. Dat deed ze nooit. Mijn ‘zorgen-makende-ik’ gaf me een slecht gevoel, want ik vroeg me af wat ze nu wel moest denken. “Als mijn beste vrienden het niet eens de moeite vinden om mij te ontvangen en welkom te heten”… Dat ze het misschien helemaal niet leuk vond om helemaal alleen daar te moeten aankomen, want het huisje zelf had ze nog niet eens kunnen bezoeken door de corona perikelen. Ik weet hoe ik me zou voelen ; heel erg teleurgesteld.

Maar, alles voor de goede zaak, hield ik mezelf voor. Toen we zo ongeveer wisten wanneer ze precies zou aankomen, repten we ons naar haar nieuwe woonst. We hadden een Spaanse vlag bij, een toeter, en heel veel enthousiasme. Wim had het idee, om haar te staan opwachten op een honderdtal meter. Wim zelf trok zijn lederen jas aan, masker, zonnebril en fluo hesje, en zou haar doen stoppen, zichzelf voorstellend als Guardia Civil om haar “pasaporte” te vragen. Uiteraard zou ze hem herkennen, maar so what.

Wim als Guardia Civil

De camera stond opgesteld om alles vast te leggen op beeld. Even verderop zou ik dan vanuit de struiken springen, toeterend, en met de Spaanse vlag wapperend. Zo stonden we om 17.30 klaar om in actie te schieten van zodra we haar wagen zagen aanrijden. Maar, helaas, tot overmaat van ramp belde ze me op ; ze was verloren gereden, en de gps vond het adres niet. Leugen 2 : “het is vervelend dat we je niet kunnen komen halen en voorop rijden, want we moesten naar de dokter met Wim” en nog “ misschien moet je Francisco, de huisbaas bellen, die zal je vast kunnen helpen. Wij proberen dan rond 20 u bij jou te zijn”  . Het kwam er te vloeiend uit, maar met een super rot gevoel. Zo liegen, haar zo aan haar lot overlaten. Uiteindelijk is Francisco haar nog tegemoet gereden met zijn brommer, om haar de weg te wijzen. Op dat moment was het al na 18.30 en begon de avond te vallen. Dus, te donker om te filmen. Van pure ellende zijn we dan maar post gaan vatten aan de poort van het huis, om daar dan een plan B uit te voeren. De vlag en het getoeter waren er wel, de ‘flikken-controle’ niet. Jammer, al die moeite voor niets.

Maar, haar stralende gezicht, haar schaterende lach, omdat we haar zo verrast hadden, maakten alle leugens, de spanning en het wachten goed. Het werd een heerlijke avond, in haar nieuwe thuis, het decor waar ze zomaar in paste alsof het nooit anders was geweest. Het huis ademde op slag haar gezelligheid, haar warmte en positieve vibes uit, vanuit elk hoekje. Als een blij kind verkende ze alle ruimtes, dankbaar genietend om het geluk dat haar te beurt viel. En wij zagen dat het goed was. Hier is ze thuis, ook Bones, hier wordt een nieuw hoofdstuk geschreven in haar leven, en in onze vriendschap.

Hasta luego,

Annemie ofte Ana