45. Wake me up when it is all over…

Lavinia, zaterdag 23 mei 2020

Vorige maandag zijn we uiteindelijk toch in fase 1 van het de-escalatieplan gekomen! Normaal gezien zou elke fase minstens twee weken duren, maar niet dus. Het was een grote opluchting dat we dan toch terug open konden gaan. Het had echter heel wat voeten in de aarde om te weten te komen welke voorwaarden eraan verbonden werden. Wekelijks zijn we zo wel urenlang aan het surfen naar de meest officiële bronnen om alle details terug te vinden. Normaal gezien moeten wij deze informatie krijgen van onze boekhouder, maar die heeft het deze week totaal laten afweten. We kregen geen enkele communicatie. En dit terwijl er heel wat wijziging waren ten opzichte van de eerder gemelde maatregelen voor fase 1 in de week ervoor. En dus zat er niets anders op dan zelf op zoek te gaan, want we willen alles doen om ons te houden aan de regels. Het is te belangrijk, zowel voor ons als voor onze gasten. Het bleek nu plots dat je toch de volle capaciteit van de kamers kon benutten, en dat je terras voor de helft mocht bezet worden, mits de twee meter social distance. Maar het voornaamste struikelblok was wel dat noch de zwembaden, noch de wellness door de gasten mogen gebruikt worden. Wie wil er nu op naturistische vakantie komen onder een stralend zonnetje met een temperatuur van 28 graden in de schaduw, waarbij het lekker koele water van het zwembad je voortdurend uitdaagt om erin te duiken, en je er niet in mag… Ik niet in ieder geval, en ook geen enkele Spanjaard. Opnieuw moesten we onze promotie-actie aanpassen, en eerlijkheidshalve melden dat de zwembaden niet gebruikt konden worden. De hele week lang was er heel veel interesse en heel wat chat-gesprekken met Alicantinos (=inwoners van Alicante). Er was zelfs heel concreet een gezin die wou boeken, maar op het laatste moment er toch maar vanaf zag ; “no piscina =no reservación”… (geen zwembad=geen reservatie). Wij kunnen hier echter niet aan toegeven, en moeten met lede ogen zien hoe deze mensen wellicht boeken bij collega’s die het toch wagen om hun zwembad open te stellen.

Maar, zoals je ons al een beetje kent blijven we niet bij de pakken zitten, en halen we het beste uit iedere situatie. We konden rustig verder werken aan de website -die nog altijd in volle transformatie zit-, beginnen opruimen van onze technische ruimte en die om te bouwen tot een heuse werkplaats met werkbank voor mijn projecten met paletten en allerhande afvalhout, onze groentetuin onderhouden, gezellig tafelen, heerlijk dobberen op een luchtmatrasje in het zwembad -want dat mogen wij wel 😊-, en noem maar op. Deze week was er trouwens een houten pallet, je weet wel van die enorme zware, die het nodig vond om plots om te vallen op mijn grote teen. Misschien was het wel door mijn enorme lompheid en haast, ik weet haast zeker dat Wim daar van overtuigd is. Hij troost me dan wel onder het mom dat het iedereen kan overkomen, maar in zichzelf denkt hij -overigens terecht- dat het bij mij net iets vaker voorkomt.  Het werd even zwart voor mijn ogen, en ik vreesde voor een breukje. Het deed geweldig veel pijn, maar om naar de spoed te gaan en daar urenlang te wachten, had ik geen zin. Dus pikkel ik ondertussen nog steeds mankend rond, want stilzitten kan ik nu eenmaal niet met mijn onrustige geest. Als gevolg heb ik tegen de avond niet alleen een dikke teen, maar ook dito gezwollen voet, en dwingt de pijn me om toch maar te rusten.

Fase 1 betekent hier ook dat er plots enorm veel vrijheid bijkomt. We komen dan ook van volledige quarantaine, waarbij we nooit weg konden. En nu zijn plots de kappers terug open, weliswaar met de nodige bescherming en het voortdurend ontsmetten na elke klant. Nooit eerder heb ik zo genoten van de hoofdmassage tijdens het wassen van mijn haar. Eigenlijk hou ik er niet van om naar de kapper te gaan, maar nu was het een geschenk uit de hemel! Vreemd hoe zoiets banaals als ‘je haar dat niet meer in de plooi te krijgen is’ omdat de coupe er volledig uit is, plots zo belangrijk kan worden. Het enige voordeel was natuurlijk dat iedereen er als een ‘Beatle’ bijliep, en je je ook helemaal niet in het openbaar moest vertonen.

Een grapje dat mijn kapster blijkbaar niet echt begreep. Kende ze The Beatles niet, of zou het gewoon aan mijn Spaans liggen? Wellicht het laatste toch wel. Ik vond het eigenlijk best wel grappig te weten dat ze op dat moment in België hun haar nog niet konden laten knippen. Het besloop me toch wel even om weer lekker uit te dagen en mensen alvast jaloers te maken met mijn kortgeknipte kopje, maar ik deed het toch maar niet. We daagden dan maar uit met iets wat nog veel verder in de toekomst lag voor onze ex-landgenoten, de Belgen… Dinsdag zijn we op een terrasje midden in de stad uit eten geweest. Jawel ! Op een terrasje, met alles erop en eraan. Met alle tafeltjes netjes op twee meter uit elkaar gezet, met het heerlijke Spaanse gebabbel rondom ons. Ik was uitgelaten als een klein kind dat naar een verjaardagsfeestje ging, of meer nog, als een jong meisje dat voor de eerste keer naar een fuif gaat. Heerlijk luidkeels mee-kelend met de muziek op weg naar het restaurant, hoe valser, hoe meer plezier en hoe uitbundiger.

Live karaoke : Wake me up before you go

Nooit heb ik beseft wat een luxe het was vóór corona om gewoon de wagen in te kunnen stappen en te gaan en staan waar je wil. Hoe eenvoudige dingen het leven plots zo mooi kunnen maken, en je kunnen doen genieten. Ik ben ervan overtuigd dat ze deze herwonnen vrijheid niet meer zullen kunnen afnemen van de bevolking, hier niet, en nergens. Niet omwille van corona. Ik denk dat mensen er liever gewoon mee leren leven dan terug te moeten naar de lockdown van de voorbije maanden. Dit is niet menselijk, echt niet. Mensen zouden op straat komen, protesteren en weigeren om nog langer gevangen te zitten. Er waren trouwens al betogingen in Madrid las ik.

Betoging Madrid, foto : Spanje Vandaag.nl

Maar wie ben ik om hierover enige uitspraak te doen? Ik ben immers geen socioloog, ik kan enkel spreken vanuit mijn persoonlijke gevoel. De beperkte vrijheid die ik nu proef doet me hunkeren naar meer. Ik geniet van elk menselijk contact, om terug mensen te kunnen uitnodigen, om terug een normaal sociaal wezen te kunnen zijn. Het is de aard van de mens, die niet gemaakt is om alleen te zijn. Anders was het woord ‘eenzaamheid’ wellicht nooit uitgevonden.

Ons poetskoppel hebben we terug laten komen om de villa’s klaar te maken voor mogelijke gasten. De sfeer was in het begin heel erg bedrukt want doordat ze vooral in de horeca poetsen, hebben ze de voorbije quarantaine periode geen inkomen gehad, nada. Ook geen overheidssteun, omdat ze net niet aan de regeltjes voldeden. Echt schrijnend was dat. Het immer positieve en vrolijke duo, die anders fluitend en vrolijk op ons domein aankomt, zag er nu bleek en teneergeslagen uit. Het trof mij diep in mijn hart, en ik wou ze enkel maar een dikke knuffel geven, maar dit mag natuurlijk niet. Mijn hele lijf verzet zich tegen deze voor mij onnatuurlijke manier van communicatie. Zeker hier in Spanje had ik echt mijn ding gevonden, lichamelijk contact met mijn gesprekspartner : een arm op de schouder, twee begroetingskussen, een eerlijk gemeende knuffel, een vriendschappelijke aanraking van de arm…

Ik hoop met heel mijn hart dat corona dit niet doodt, dat dit niet onze toekomst wordt. Ik weet niet in hoeverre je een volledige cultuur kunt omgooien naar het ‘nieuwe normaal’ zoals ze het zo mooi uitdrukken. Nieuw is niet altijd goed. Als ik het leven van vóór corona hier in Spanje vergelijk met het koelere noorden, dan is het wel de manier van omgaan met elkaar. Niet alleen het klimaat is hier veel warmer, maar ook de mensen. De menselijke contacten zijn echte contacten, hier leven mensen nog samen. Mensen komen dagelijks buiten om elkaar te ontmoeten. ’s Morgens zitten terrasjes overvol van mensen die voor het werk een kopje koffie drinken met elkaar. ’s Middags gaan heel veel Spanjaarden een hapje eten buitenshuis. Overal waar je komt is het gezellig druk, wordt er luid gebabbeld, is er ‘leven’, echt leven. In België had ik veel meer het gevoel dat mensen zich opsluiten om gerust gelaten te worden, omdat ze moeten ont-stressen. Ze kruipen achter de tv of de computer om zich in die virtuele of fantasie-wereld te verliezen. Hier staan intermenselijke contacten centraal. Dat is toch mijn gevoel. Misschien is dat niet overal zo, maar zo beleef ik het. En ik omarm deze ongelooflijke rijkdom met heel mijn hart.

Ons poets-koppel -Marta en Sergio- kwamen elke dag één villa poetsen, wat ze overigens subliem doen. Het was mooi om te zien hoe ze tegen het eind van de week terug hun oude zelf werden. Er werd weer gefloten van achter de stofzuiger, er werden weer grapjes gemaakt, kortom, de sfeer zat er weer volledig in. Het heeft ons ook de gelegenheid gegeven om elkaar wat beter te leren kennen, want nu was er ook meer tijd voor. Zo kwam Marta de eerste dag met een enorme schotel heerlijk gebak en koekjes aan, en had Sergio de dag erna de heerlijkste kippenvleugeltjes bij. We zouden onszelf niet zijn als we ze niet prompt uitnodigden op een apero-moment om samen van de kippetjes te genieten. Het werd een heerlijk samenzijn, en ze genoten duidelijk van deze middag. Toen we hen een gedeelte van een fooi wouden geven die we van de laatste gasten kregen in maart, wilden ze dit niet als dusdanig aanvaarden. Sergio wou dat we hiermee de ingrediënten voor paella kochten, zodat hij die morgen hier kan komen klaarmaken. Ik kijk er enorm naar uit om samen met hen onze zondagmiddag door te brengen. Ik zou het heerlijk vinden dat ze een beetje konden genieten van de buitenlucht die ze na twee maand op hun appartementje heel hard kunnen gebruiken. Voor ons is dit een beetje vakantie, zon, lekker eten en leuk gezelschap…

Ik zou zelfs helemaal vergeten dat er buiten corona ook nog Lavinia in al zijn prachtige facetten is, zoals onze unieke tuin. We leven vanzelfsprekend voortdurend buiten, waardoor we al een mooi tintje bruin hebben, streeploos natuurlijk – een voordeel van een naturistische levensstijl. Omdat we nu natuurlijk op een veel rustiger tempo kunnen leven doordat we hier alleen zijn, hebben we ook alle tijd om te genieten van al dat moois rondom ons. Vorig jaar zaten we op dit moment met de geweldige deadline van onze opening, waardoor we ons daar veel minder bewust van waren. Nu is er enkel de natuur rond ons. Eigenlijk was ik nooit echt een ‘natuurmens’ an sich. Ik genoot er wel van, maar dan meestal op vakantie. Nu is vakantie mijn thuis. Ik ben een echte natuurfanaat geworden, net als Wim. Als een bezetene fotografeert hij elke bloem, elke vlinder, elk bijzonder insect. Samen genieten we van onze bloemen, struiken, planten, cactussen, fruitbomen die je elke dag ziet veranderen. Heerlijk als je plots ontdekt dat twee vlinders een prachtige liefdesdans doen op onze Bougainville struik. Wat vroeger nooit in ons zou opgekomen zijn, gebeurt nu automatisch. Wanneer één van ons plots in zijn ooghoek dergelijk tafereel ziet ontluiken, valt het gesprek onmiddellijk stil om dit schouwspel samen te bewonderen.

Niets is op dat moment nog belangrijk genoeg om over te praten. Een gesprek kun je altijd hervatten, maar deze dans zie je niet elke dag, dus laten we graag alles vallen voor dit wonder van de natuur.  Al moet ik toegeven dat we nadien de draad van ons gesprek gewoon kwijt zijn 😉. Maar who cares? Ik klink misschien een beetje ‘geitenwollensokken’, maar het maakt mij niet uit, ik ben er zielsgelukkig om. Ik vertelde al dat we een groentetuin begonnen zijn. Ik had het nog nooit gedaan, wel van thuis uit veel gezien, maar vriend google helpt ons daarbij aardig wat. We hebben heel wat staan, en de groenten en kruiden doen het bijzonder goed. Vroeger vond ik er maar niks aan, en begreep niet goed wat mensen daarbij aansprak. Het leek mij alleen heel veel werk, als ik papa weeral eens onkruid zag uithalen of de aarde omspitten, en mama urenlang groenten zag snijden en wassen om in te vriezen. Nu begrijp ik het ineens wel. Alhoewel het eigenlijk niets voorstelt, is het zo bevredigend om te zien dat de zaadjes en de plantjes die je zelf de grond in stak beginnen te groeien als gek, bloemetjes krijgen en uiteindelijk heel langzaam uitgroeien tot mini-vruchtjes. Ik vind het buitengewoon interessant om de ontwikkeling van dichtbij te zien. Om die schattige kleine courgettes en paprika’s elke dag een beetje groter te zien worden.

Ondertussen heb ik nog heel wat meer gezaaid en geplant. Je kunt het zo gek niet bedenken. Wat kan ik genieten van de heerlijk krokante sla en lente-uitjes die ik zoals we in West-Vlaanderen zeggen ‘levende vers’ op mijn bord zie liggen. Eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen dat de natuur ons een beetje inhaalt. Een beetje is nogal plastisch uitgedrukt : ik moet eigenlijk op zoek naar de groenten tussen het weelderige onkruid. Shame on me. Maar mijn rug, schouder en ellenboog willen de laatste tijd niet zo goed mee, waardoor het werk-zonder-einde wat onkruid wieden eigenlijk is, slechts heel langzaam vordert. Vandaar dat we overgestapt zijn op plan B. Het plan van de ‘luiaards’. Gisteren ben ik naarstig begonnen om eerst wat onkruid te wieden en daarna het ‘propere’ deel te bedekken met zwart plastiek. Het is best wel een monniken werkje om heel voorzichtig de plantjes -prei, paprika ,lente-uitjes- door het gaatje in het plastiek te halen om de groentjes toch licht en lucht te geven. Ik hoop dat dit plan werkt, en dat het onkruid door gebrek aan licht gewoon doodgaat. Op zijn minst zou de groei toch danig moeten vertraagd worden denk ik dan? Het stuk groentetuin is wel 25 m², dus is er best wat werk nog. Het idee dat we de gasten straks biologische groenten en fruit kunnen voorschotelen, vind ik alvast een heel leuk vooruitzicht. Laat ons maar rustig voortploeteren op onze creatieve en amateuristische manier. Het lukt ons wel. In ieder geval heb ik er weer een onverwachte hobby bijgekregen. Dank je wel, papa en mama omdat jullie me dit aangereikt hebben toen ik jong was. 😊

Je ziet, in welke situatie we ook zitten, genieten staat bovenaan op onze bucketlist, en misschien is het wel het enige dat er op staat momenteel. Meer heb ik niet nodig om gelukkig te zijn. Met volle teugen genieten van elkaar en van alles en iedereen rondom ons, dichtbij en veraf.

Viva España !

Hasta luego, hopelijk in fase 2 dan,

Annemie ofte Ana

Lees je graag een van de andere (44!) blog artikels, dan verwijs ik je graag door naar onze blogpagina.